Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Από το πρωί της πρώτης μέρας του Μαρτίου ακούω στις ειδήσεις για το περιβόητο κλειδί 118Α, που έβαλε την επιβατική αμαξοστοιχία στην ίδια γραμμή με το εμπορικό τρένο, που οδήγησε στη μοιραία σύγκρουση, που στοίχισε σε πάνω από 50 ανθρώπους τη ζωή τους, με τον αριθμό διαρκώς να αυξάνεται… Το κλειδί, όμως, δεν είναι ο υπαίτιος, παρά ένα σύμβολο. Υπαίτιοι είναι οι άνθρωποι. Υπαίτιος είναι ο σταθμάρχης του σταθμού στη Λάρισα, που «ξέχασε» να γυρίσει το κλειδί. Υπαίτιοι ήταν όσοι τον έβαλαν σε αυτήν τη θέση, με βραχυχρόνια εκπαίδευση και μηδενική προϋπηρεσία. Υπαίτιοι ίσως ακόμα περισσότερο είναι όσοι γνώριζαν πως τα φανάρια δεν λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε, και ενώ μπορούσαν, δεν έκαναν τίποτε για αυτό.
Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες περί υπευθύνων πίσω από αυτήν την τραγωδία, είναι ακόμη πολύ νωρίς. Άλλωστε, ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να απονείμει ευθύνες. Θα βρεθούν, όμως, και δικαιοσύνη —θέλουμε τουλάχιστον να ελπίζουμε— θα απονεμηθεί. Το ερώτημα, όμως, που μας βασανίζει όλους «γιατί πρέπει πάντα να χαθούν πρώτα ανθρώπινες ζωές, για να διορθωθούν τα πράγματα;» δεν θα απαντηθεί. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Μας βασανίζει από τις φωτιές στο Μάτι, όταν ανακαλύψαμε ότι οι περισσότερες κατοικίες ήταν παράνομα χτισμένες. Μας βασανίζει από τον σεισμό στην Τουρκία και τη Συρία, όταν μάθαμε ότι τα σπίτια που κατέρρευσαν σαν χάρτινα ήταν πράγματι σχεδόν φτιαγμένα από «χαρτί». Και μας βασανίζει τώρα, που ακούσαμε ότι τα έργα που έπρεπε να έχουν πραγματοποιηθεί εδώ και χρόνια, δεν έγιναν ποτέ. Που ακούσαμε ότι αργήσαν τόσο, ώστε αν πραγματοποιούνταν σήμερα, η τεχνολογία που θα εγκαθιστούσαν θα ήταν ήδη ξεπερασμένη.
Σκοπός μου, όμως, παρά τον θυμό, που —όπως όλοι μας— αισθάνομαι, είναι καταρχάς να αποδώσω έναν φόρο τιμής στα θύματα του τραγικού αυτού δυστυχήματος στα Τέμπη. Στα θύματα, τα περισσότερα από τα οποία, όπως και οι τραυματίες, ήταν περίπου στην ηλικία μου. Που επέστρεφαν στη σχολή τους μετά από το τριήμερο και τους εορτασμούς της Αποκριάς. Που γκρίνιαζαν για το πρωινό ξύπνημα την άλλη μέρα στη σχολή. Που γελούσαν καθιστοί στο τρένο της επιστροφής, ενώ για δέκα ολόκληρα λεπτά, χωρίς κανείς να το γνωρίζει, όδευαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τον θάνατό τους. Η λύπη μου είναι απερίγραπτη. Για όλους αυτούς, όπως και για τους φίλους και τις οικογένειές τους. Για τη μητέρα που έπαιρνε τηλέφωνο και δεν το σήκωνε κανείς και σκέφτηκε «το παιδί θα κοιμάται στο τρένο». Για τους συμφοιτητές τους, που τους περίμεναν πώς και πώς να επιτρέψουν για να βγουν βόλτα. Για τα αδέρφια, που έχασαν τα αδέρφια τους. Ό,τι και να πει κανείς, δεν είναι αρκετό.
Σκοπός μου είναι, επίσης, να υπενθυμίσω σε όλους, πως το μόνο που μας μένει σε τέτοιες στιγμές είναι η ανθρωπιά και η αγάπη. Όπως ανθρωπιά έδειξαν οι επιζώντες, που μόλις απεγκλωβίστηκαν από το τρένο, αντί να τρέξουν μακριά, έψαξαν στα συντρίμμια, αναζητώντας άλλους επιζώντες, έτσι κι εμάς τώρα, είναι σειρά μας να δείξουμε ανθρωπιά. Να δώσουμε αίμα, αν μπορούμε, ειδικότερα αν έχουμε σπάνια ομάδα αίματος, στις έκτακτες αιμοδοσίες που πραγματοποιούνται τις ημέρες αυτές σε όλη τη χώρα. Να συμπαρασταθούμε έμπρακτα στις οικογένειες των θυμάτων, εάν τους γνωρίζουμε προσωπικά. Να χρησιμοποιήσουμε τη φωνή μας, ή την πλατφόρμα μας, μικρή ή μεγάλη, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να απαιτήσουμε την αλλαγή. Να συλλυπηθούμε, μέσω της τέχνης, μέσω ενός ποιήματος, ή ενός τραγουδιού, όπως είδα φίλο μου να κάνει, τις οικογένειες των αδικοχαμένων. Και τέλος, να αγκαλιάσουμε. Να δείξουμε την αγάπη μάς στους δικούς μας. Να θυμηθούμε ότι τίποτα στη ζωή δεν κρατάει για πάντα, να σκεφτούμε πως σε μία στιγμή, με το γύρισμα ενός κλειδιού, όλα μπορούν να αλλάξουν και να νιώσουμε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε.
Το άρθρο αυτό είναι το δικό μου «ποίημα», το δικό μου «τραγούδι». Ο τρόπος μου να συλλυπηθώ βαθιά τους ανθρώπους που έχασαν τους ανθρώπους τους. Ο τρόπος μου να υπενθυμίσω ότι η ανθρωπιά είναι το μόνο που μας μένει. Ο τρόπος μου να ελπίσω σε ένα καλύτερο αύριο. Ο τρόπος μου να πω αντίο…
