Της Σοφίας Κατωπόδη,
Θα μιλήσω με τόλμη και ίσως με μια κάποια παραπάνω λατρεία γι’ αυτά. Θα τα χαρακτήριζα αλλιώς ταξίδια, αισθήσεις, αναμνήσεις και, γιατί όχι, διεξόδους. Το ηλιοβασίλεμα είναι πάντα η ιδανική σκηνή για να ξεκινήσει ένα γύρισμα, όχι ταινίας, αλλά οπτικής γωνίας. Κάθε ένα από αυτά σου δίνει την ευκαιρία να δεις λίγο πιο μακριά, να νιώσεις, να ονειρευτείς, να πλάσεις το δικό σου σενάριο μέσα στη ζεστασιά του. Ένα σενάριο γραμμένο στα μέτρα σου, με εκφράσεις και αναπνοές όπου εσύ θέλεις.
Πράγματι, είναι δύσκολο να βρεις κάτι τόσο αυθαίρετο, με το οποίο να νιώθεις τόσα συναισθήματα μονομιάς, που διαρκούν μόνο για κάποια λεπτά. Ακόμα, τα χρώματά τους, αυτά τα τόσο έντονα πορτοκαλιά, με τις ροζ αποχρώσεις να ξεπροβάλλουν και να συνδυάζονται με τις άλλες τόσο αρμονικά, σου επιτρέπουν να «αφουγκραστείς» όσο το δυνατόν περισσότερο το τοπίο. Σου επιτρέπουν να βιώσεις, για όσο κρατήσουν, τόσο δυνατά, οτιδήποτε αισθάνεσαι. Προβληματισμοί, έγνοιες, άγχη, στεναχώριες, βρίσκονται παρόντες. Παρόντες, όμως, μέχρι όλο αυτό το θέαμα να σβήσει. Κάτι τόσο εντυπωσιακό σιγά σιγά χάνεται μπροστά στα μάτια σου, παίρνοντας, όμως, κάτι από εσένα, όπως αυτά τα βάρη. Κάτι μέσα σου ηρεμεί. Παραδίνεσαι για λίγα δευτερόλεπτα. Εύχεσαι να κρατούσε περισσότερο ή να το είχες προλάβει πιο νωρίς. Κι όμως, ήταν αρκετό για να σε ανακουφίσει, έστω για λίγο, από τα βάρη που κουβαλάς. Κάπως, κάτι μέσα σου αλλάζει. Η σκέψη σου επιβραδύνεται και επικεντρώνεται σε κάτι πιο ελκυστικό. Σε ένα πλούσιο και γεμάτο σπίθα ηλιοβασίλεμα που χορεύει και, τελικά, κουμπώνει πάνω στην αλήθεια της θάλασσας. Και εσύ παρασύρεσαι από το κύμα, από τον άνεμο και από όλους τους ήχους του τοπίου.
Από την άλλη, και για εσένα που αγναντεύεις από το παράθυρο, στο μπαλκόνι ή σε κάποια ταράτσα, έχω να σου πω να μην αφήσεις τις πολυκατοικίες, τις γκρίζες, παλιές ή καινούριες, να επισκιάσουν αυτό το κάτι τόσο αγνό που ξεπροβάλλει. Κάπου εκεί, βρίσκεται η αλήθεια σου. Είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι όταν το κοιτάς, όταν του απευθύνεσαι. Η αυθεντικότητά του σε διεγείρει. Μέσα, λοιπόν, από μια τέτοια ενέργεια, μια τέτοια αίσθηση, αναζητάς πραγματικά την ουσία. Αφήνεσαι στη μαγεία του και ξαφνικά έχει ξεκουμπώσει συναισθήματα εντονότερα από τα ήδη υπάρχοντα. Ανάλογα τη μέρα. Ανάλογα την ώρα. Ανάλογα τη ζωή. Κι έπειτα χάνεσαι. Έφυγες μαζί του και έμεινες εκεί, για να νιώσεις την ελευθερία που πρέπει μέσα στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Να το εκτιμάς και να το ζητάς. Όλοι αξίζουν τον ρομαντισμό, καθένας διαφορετικά τον αναζητά, διαφορετικά τον νιώθει. Βλέπεις, έχει κι αυτός έναν σκοπό εκεί.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο τέλος αυτής της προσέγγισης και αυτού του ηλιοβασιλέματος, θα σου υπενθυμίσω πως, μετά από τις μεγαλύτερες φουρτούνες, έρχονται τα ομορφότερα και τα πιο βαθυστόχαστα ηλιοβασιλέματα. Αναρωτήσου και φλέρταρε με την ιδέα ότι κάτι τόσο εύκολα προσεγγίσιμο, όπως ένα ηλιοβασίλεμα, έχει τη δύναμη και την ικανότητα να σε παρασύρει και να καταφέρει να σε διεγείρει συναισθηματικά, τζάμπα, μέσα στην καθημερινότητα. Να σε βοηθήσει αποστασιοποιηθείς από όλα, χωρίς, όμως, να πας πουθενά. Δες το και νιώσε το. Αξίζει.
