Της Κωνσταντίνας Στάμου,
Στη διαδικτυακή εκπομπή «Δεν παίζει άγχος», που μεταδίδεται μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας του YouTube, έκανε την εμφάνισή του ο καλλιτέχνης που φέρει το ψευδώνυμο Ραψωδός Φιλόλογος. Ανάμεσα στα διάφορα θέματα που συζητήθηκαν, ο παρουσιαστής της εκπομπής, Σπίλλος Φλώρος, άνοιξε το έδαφος για τη συνέντευξή του με μια μικρή προσωπική του ιστορία με την οποία θεωρώ ότι αρκετοί ακροατές της ραπ μουσικής θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Συγκεκριμένα, μίλησε για την επαφή του με το τραγούδι «Θανατοποινίτης» και πως αυτό ήταν η αφορμή για τον γενικότερο προσανατολισμό του προς τη ραπ μουσική.
Το κομμάτι «Θανατοποινίτης» του Ραψωδού Φιλόλογου αποτελεί το 19ο κομμάτι του δεύτερου δίσκου του καλλιτέχνη με τίτλο «Εγκεφαλικό Τετ α Τετ». Το κομμάτι συγκινεί μέσα από τους αλληγορικούς στίχους και τους συμβολισμούς του. Είναι εμφανής ο υποβόσκων ποιητικός χαρακτήρας που υπάρχει σε όλα του τα κομμάτια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη διαφορά κάνει η ενσάρκωση του εαυτού του που επιχειρεί ο Ραψωδός μέσα από τον πρωταγωνιστή του τραγουδιού, μια πρόθεση που μας αποσαφηνίζεται και από τον τελευταίο στίχο του κομματιού.
Επίσης, εκτεταμένα αναφέρθηκε και στο τελευταίο live που διετέλεσε το Σάββατο 20 Ιανουαρίου, στο οποίο τον συνόδευσαν οι καλλιτέχνες Λόγος Απειλή, Μπούκλας Τέταρτη Αγέλη και Νικόλας Ράζασταρ, ενώ τα τεχνητά ηλεκτρονικά εφέ διαχειρίστηκε ο Junk ThirtyThree. Η σημασία της εμφάνισης του ξανά επί της σκηνής ανάγεται στην απουσία του από αυτήν για 10 χρόνια. Ο Ραψωδός, όμως, δικαιολόγησε αυτή την κίνηση ως ανάγκη για την αναζωπύρωση της έμπνευσής του. Έχει δηλώσει δημόσια, και τηρεί την επιλογή του, να μην βιοπορίζεται από τη μουσική του, καθώς αυτή η πίεση πιστεύει ότι θα φθείρει την ελευθερία σκέψης του που χρειάζεται τον προσωπικό της χρόνο για να εκφραστεί.
Πάνω σε αυτό το κομμάτι, ο καλλιτέχνης τοποθέτησε και μια άλλη πολύ σημαντική του ανάγκη. Ο Δοκιχαντισμός του στη ραπ μουσική έχει διττό χαρακτήρα. Αρχικά, η δημιουργία κομματιών γεμάτων νοήματα και ηχηρούς συμβολισμούς. Αυτό μας το έχει αποδείξει και με το κομμάτι του «Αλεξάνδρεια», το οποίο, ακριβώς λόγω του πολύ συναισθηματικά φορτισμένου χαρακτήρα που έχει, πολλοί το χαρακτήρισαν δείγμα μουσειακού CD. Ένα κομμάτι, δηλαδή, που το ακούς την πρώτη φορά, το ενστερνίζεσαι και δεν μπορείς να το επαναλάβεις στα ακουστικά σου. Σε αυτό ο Ραψωδός απαντά «Ναι αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό. Ας είμαι εγώ αυτός».
Η «Αλεξάνδρεια» είναι κομμάτι τομή για τον ίδιο, καθώς εκκίνησε μια νέα περίοδο στιχουργικής σύνθεσης του καλλιτέχνη απαλλαγμένη από ένα μεγάλο «κόμπλεξ» του. Ο ίδιος αναφέρει ότι δεν θέλει να δημιουργεί κομμάτια που χρήζουν ραπ εργαλείων, όπως λέξεις της underground κουλτούρας, ηλεκτρονικούς επιπρόσθετους ήχους κ.ά., αλλά μόνο οι στίχοι του θα έχουν τέτοια ακουστική βαρύτητα που θα το στηρίζουν.
Ο Φλώρος παρατήρησε μια γενικότερη τάση αποστασιοποίησης που διακατέχει τον καλλιτέχνη και είναι εμφανής ακόμα και στα νεότερα κομμάτια του με στίχους όπως «Γύρισα για ένα ακόμα αντίο» (κομμάτι «Ζαρατούστρα») και τον ρώτησε αν αυτό οφείλεται στην κατάληξη που έχει σήμερα η μουσική σκηνή. Εν μέρει, ο Ραψωδός επιβεβαιώνει τις υποψίες του Φλώρου, λέγοντας «Απείχα λόγω αισθητικής και γυρνάω για να φέρω ανθρώπους που θεωρώ ότι αξίζουν στο χώρο». Ανάμεσα σε εκτιμώμενους καλλιτέχνες υπό το δικό του πρίσμα ανάφερε τον Λεξ και τον Bloody Hawk. Την απάντησή του σε αυτό το ζήτημα ολοκλήρωσε με τη φράση «Διαλέγεις τι θα ακούσεις».
