Της Γεωργίας Διπλού,
Γεννιέσαι σε μια χώρα, μεγαλώνεις σε αυτή, πας σχολείο, συνεχίζεις στο Πανεπιστήμιο και νιώθεις ότι είσαι σπίτι σου. Γιατί είσαι σπίτι σου.
Το πρόβλημα και αυτό που δεν αναφέρει κανένας είναι ότι η χώρα σου, το «σπίτι» σου αδιαφορεί για εσένα. Ας τα πάρουμε από την αρχή… Μιλώντας για «αρχή», βρισκόμαστε σε μια χώρα, η οποία στο τομέα των υποδομών βρίσκεται κάτω από την 25η θέση σε μια έρευνα που συμμετέχουν μόλις 35 χώρες της Ε.Ε. Το ποσοστό αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη, ομολογώ. Αν είσαι άνθρωπος που κάνει χρήση των μέσων μεταφοράς, τότε το ξέρεις αυτό, χωρίς να χρειαστεί να διαβάσεις στατιστικές και έρευνες. Η χώρα της δημοκρατίας και της ελευθερίας κατακτά τις πρώτες θέσεις από το τέλος, φυσικά, για την ελευθερία του τύπου και, κατ’ επέκταση, του λόγου. Είναι περιττό, νομίζω, να αναφέρω το πού βρισκόμαστε στη κατάταξη. Νιώθω, βέβαια, μια κάποια περηφάνεια, διότι κατέχουμε και μια σημαντική πρωτιά. No1 η Ελλάδα στο άγχος. Τι συγκίνηση και δέος που βιώνω αυτή τη στιγμή…!
Είμαι φοιτήτρια και βρίσκομαι στη μέση των σπουδών μου. Έτσι όπως χάζευα χαλαρά στο διαδίκτυο, «έπεσε» το μάτι μου σε κάτι έρευνες και στατιστικά στοιχεία που αφορούν την ανεργία. Έχω να πω… «μαύρα» μαντάτα προβλέπονται: 30% ανεργία σε νέους 19-29 ετών και όχι από επιλογή, αλλά, εξαιτίας της επικρατούσας κατάστασης. Δύο ακόμα έρευνες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Είναι συνταρακτικό ότι στο τομέα της υγείας αναλογούν περίπου 6 γιατροί ανά 1.000 άτομα(!). Στο τομέα της δικαιοσύνης δε, το 2023 είχαμε 70.000 συλληφθέντες για κακουργήματα, ενώ 50.000 εγκληματίες δεν έχουν συλληφθεί και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αφού τελείωσα με τη παράθεση των στατιστικών, θέλω να πω κάτι. Είναι υπέροχο να αγαπάς τη χώρα σου και να θες να εξελιχθείς σε αυτή. Αποτελεί το ιδανικό σενάριο για κάθε νέο άνθρωπο και, μάλιστα, δικαίως. Σε μια χώρα, όμως, που χρόνο με χρόνο παρουσιάζει φθίνουσα πορεία, όση θέληση και να έχεις αυτό δεν είναι εφικτό.
Δεν τάσσομαι ξεκάθαρα υπέρ καμίας θέσης, αν και έτσι όπως βλέπω τη χώρα μου, κοιτάω τις προοπτικές μου σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Τρένα συγκρούονται, η δημόσια υγεία έχει ειδικούς τιμοκαταλόγους ανάλογα το περιστατικό, σχολές κλείνουν και η εκπαίδευση ιδιωτικοποιείται. Και στο εξωτερικό αυτά ισχύουν, αλλά χωρίς να προβάλλουν την ύπαρξη ενός αδιάβλητου δημοσίου συστήματος που δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτή είναι η διαφορά και γι’ αυτό ολοένα και περισσότεροι νέοι κοιτάνε το δικό τους συμφέρον και όχι το συμφέρον μιας χώρας που δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς.
