Της Κυριακής Μαλλιαρίδου,
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι εδώ και αρκετές μέρες με μια πραγματικότητα που μας ξενίζει και δε θυμίζει με τίποτα τα μέχρι τώρα δεδομένα της ζωής μας. Το βλέμμα μας είναι στραμμένο στις αθώες ψυχές που χάνονται, στο χαμόγελο που πάγωσε στα χείλη μικρών και μεγάλων αλλά και στο αύριο. Πώς θα είναι το αύριο που θα έρθει; Όχι μόνο κοινωνικά και οικονομικά αλλά και συναισθηματικά. Ας μην ξεχνάμε πως ζωτικής σημασίας συναίσθημα είναι ο έρωτας. Πώς θα είναι ο έρωτας, λοιπόν, την επόμενη μέρα; Τί θα γίνει αν ο έρωτας ανθίσει ανάμεσα σε δύο «αντιπάλους»; Θα είναι εφικτός ή θα δημιουργηθούν προκαταλήψεις και στερεότυπα; Μήπως όσα προσπαθούμε να υπερνικήσουμε τόσα χρόνια και να προοδεύσουμε θα τα βιώσουμε ξανά;
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι ερωτήματα που με προβληματίζουν βαθύτατα και θα μου τα απαντήσει ο χρόνος. Εσείς τι θα λέγατε σε δύο ερωτευμένους, ο ένας προερχόμενος από τη Ρωσία και ο άλλος από την Ουκρανία; Φυσικά και υπάρχουν ακόμη και σήμερα αμέτρητα ζευγάρια από τις δύο αυτές χώρες, όμως κατά πόσο είναι δυνατό να μη τα επηρεάσει και να συνεχίσουν να ζουν αρμονικά;
Στο σημείο αυτό έρχεται η μαρτυρία μιας κοπέλας 25 ετών από την Ουκρανία, που έχει σχέση με ένα αγόρι από τη Ρωσία για να μας δώσει μια μικρή γεύση για το τι συμβαίνει. Ενώ οι δύο νέοι προσπαθούν να κρατήσουν μακριά από την αγάπη τους όλες αυτές τις βιαιότητες, οι γονείς της κοπέλας δε μπορούν να προσπεράσουν αλλά ούτε και να συγχωρήσουν. Δυστυχώς, συγγενείς της κοπέλας σκοτώθηκαν στον πόλεμο κι έτσι της ζητούν να λήξει αυτή η σχέση άμεσα. Γιατί; Γιατί, δε μπορούν να αντικρίσουν αυτό το παλικάρι και να μη νιώσουν θυμό, οργή και μίσος. Γιατί στο πρόσωπό του θα βλέπουν συνεχώς τους αγαπημένους τους ανθρώπους που χάθηκαν. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι θα αφήσει αυτός ο πόλεμος με το πέρασμά του; Όχι μόνο κατεδαφισμένα κτίρια και κατεστραμμένες εκτάσεις αλλά και τσακισμένες ψυχές. Αυτός ο πόνος δε θα φύγει ποτέ από μέσα τους.
Από την άλλη πλευρά, φυσικά υπάρχει και η αντίθετη όψη του νομίσματος. Τον γύρο του διαδικτύου κάνουν τελευταία εικόνες νέων, που είναι αγκαλιασμένοι και με τις δύο σημαίες και μας στέλνουν το μήνυμα της ένωσης και της αγάπης. Αυτοί μας δείχνουν το μεγαλείο ψυχής που διαθέτουν, κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση όσο δύσκολο κι αν φαντάζει. Ας μην ξεχνάμε πως μόνο όταν υπάρχει ειρήνη προχωράμε μπροστά τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Εκεί που είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσεις λόγια, ας μιλήσεις έμπρακτα. Με πράξεις μπορούμε να καταφέρουμε το αδύνατο και να σηματοδοτήσουμε κάτι ελπιδοφόρο. Μακάρι, να αφήσουν κάτω τα όπλα και να μη χαθούν άλλες ζωές, άλλες φιλίες, άλλοι έρωτες, άλλα χαμόγελα και άλλη αγάπη. Γιατί, όταν μετατρέπεται η αγάπη σε μίσος οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες.
