Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Βρέχει. Έχεις φύγει από το σπίτι χωρίς ομπρέλα. Για να προστατευτείς, ασυναίσθητα βάζεις το χέρι σου πάνω από το κεφάλι σου. Ουσιαστικά, έτσι αντιστέκεσαι στη βροχή, αλλά αυτό δεν σε σταματά από το να βρέχεσαι. Ακόμη και αν αντιστέκεσαι, ακόμα και αδιάβροχο να έχεις, η βροχή δεν έχει εξαφανιστεί. Κανείς δεν βγαίνει στη βροχή ανενόχλητος κοιτώντας προς τον ουρανό. Κανείς δεν θέλει να βρέχεται. Κανείς δεν νιώθει άνετα. Όλοι, όμως, ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα σταματήσει. Όπως κάθε προηγούμενη καταιγίδα, κάποια στιγμή θα σταματήσει και αυτή. Μπορεί να είναι την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα, την επόμενη εβδομάδα. Αλλά σίγουρα θα τελειώσει, και εμείς σίγουρα το ξέρουμε.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει όσες φορές προσπαθούμε να αντισταθούμε σε εμπειρίες και συναισθήματα που βιώνουμε. Το γεγονός ότι τα αρνούμαστε δεν σημαίνει πως δεν έχουν υπάρξει ή σταματούν να υπάρχουν. Απλώς αποφεύγουμε να τα δούμε, να τα αποδεχτούμε και να τα αντιμετωπίσουμε. Τα κρύβουμε όλα όπου μπορούμε. Κάτω από χαλιά, κάτω από κρεβάτια, σε ντουλάπια, σε ράφια και νομίζουμε πως επειδή δεν τα βλέπουν οι άλλοι και δεν τα βλέπουμε ούτε εμείς, δεν υφίστανται πια. Είναι πάντα εκεί, όμως, και κάποια στιγμή δεν θα έχουμε πια άλλες κρυψώνες να τα στριμώξουμε όλα.
Μπορεί να είναι κατανοητό, βέβαια, το γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι πολύ λογικό να φοβόμαστε να τα εξωτερικεύσουμε, όταν φοβόμαστε αρχικά να τα αντιμετωπίσουμε. Και λειτουργεί –κάπως– σαν φαύλος κύκλος. Μετά έρχονται η ντροπή και οι ενοχές. Εφόσον κανείς άλλος δεν τα φανερώνει, μήπως δεν τα νιώθει; Και αν ισχύει αυτό, δεν θα βρούμε καμία ανταπόκριση και από κανέναν. Καμία κατανόηση. Και εννοείται πως το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, όταν κρύβουμε κάτι και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, είναι να αποδράσουμε από αυτό. Ιδανικά, να το βάλουμε σε μια σακούλα, να το πετάξουμε και να μην το ξαναδούμε, να κάνουμε πως το ξεχάσαμε, πως δεν υπήρξε ποτέ.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινά η πάλη. Και –ήδη– από πριν, η θέση που έχουμε είναι αμυντική. Μάλλον δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε πόσο εύκολα θα ενδώσουμε. Γενικότερα, έχουμε μάθει να μην ερχόμαστε σε επαφή με ό,τι νιώθουμε. Μάθαμε ότι πρέπει να αντέχουμε και όσα δεν αντέχουμε να τα αποφεύγουμε. Και έχει κάποια λογική αυτό, ποιος θέλει να μάχεται με τον ίδιο του τον εαυτό και αυτά που νιώθει; Γιατί ακόμη και αν καταφέρει να νικήσει έτσι, η ανακούφιση θα είναι στιγμιαία και ο «αντίπαλος» θα ξανασηκωθεί.
Αυτή είναι η κατάληξη όταν απωθείς αυτά που νιώθεις. Νομίζεις πως έτσι τα μπλοκάρεις και τα αγνοείς και κάπως θα σταματήσουν να υπάρχουν. Συμβαίνει, όμως, το αντίθετο και αυτά συσσωρεύονται. Και θα έρθει η στιγμή που θα ξεσπάσει καταιγίδα και θα ψάχνουμε πάλι για ομπρέλες. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μάθουμε να ζούμε και με τη βροχή; Και κάπως έτσι, σιγά σιγά, ίσως μπορέσουμε να ζήσουμε και χωρίς να έχουμε ανάγκη τα αδιάβροχα. Μπορεί, τελικά, και να μας αρέσει.
