Της Κωνσταντίνας Βαλμά,
Επί δεκαετίες, βλέπουμε τον άνθρωπο να εξελίσσεται, να μορφώνεται και να αναθεωρεί πράγματα, τα οποία κάποτε αποτελούσαν για αυτόν αδιαμφισβήτητα ιδανικά. Η ιδεολογική αυτή μεταστροφή οφείλεται στην ανάδυση του επιστημονικού κόσμου, και στην επακόλουθη μετατόπιση της εμπιστοσύνης των ανθρώπων από τους ιερείς στους επιστήμονες. Ξαφνικά, η κοινωνία διχάζεται και η επιστήμη γίνεται για κάποιους ανθρώπους μια καινούργια «θρησκεία». Αν και είναι πολλά τα πεδία, στα οποία οι δύο προσεγγίσεις αποκλίνουν, στο παρόν άρθρο αποφάσισα να ασχοληθώ με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στη χώρα μας. Ξεκινώντας από τον στιγματισμό και την απέχθεια, περνώντας στην αποδοχή και την προσπάθεια ένταξης των ομοφυλόφιλων ατόμων στην κοινωνία, με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, φτάνουμε στο σήμερα και στην προσπάθειά μας να τους «θεραπεύσουμε» από την «ασθένειά» τους, την ερωτική τους έλξη για το ίδιο φύλο.
Η σύγχρονη ιστορία της ομοφυλοφιλίας στην Ελλάδα ξεκινά το 1951, όταν η ομοφυλοφιλία έγινε νόμιμη στη χώρα μας με βάση τον Ποινικό κώδικα, παρόλο που διατηρήθηκαν κάποιοι νόμοι, οι οποίοι διέκριναν τη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα από τους υπολοίπους. Το 2005, ψηφίζονται νόμοι που αποτρέπουν τις διακρίσεις ενάντια της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στον εργασιακό χώρο, ενώ, μόλις το 2015, νομιμοποιείται το σύμφωνο συμβίωσης για τα ζευγάρια του ίδιου φύλου. Μάλιστα, από το 2005, αρχίζει να οργανώνεται το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας και πρόκειται για μια παρέλαση ΛΟΑΤΚΙ+, που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα. Παρόμοιες εκδηλώσεις είχαν οργανωθεί και τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90 στην Αθήνα, χωρίς όμως να λαμβάνουν παρόμοια θετική ανταπόκριση και συμμετοχή. Γενικότερα, τα τελευταία 20 χρόνια, η στάση του νεοέλληνα απέναντι στην ομοφυλοφιλία έχει αλλάξει και παρατηρούνται σημαντικές προσπάθειες ένταξης των ατόμων της κοινότητας στην κοινωνία. Είναι, όμως, τα πράγματα έτσι όπως τα περιγράφουμε, ή παρουσιάζουμε πολύ ιδανικές καταστάσεις;
Αδιαμφισβήτητα, η χώρα μας έχει κάνει κάποια βήματα εκσυγχρονισμού και οδεύει προς ένα πιο φιλελεύθερο σύστημα, όμως υπάρχουν κάποιες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία ως ανεπιθύμητο φαινόμενο. Οι ομοφυλόφιλοι είναι συχνά ακόμα αναγκασμένοι να κρύβουν την ιδιαιτερότητά τους, να γίνονται αντικείμενο χλευασμού και να δέχονται κοινωνικές πιέσεις, οι οποίες –ενδεχομένως– να τους δημιουργούν διάφορα προβλήματα. Η κοινωνική ομάδα των ομοφυλόφιλων βρίσκει απέναντί της την εκκλησία, η οποία, μάλιστα, θεωρεί αυτήν την έλξη αμαρτία, ακραίες εγκληματικές οργανώσεις, οι οποίες ενθαρρύνουν τις βίαιες ή, και όχι, πράξεις μίσους απέναντί τους και, τώρα, γονείς και εκπαιδευτικούς.
