Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Πόσες φορές έχεις σκεφτεί να αλλάξεις, να βελτιωθείς, να εξελιχθείς, να προσπαθήσεις, να παλέψεις, να τολμήσεις; Πόσες φορές το έκανες και πόσες το κατάφερες; Πόσες φορές άκουσες κάποιον άλλον να το λέει και μετά να το κάνει; Πόσες φορές εσύ ο ίδιος το προσπάθησες, ξεκίνησες και, τελικά, κάπου στη μέση το άφησες; Κουράστηκες. Τα παράτησες. Και δεν είσαι μόνο εσύ. Γενικότερα, υπάρχει ένας κοινός πυρήνας στους ανθρώπους που αντιστέκεται στην αλλαγή.
Και κάπως έτσι δημιουργείται μια ανοχή στην μη αλλαγή, όχι μόνο σε σχέση με τους εαυτούς μας, αλλά και προς τη μη αλλαγή των άλλων. Και η αντίσταση είναι μεγάλη. Πρόκειται για αυτή τη σταθερότητα που αναζητούν όλοι και πηγάζει κυρίως από τη φράση του «μα εγώ είμαι σταθερός χαρακτήρας». Κάπως σαν να αποζητούν την ακινησία και τη σταθερότητα. Και έτσι, αυτή η αναζήτηση της σταθερότητας περνά και στους γύρω μας, όταν εμείς φοβόμαστε το πώς θα αντιμετωπίσουν οι άλλοι την αλλαγή μας. Με αυτόν τον ψίθυρο να φωνάζει εκ των προτέρων μέσα μας «μα ποιος είσαι, δεν σε αναγνωρίζω έτσι, δεν σε θυμάμαι έτσι, δεν σε έχω συνηθίσει έτσι, δεν ξέρω ποιος είσαι». Κάπου εκεί μέσα υπάρχει μια δόση αλήθειας. Πρόκειται για την προβολή του άγχους της αλλαγής των άλλων που παντρεύεται μαζί με τον δικό μας φόβο και τελικά μας «φρενάρουν» και μας πάνε πίσω.
Είναι λογικό να υπάρχει αντίσταση στα βήματα της εξέλιξης. Πρόκειται για μια νέα κατάσταση ζωής που προϋποθέτει να έχουμε αφήσει πίσω την προηγούμενη. Σίγουρα, υπάρχει πόνος όταν αφήνεις κάτι πίσω, και ειδικά όταν αυτό πρόκειται για ένα κομμάτι σου. Πρέπει να επιτρέψεις το πένθος, τον θυμό, τη λύπη και, τελικά, τη σύγκρουση με τη νέα ζωή. Δεν είναι εύκολο να αντέξεις την αλλαγή. Κάπου άκουσα να λένε τη φράση πως οι άνθρωποι είναι ύλη, γι’ αυτό δυσκολεύονται να μετακινηθούν. Η ύλη κάθεται, είναι σταθερή και ακούνητη. Αν καμία συνθήκη δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή, κίνηση, μεταβολή, εξέλιξη. Αυτό με κάποιον τρόπο να εξηγεί την τάση των ανθρώπων προς την ακινησία. Βέβαια, οι άνθρωποι δεν είναι μόνο ύλη. Αυτός είναι ο λόγος που, τελικά, πρέπει να κινούνται.
