Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Χωρίς να υπάρχει μια υγιής τάξη πραγμάτων, στην κοινωνία τήκονται όλα αυτά που κάποτε συνέδεαν το σύνολο με την ανθρωπιά, τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη. Στα τρίσβαθα της κοινωνίας, εκεί που η αναγκαιότητα για την υπηρέτηση του καλού είναι αυτόχρημα πιο επιτακτική, η αποστέωσή της μας ρίχνει ακόμα πιο βαθιά στα βάσανα της πραγματικότητας. Με βασικές αιτίες το άγχος της καθημερινότητας, τα απτά προβλήματα της ζωής, την ενυπόστατη σκέψη για ένα ζοφερό μέλλον στου οποίου έχουμε μπει στις ράγες και δεν υπάρχει τρόπος εκτροχιασμού του, ο άνθρωπος διαμορφώνει έναν τρόπο συμπεριφοράς πιο ατομικό. Προσηλωμένος στα δικά του προβλήματα, όμοια των συνανθρώπων του, γνωρίζει τη σκληρότητα της πραγματικότητας, αλλά δεν εστιάζει στην έκφραση και την αντιμετώπιση της. Αντιθέτως, τείνει στη δεκτικότητα των καταστάσεων όπως είναι, παρά στην προσπάθεια για αλλαγή.
Η αδύναμη έκφραση της επιθυμίας να επικρατήσει το καλό δεν επαρκεί, εφόσον δεν «συνοδεύεται» από ατομικές πράξεις υπεράσπισής του. Όταν το άδικο που παρατηρούμε πλειστάκις γύρω μας απλώς το «καταδικάζουμε», τότε είναι σα να το «παραγνωρίζουμε». Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι δεν εκχωρούμε τους εαυτούς μας στο άδικο για το προσωπικό συμφέρον, ως μια πράξη άρνησής του. Ο σφυγμός του κόσμου χτυπά αδύναμα, μυαλό και σώμα βασανίζονται εξίσου και η κατανόηση, η ευσπλαχνία και η προσφορά αποτελούν τη λύση στο πρόβλημα της κοινωνίας. Δεν είναι παρωχημένη αντίληψη και δεν απαιτούνται μεγάλες θεωρίες. Η απαντοχή του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος. Η καλοσύνη, η αληθινή «καλοσύνη», που, ορμώμενη από το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, «επαγρυπνά» και «συμβάλλει» στην αναγκαιότητα για βοήθεια. Οι ανάγκες των ανθρώπων θα εξυπηρετηθούν πρωτίστως από την κατανόηση.
Φιλοσοφίες, θρησκείες και θεωρίες προάγουν μόνο το καλό. Εντούτοις, είμαστε ακόμη σε σημείο που αδυνατούμε να μεταφέρουμε στη ζωή μας τα ευγενέστερα πεδία καλοσύνης που μελετάμε και διαβάζουμε. Απεναντίας, έχουμε δώσει χώρο για μισερές σκέψεις και πράξεις που έρχονται σε αντιδιαστολή με όσα μαθαίνουμε και οφείλουμε να κάνουμε. Οι πραγματικές πράξεις καλοσύνης και ανθρωπιάς δεν βρίσκονται στα αναγνώσματα, αλλά στη δράση. Στη δράση για τον ανθρωπισμό, το κοινό καλό που μας αφορά όλους. Όσοι επιθυμούν να προσφέρουν, να δείξουν έμπρακτα αλληλεγγύη είναι η κατάλληλη στιγμή μέσα στο δυσοίωνο περιβάλλον.
Στη στειρότητα της ανθρωπιάς, στη φιλαυτία και τη σκληρότητα του κόσμου, ποια είναι η απάντηση; Σε αυτή την «άρρωστη», από πολλές ασθένειες και πληγές, κοινωνία ποια είναι η θεραπεία; Αναμφίλεκτα, η προσφορά. Η υπηρέτηση του καλού, η υπηρέτηση των ανθρώπων. Είναι μια τόσο απλή θεραπεία. Όταν το άτομο πράττει το καλό, δημιουργεί μια σπίθα. Και όσο ισχνή και αν φαίνεται, δίνει το παράδειγμα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για συλλογική προσπάθεια.
Είναι αναγκαίο να προσηλυτιστούμε στην ιδέα της υπηρέτησης του καλού. Η σκληρή πραγματικότητα δεν θα εξαφανιστεί, όμως θα ξεθηκαρώσει η ελπίδα. Οι πιο δυνατοί οφείλουν να υπηρετούν τους αδύναμους, προκειμένου να γίνουν δυνατοί. Θα προσφέρουν τη δύναμή τους όχι σπρώχνοντάς τους πιο κάτω, αλλά για να αποκτήσουν περισσότερο θάρρος και να καταστούν από αδύναμοι, δυνατοί. Προκειμένου να γίνει ο κόσμος καλύτερος, καλούμαστε να προσφέρουμε. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ενσυναίσθηση, κατανόηση και ανθρωπιά. Και υπηρετώντας τον κόσμο και τους συνανθρώπους μας, υπηρετούμε καλύτερα τον εαυτό μας.
