Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η επίσκεψη του εκάστοτε Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ αποτελεί από μόνη της σημαίνον γεγονός. Τούτο διότι η χώρα μας είναι στρατηγικός εταίρος της Αμερικής, έστω και αν η σχέση αυτή έχει περάσει από σαράντα κύματα. Καίτοι, στέρεα θεσμικά τα τελευταία χρόνια, στο ουσιαστικό επίπεδο έχει διέλθει από διάφορες φάσεις. Αφενός η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και του πολιτικού συστήματος αναγνωρίζει ότι ο δυτικός προσανατολισμός της χώρας αποτελεί τη βέλτιστη δυνατή επιλογή. Η παρουσία μας στους ανάλογους θεσμούς ουδόλως αμφισβητείται κατ’ ουσίαν από τα κυβερνητικά κόμματα, τουλάχιστον. Μετά και τη μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα το 2015, η θέση της χώρας μας στο δίπτυχο ΝΑΤΟ – Ενωμένη Ευρώπη θεωρείται ως δεδομένη από τους υφιστάμενους εν δυνάμει φορείς κυβερνητικής εξουσίας.
Αφετέρου, ο αντι-αμερικανισμός, ο οποίος εμφυλοχωρεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, διόλου αμελητέος είναι. Έχει βαθιές ρίζες, οι οποίες εντοπίζονται στην αρχή της μετάβασης της χώρας από τη βρετανική στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ στα εσωτερικά μας ζητήματα ήταν κατά καιρούς όχι μόνον ευθείες, αλλά και ευθέως βάναυσες. Την ίδια στιγμή, η χώρα μας δεν απόλαυσε της προστασίας που τυπικά άρμοζε στη θέση την οποία κατέχει, δηλαδή στο πλευρό της Δύσης, σε ό,τι αφορά τις διαφορές της με τα άλλα κράτη και κυρίως με την Τουρκία. Ακόμη και το Σκοπιανό Ζήτημα έκλεισε με την ιστορική ελληνική ήττα της Συμφωνίας των Πρεσπών, κατόπιν υποδείξεως των δυτικών συμμάχων στην Κυβέρνηση Συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι εκπρόσωποι δε του εγχωρίου πολιτικού συστήματος χωρίζονταν κυρίως σε δύο ακραίες κατηγορίες: Στους δουλικά αμερικανόφιλους – δυτικόφιλους και σε αυτούς που δαιμονοποιούσαν οτιδήποτε πέραν των δυτικών μας συνόρων και του Ατλαντικού. Υπό αυτή την έννοια, απουσίασαν οι ψύχραιμες φωνές, οι οποίες θα μπορούσαν να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τη φύση της διεθνούς πολιτικής και τα ρευστά όρια των συμμαχικών σχέσεων.
Με όλη αυτή την προϊστορία, αλλά και έχοντας να αντιμετωπίσει μία επικαιρότητα, η οποία εκτείνεται από τον παγκοσμίων διαστάσεων πλέον πόλεμο της Ουκρανίας και τη γενικευμένη ενεργειακή κρίση μέχρι και την περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο, επισκέπτεται τις ΗΠΑ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δημιουργώντας ιστορικό ορόσημο, όντας ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος θα πραγματοποιήσει ομιλία στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Σημαντικό ρόλο τόσο στην οργάνωση της επίσκεψης, όσο και στην προώθηση, ειδικότερα, των ελληνικών θέσεων στις ΗΠΑ, καλείται για ακόμη μία φορά να διαδραματίσει η ελληνική ομογένεια. Έλληνες της Αμερικής που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης της εκεί πολιτικής και οικονομικής ζωής καλούνται να συνδράμουν στις προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης. Οφείλει να αναδειχθεί η προσήλωση της Ελλάδας στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις συμμαχίες της και να αναζητηθεί η έμπρακτη αναγνώρισή τους σε ό,τι την υποστήριξη της χώρας μας, ειδικά στα ελληνοτουρκικά.
Η Ελλάδα πρέπει να μάθει μετά από χρόνια να διεκδικεί. Είναι μικρή στο μέγεθος, αλλά όχι αμελητέα. Είναι αξιόπιστη, αλλά όχι δεδομένη άνευ όρων. Είναι φιλειρηνική, αλλά αδίστακτη, εφόσον απειληθεί. Ας περιμένουμε, λοιπόν, τα αποτελέσματα…
