της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Κάθε φορά, ξανά και ξανά, επιστρέφεις. Στα ίδια μέρη, στις ίδιες σκέψεις, στα ίδια άτομα. Είναι αυτή η αίσθηση ασφάλειας που σου δίνουν. Σαν φωτεινά αστέρια που εκπέμπουν ένα φως· αυτό της σιγουριάς, της άνεσης, της αξιοπιστίας.
Κάθε μέρα, να παίρνεις το ίδιο λεωφορείο, στην ίδια στάση, την ίδια διαδρομή, την ίδια ώρα, στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια θέση, με τον ίδιο καφέ, με την ίδια παρέα, να βλέπεις τα ίδια άτομα, ακόμα κι αν δεν τα ξέρεις. Μπορούμε να συνδεθούμε με καταστάσεις, μέρη, άτομα, που δεν γνωρίζουμε, αλλά τα βλέπουμε κάθε μέρα. Και αυτό μας ευχαριστεί. Μας ικανοποιεί να έχουμε κοντά μας αυτούς τους γνωστούς-άγνωστους, όταν είμαστε μόνοι μας, για να νιώθουμε άνετα. Να έχουμε αυτή την σιωπηλή συντροφιά. Που στην πραγματικότητα έχει τόσο θόρυβο.
Συχνά δεν το καταλαβαίνουμε καν. Μπορεί να το δικαιολογούμε κιόλας στον εαυτό μας με τη σκέψη ότι έτσι είναι πιο εύκολο, πιο άνετο, πιο γρήγορο. Και κατά βάθος αλήθεια να το πιστεύουμε…
Μοιάζει κάπως με αυτό το συναίσθημα που, όποιος παίζει μουσική σίγουρα το έχει νιώσει. Παίζοντας κάθε φορά το ίδιο αγαπημένο μας κομμάτι. Όχι επειδή είναι το πιο ωραίο και αγαπημένο μας κομμάτι, αλλά γιατί είναι αυτό το κομμάτι που μας προσφέρει αυτή την ασφάλεια· που κάθε φορά θα κάνουμε τα ίδια λάθη, που πιθανώς ποτέ δεν θα τελειοποιήσουμε. Γιατί ακόμα και αυτά τα ίδια λάθη μας αρέσουν. Αυτή η ίδια γκριμάτσα δυσφορίας σε εκείνη την νότα που μετά από τόσες φορές ξέρουμε ποια είναι, αλλά ποτέ δεν θα την παίξουμε.
Είναι αυτή η ανάγκη που έχουμε για κάτι γνώριμο. Ακόμα και τα λάθη μας γίνονται οικεία. Ακούγονται όμορφα, αρμονικά σε μια μελωδία που μας είναι τόσο γνωστή. Τελικά αυτά τα κομμάτια μας αρέσουν λίγο περισσότερο. Και ας μην είναι τέλεια, και ας μην είναι τα καλύτερα.
Όλοι το έχουν ανάγκη, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι, επίσης, το αντιλαμβάνονται και άλλοι όχι. Άλλοι το παραδέχονται και άλλοι όχι. Άλλοι το αντιμετωπίζουν ως αδυναμία και άλλοι όχι. Είναι πολύ σημαντικό να νιώθουμε ασφάλεια. Με αυτό τον τρόπο, εκεί μπορούμε να στηριχθούμε, για να αλλάξουμε, να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε. Και ας ενοχλεί τους άλλους να ακούνε συνέχεια την ίδια μελωδία. Κάποια στιγμή και εκείνοι, ίσως βρουν το δικό τους αντίστοιχο κομμάτι.
