Της Καλλιόπης Μπεκίρη,
Η Δημοκρατία αποτέλεσε κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας από τα αρχαία χρόνια. Η αρχαία Αθήνα θεωρείται η γενέτειρα της Δημοκρατίας, με αυτό να σημαίνει πρακτικά ότι οι πολίτες της είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν στις διαδικασίες που αφορούσαν την Πολιτική, όπως στη ζωτικής σημασίας διαδικασία λήψης των πολιτικών αποφάσεων μέσω της ενεργής παρουσίας τους στην Εκκλησία του Δήμου. Η πράξη αυτή ήταν αμιγώς επαναστατική και ρηξικέλευθη για τα δεδομένα της εποχής, καθώς η πλειονότητα των πόλεων της Ελλάδας βρισκόταν υπό τυραννικό καθεστώς.
Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, μεταξύ 461 και 322 π.Χ., η Δημοκρατία λειτούργησε ως μια πρωτοποριακή μορφή Κυβέρνησης, εκ βαθέων αντίθετη σε άμεση συνάρτηση με τα καθεστώτα που ίσχυαν τότε. Οι πολίτες διαδραμάτιζαν ουσιαστικό ρόλο στον πολιτικό χώρο, πραγματοποιώντας συνελεύσεις, ψηφοφορίες, ανοιχτές διαβουλεύσεις με έναν πλουραλιστικό χαρακτήρα, θέτοντας θεμελιακές αρχές στην Κοινωνία, όπως την αρχή της Ισότητας, την αρχή της Ελευθερίας του λόγου και εν ολίγοις, επιδιώκοντας το «δίκαιο». Η έννοια του Δικαίου και της Δημοκρατίας, επομένως, ξεκίνησαν να παίρνουν μορφή μέσω αυτών των διαδικασιών και αρχών, αποτελώντας το θεμέλιο της Δημοκρατίας που ισχύει πλέον στη σύγχρονη Ελλάδα.
Η σύγχρονη Δημοκρατία, λοιπόν, αποτελεί ένα σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι πολίτες έχουν το κατοχυρωμένο δικαίωμα να εκλέγουν τους πολιτικούς εκπροσώπους που θεωρούν άξιους για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεδομένου αυτού του χαρακτηριστικού, μιλάμε για έμμεση Δημοκρατία και όχι άμεση, όπως στην περίπτωση της αρχαίας Αθήνας, όπου οι πολίτες είχαν διαπροσωπική αλληλεπίδραση με τους φορείς της εξουσίας. Γιατί, όμως, δεν είναι εφικτή πλέον η άμεση Δημοκρατία; Ένας βασικός λόγος είναι ο πληθυσμός και η τεράστια επέκτασή του, συγκριτικά με τα αρχαία χρόνια, η οποία δεν επιτρέπει πρακτικά να εισακουστούν οι απόψεις όλων των πολιτών. Η διαδικασία αυτή θα ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα και σύνθετη, ενώ δεν θα έλειπαν και οι ατέρμονες επιθέσεις επί προσωπικού. Επιπλέον, η πολυπλοκότητα των πολιτικών ζητημάτων είναι πολύ πιο εμφανής σε σχέση με τα αρχαία χρόνια, δεδομένο που ενισχύει την άποψη ότι πλέον δεν είναι εφικτή η εφαρμογή της άμεσης Δημοκρατίας.
Στο πλαίσιο αυτό, με την ανάγκη, δηλαδή, των πολιτών για ταχεία λήψη και εφαρμογή των πολιτικών αποφάσεων, αναδύθηκε και υφίσταται πλέον το μοντέλο της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, όπου η Δημοκρατία ασκείται μέσω εκλεγμένων αντιπροσώπων από τον λαό, που λαμβάνουν οι ίδιοι τις πολιτικές αποφάσεις, και εκφράζονται οι απόψεις των περισσοτέρων.
Η Δημοκρατία, λοιπόν, εδράζεται στην ιδέα της πλουραλιστικής Κοινωνίας. Μιας Κοινωνίας, όπου οι διαφορετικές πολιτικές απόψεις και αντιλήψεις μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Η σύγχρονη Δημοκρατία εξασφαλίζει εκτός από τις θεμελιακές αρχές που αναφέρθηκαν παραπάνω, και την ελεύθερη και δίκαιη διεξαγωγή των εκλογικών διαδικασιών, την αμεροληψία και αντικειμενικότητα των δικαστικών φορέων και, προφανώς, εξασφαλίζει την προστασία, με κάθε κόστος, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της Ισότητας τους απέναντι στον Νόμο.
Στην πράξη, όμως, εφαρμόζονται όλα αυτά; Το ιδανικό αυτό πρότυπο Δημοκρατίας ισχύει στην Ελλάδα του σήμερα; Πολλά είναι τα συμβάντα που έχουν εκτυλιχθεί τα τελευταία χρόνια και έχουν τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, μεταβάλλοντας αυτό το ιδεατό πρότυπο και καταρρίπτοντας πολλές θεμελιακές Αρχές της Δημοκρατίας, προκαλώντας συνάμα ανησυχία εν γένει στο κοινωνικό σύνολο.
