Του Ηλία Βασιλειάδη,
Πριν 80 χρόνια με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κόσμος ένιωσε ασφαλής για έναν πόλεμο που τελείωσε, ξανά ακούγοντας στο περβάζι του το πουλί της ειρήνης. Οι άνθρωποι έτρεξαν σε δρόμους και πλατείες για κάτι που το ονομάζανε ειρήνη. Πριν την ευτυχία της ειρήνης, όμως, χάθηκαν εκατομμύρια κόσμου από τις αποφάσεις λίγων. Οικογένειες χωρίστηκαν, όνειρα θάφτηκαν κάτω από μυριάδες βομβών, ζωές τερματίστηκαν άδοξα και οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν στα πέρατα του κόσμου. Μετά την ειρήνη, ο άνθρωπος κλήθηκε σε μια ψευδαίσθηση ευδαιμονίας και σε μια νέα αρχή και κλήθηκε να δει κάτω από το πέπλο της λύπης ένα δάκρυ χαράς.
Τα χνώτα του πολέμου δεν τα ξέχασε ποτέ ο ντουνιάς. Γινήκανε για το καλό μας πόλεμοι και πόλεμοι. Μα κανείς δεν αναρωτήθηκε από τους μεγάλους, τι απέγινε ο απλός κοσμάκης; Η ανθρώπινη ζωή έχασε την ιερότητά της και τον σεβασμό που της αναλογεί και εξέπεσε εις χάριν του δόγματος της ισορροπίας του κόσμου. Για ποια ισορροπία μιλάμε; Για εκείνη που σπέρνει ένα θάνατο για ένα δήθεν αγαθό σκοπό. Ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν ότι για ένα σκοπό δεν αξίζει ο άνθρωπος; Βλέπουμε μπροστά μας εικόνες ντροπής για ανθρώπους που είχανε όνειρα για μια καλύτερη ζωή, μα κάποιοι την τερματίσανε απότομα. Ζούμε ένα εφιάλτη, δίχως τέλος, απαθείς απέναντι από μια τηλεόραση, χωρίς φωνή μπροστά στο έγκλημα της εκρίζωσης του ανθρώπινου γένους. Ο πόλεμος και ο θάνατος δεν έχουν στεγανά, όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά αυτού του κόσμου. Είμαστε περαστικοί και όχι αθάνατοι κατακτητές. Ο κόσμος ανήκει σε όλους. Η ειρήνη είναι το αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας.
Για ποιον πόλεμο μιλάμε, όταν οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς; Μια αιματοχυσία δίχως τέλος για έναν δήθεν σκοπό. Μάτια στραμμένα στον ουρανό για μια σπαρακτική προσευχή. Κεριά αναμμένα, περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο. Άνθρωποι ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους, χωρίς καμία ανάμνηση μιας ξεχασμένης ζωής. Πομπές ανθρώπων που προσπαθούν να χτίσουν μια νέα αρχή σε ένα τόπο. Παιδιά χωρίς αναμνήσεις και με ένα αβέβαιο μέλλον. Κοσμάκη μου γλυκέ, οι τύχες σου είναι συμφέροντα των λίγων. Ο θάνατος κάνει κουμάντο και εμείς απλοί θεατές. Μιλάμε για ένα καλύτερο κόσμο, δίχως πολέμους και σπαραγμούς, κοροϊδεύοντας τον ίδιο μας τον εαυτό. Οραματιζόμαστε μια εξέλιξη που είναι μια οπισθοχώρηση προς ένα βάρβαρο παρελθόν. Το πουλί της ειρήνης φυλακίστηκε σε ένα χρυσό κλουβί, κελαηδώντας μια πένθιμη μπαλάντα. Τα πλακάτ που γράφουν «ναι» στην ειρήνη, γινήκανε μνημεία σε μουσεία, για να θυμίζουν μια φευγαλέα ανάμνηση σε ένα κόσμο κόλασης. Οι φωνές και τα τραγούδια στις πλατείες γινήκανε ψίθυροι μιας λύπης. Οι πορείες πάψανε για το καλό μας και μετατράπηκαν σε οργισμένα emojis στα social media. Φωνάζουμε κλειδωμένοι μέσα από μια οθόνη. Η ελπίδα έγινε σκοτάδι. Η φιλανθρωπία αδυναμία. Και εμείς σκιές σ’ ένα κόσμο ψευδαισθήσεων που προσφέρουν μια τζούρα ζωής μιας δήθεν ανεξάρτητης ζωής.
Η ζωή μετριέται σε συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες. Δήθεν ιδεολογίες αιματοκυλούν το πληγωμένο κορμί μιας κοινωνίας που αναζητά την λυτρωτική αγκαλιά της ειρήνης. Βουβοί θεατές, συνηθίζοντας το αίμα να κυλά και εμείς να μην μιλάμε. «Καληνύχτα Κεμάλ» έγραφε ο αείμνηστος Χατζιδάκις, «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ». Είμαστε μια κουκίδα μπροστά στο άπειρο του φωτός. Αλλά, η αυλαία αυτού του κόσμου μας οδηγεί σ’ ένα αβέβαιο μονοπάτι μιας αδιέξοδης κατάστασης.