Τον Απρίλιο του 2022, μια ομάδα γονέων και εκπαιδευτικών στη χώρα μας κυκλοφορεί τo έντυπο εγχειρίδιο «Η διδασκαλία της Ορθόδοξου Εκκλησίας Περί Ομοφυλοφιλίας και η Θεραπεία της – Μέσα από την Αγία Γραφή και τους Άγιους Πατέρες», με αφορμή τις δηλώσεις ενός μητροπολίτη. Ειδικότερα, το εγχειρίδιο αναφέρεται σε χριστιανικούς τρόπους μεταστροφής των ομοφυλόφιλων, προωθώντας θεραπείες και πρακτικές για τον συγκεκριμένο σκοπό. Η εκκλησία, μάλιστα, αναφέρει πως η ομοφυλοφιλία εναντιώνεται στο σχέδιο του Θεού περί διαιώνισης του ανθρώπινου είδους, η γνωστή προτροπή Του «αυξάνεσθε καί πλυθύνεσθε», ενώ προσθέτει πως πρόκειται για μια διαστροφική φιληδονία, που γεννιέται από την ακολασία και τον έκφυλο τρόπο ζωής.
Για τους σκοπούς, λοιπόν, που προβάλλει η θρησκεία, έχει συγκροτηθεί μια ομάδα φανατικών ανθρώπων, οι οποίοι αναλαμβάνουν το έργο της μεταστροφής με διάφορες πρακτικές. Συγκεκριμένα, αυτή η μερίδα ανθρώπων υποστηρίζει πως ο ομόφυλος σεξουαλικός προσανατολισμός δεν οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες και δεν θεωρείται ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Η διαδικασία της μεταστροφής ξεκινά με ορισμένες τυπικές ερωτήσεις, που αφορούν τα παιδικά χρόνια του «ασθενή», από όπου και προσπαθούν να εντοπίσουν την «αρχή του κακού». Ισχυρίζονται πως ορισμένα άτομα «αποφασίζουν» να γίνουν transgender, επειδή, μεταξύ άλλων, αισθάνονται μια σοβαρή κατωτερότητα απέναντι στο δικό τους φύλο. Επίσης, σημειώνουν πως ένα τέτοιο φαινόμενο μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη επιβεβαίωσης από το ίδιο φύλο και αυτό οδηγεί στην αντιγραφή χαρακτηριστικών από το αντίθετο. Τέλος, ένα σημαντικό ποσοστό θεωρεί πως η ομοφυλοφιλία μπορεί να ευθύνεται σε σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση από κάποιο άτομο του ίδιου φύλου.
Το επόμενο στάδιο της θεραπείας είναι εκείνο, όπου το άτομο πρέπει να βγει από το στάδιο της επιβίωσης όπου έχει βρεθεί και να αρχίσει να νιώθει εντονότερα κάποια συναισθήματα και, ειδικότερα, το αίσθημα της θλίψης, και να τα εξωτερικεύει στον θεραπευτή. Ύστερα από ένα διάστημα έξι, δώδεκα ή και περισσότερων μηνών, ανάλογα με το άτομο, τα αισθήματα έλξης προς το αντίθετο φύλο έχουν υποχωρήσει και επιστρέφουν τα σχεδιασμένα από τον Θεό χαρακτηριστικά του εκάστοτε φύλου.
Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ορισμένοι άνθρωποι καταρρίπτουν τους όρους της επιστήμης, η οποία αποδίδει την ομοφυλοφιλία στην αλληλεπίδραση γενετικών παραγόντων και ορμονών, καταρρίπτουν νόμους, οι οποίοι απαγορεύουν, αλλά, όπως φαίνεται, όχι με απόλυτη ακρίβεια, τη θεραπεία της μεταστροφής, καταρρίπτουν το δικαίωμα του ανθρώπου να είναι ο εαυτός του και να αγαπάει τους συνανθρώπους του ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, θρησκείας κ.ά. Η κοινωνία μας, ενώ είχε δείξει πως καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες εκσυγχρονισμού, ξαφνικά κάνει μερικά μεγάλα βήματα προς τα πίσω, πίσω ολοταχώς στον Μεσαίωνα. Ενώ, επιτέλους, οι ομοφυλόφιλοι είχαν κερδίσει τη θέση τους στην κοινωνία, αυτή τους γυρνάει την πλάτη και προσπαθεί να τους βάλει ξανά στο περιθώριο. Άραγε, γι’ αυτό αγωνίζονταν τόσα χρόνια; «Αγαπάτε Αλλήλους», θα απαντήσω εγώ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Πρωτοβουλία Γονέων και Εκπαιδευτικών στην Καβάλα προωθεί «τη θεραπεία της ομοφυλοφιλίας», avmag.gr, διαθέσιμο εδώ
- Επανορθωτική θεραπεία στην ομοφυλοφιλία. Τι είναι και πως βοηθά;, mumdadandkids.gr, διαθέσιμο εδώ
- H χριστιανική οπτική στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, pemptousia.gr, διαθέσιμο εδώ