Στη μουσική του Ραψωδού Φιλόλογου οι λέξεις «εμμονή» και «σύμπαν» καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος. Σε κανένα έργο δεν συγκεκριμενοποιούνται γιατί, όπως λέει κι ο ίδιος, η παρακολούθηση και προσπάθεια αποσαφήνισης των στοιχείων που παραδίδει στο κοινό, είτε μέσα από τα κομμάτια του είτε από τον προσωπικό του λογαριασμό, δεν οδηγεί σε μια γενικότερη αλήθεια, αλλά σου προσφέρει ένα μαγικό ταξίδι. Εξάλλου, κι ο ίδιος παραδέχεται ότι δε γνωρίζει την αλήθεια πίσω από τα κομμάτια του, απλά εκφράζεται. Ο Θανατοποινίτης, για παράδειγμα, ήταν έργο μιας νεανικής προσπάθειας ψυχικής απελευθέρωσης.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το κομμάτι όπως και το τραγούδι «Τρίλιζα» είχαν δημιουργηθεί κατά τα φοιτητικά του χρόνια μέσα στη διάρκεια ενός τετάρτου, κατά το οποίο είχε καθαρή έμπνευση. Δόθηκαν πολλές εναλλακτικές ερμηνείες του κομματιού, ωστόσο καμία δεν επιβεβαιώνει ο δημιουργός, γιατί στόχος του δεν είναι να αποκρυπτογραφήσεις το νόημα, αλλά μέσα από τη διερεύνηση που θα κάνεις με στόχο την ανακάλυψη του να συνδεθείτε δημιουργός και κοινό.
Ωστόσο, στην ερώτηση αν τον ενδιαφέρει η άποψη του κοινού για τα κομμάτια, απαντάει αρνητικά. Στον «Θανατοποινίτη» πολλοί το άκουσαν μια φορά, λίγοι γύρισαν για να το ξανακούσουν, ελάχιστοι συνέχιζαν να το ακροάζονται και τρεις και πέντε φορές. Αυτά τα ελάχιστα άτομα αναζητεί γιατί μετά αναπτύσσεις μια διαφορετική σχέση με τον καλλιτέχνη, μια πιο «οικογενειακή σχέση». Παραδέχεται, ωστόσο, ότι ο πρώτος δίσκος με τον επόμενο είναι γραμμένα από διαφορετικά συναισθηματικά φορτισμένους ανθρώπους.
Στον πρώτο δίσκο «Εγκεφαλικό Τετ α Τετ», ο καλλιτέχνης που έγραφε είχε θυμό, ένα αίσθημα μειονεξίας, αλλά ήταν γνήσιος. Ο δίσκος «Εγκεφαλικό Τετ α Τετ 2» βασίζεται σε άλλες προτροπές και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα στο βιβλίο που θα γράψει, «Ελεγεία μιας εμμονής». Τα πολυσήμαντα που αγγίζει με τα κομμάτια του φαίνονται σε πρώτη μετάφραση μπερδεμένα, αλλά σε ένα έργο σαν αυτό που θα μας παραδώσει, λόγω και της αυτό-αναφορικότητας που θα περιέχει, ξεδιπλώνονται.
Προς το τέλος της συνέντευξης, ο Ραψωδός ρωτήθηκε και για τη σχέση του επαγγέλματός του με την περσόνα στη ραπ σκηνή. Ο καλλιτέχνης εργάζεται πιστοποιημένα ως ψυχολόγος και είναι ενεργός επαγγελματίας στον χώρο. Αποκαλύπτει ότι στην αρχή ο συνδυασμός των δύο παθών του ήταν περίπλοκος, καθώς ο θεραπευτής πρέπει να είναι αόρατος στον ασθενή για να τον εμπιστευτεί. Κατά τη συνέχεια, όμως, της έκφρασης και της πιο καλλιτεχνικής του πλευράς αποφάσισε ότι δεν ήθελε να κρύβει την «ιδιαιτερότητά» του .
Αναφέρει, μάλιστα, ότι πολλούς θεραπευόμενούς τους τούς κάλεσε κι στα live του γιατί εκεί, απογυμνωμένοι κι οι δύο, θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν σε άλλα επίπεδα νόησης. Όσον αφορά τη δική του ψυχολογία και τον σκοπό στη ζωή του, απαντά: «Εάν βρεις νόημα και σκοπό, όλα ενώνονται. Ό,τι κι αν κάνω συντελεί για τον ίδιο σκοπό. Για τώρα το νόημα είναι να γίνω φωτεινός πλανήτης για τους 5 ανθρώπους γύρω μου. Ο σκοπός, όμως, (που ο καθένας θα δώσει στη ζωή του για κίνητρο) επαναπροσδιορίζεται καθημερινά και χρήζει κόπου και δράσης».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ραψωδός φιλόλογος: «Πήγα σε ναό Σαολίν», youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
