Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Τα πράγματα είναι πάντα πολύ εύκολα, όταν αφορούν άλλους. Δύο παράγοντες που αλληλεπιδρούν. Ο καθένας πράττει αυτόβουλα σε σχέση με αυτόν που έχει απέναντί του. Ακόμα καλύτερα όσο οι παράγοντες πολλαπλασιάζονται. Μεγαλύτερη εμβέλεια, μικρότερη η ισχύς των πράξεών μας.
Το ζήτημα, βέβαια, γίνεται πιο περίπλοκο, όταν μένουμε μόνοι. Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Όταν η αλληλεπίδραση γύρνα σαν μπούμερανγκ πίσω. Ανεβαίνουμε επίπεδο. Και πλέον τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα, καθώς η κάθε σκέψη, πράξη επαναλαμβάνεται διαρκώς στο μυαλό μας.
Κάποια στιγμή, κάποτε, έχει χρειαστεί να φροντίσουμε όλοι κάποιο λουλούδι, κάποιο φυτό. Να το ποτίζουμε, για να μπορεί να ζει. Να του αλλάζουμε γλάστρες, όταν πια έχει ανάγκη για νέες παραστάσεις, όταν νιώθει να πνίγεται στην ίδια γλάστρα που είχε από πάντα. Να του βάζουμε λίπασμα, για να μπορεί να ανανεώνεται. Να του ρίχνουμε φάρμακα, όταν κάποιο ζωύφιο το έχει βλάψει, και να το προσέχουμε σαν μικρό και αδύναμο που είναι.
Ο αποσυμβολισμός για τον καθένα είναι διαφορετικός. Μπορεί κάποιοι να αγοράσουν καινούρια λουλούδια. Βέβαια, και αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα, αν όχι το επιθυμητό. Πρέπει να παίρνουμε λίγο χρόνο για εμάς, να μας φροντίζουμε. Επιβάλλεται.
Εκτός του ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για εμάς τους ίδιους, για να είμαστε εμείς καλά, αυτό έχει αντίκτυπο και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Λειτουργεί κάπως σαν καθρέπτης. Όπως εμείς επιτρέπουμε να μας φερόμαστε με όμορφο ή άσχημο τρόπο, έτσι, επιτρέπουμε και στους άλλους να μας φέρονται με αντίστοιχο τρόπο.
Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να ελέγξουμε τον τρόπο που μας συμπεριφερόμαστε. Είναι κάποιο είδος δύναμης. Έτσι κάπως ελέγχουμε και τη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς. Δημιουργούμε όρια και θέτουμε περιορισμούς. Πρέπει να αρχίσουμε να κατανοούμε τη σημασία της ενασχόλησης με την κηπουρική. Ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά με μια μαργαρίτα και σε βάθος χρόνου ίσως φτιάξουμε έναν μεγάλο κήπο.
