Της Μαρίας Ζωγοπούλου,
Όταν το σπουδαιότερο δώρο της φύσης παραλαμβάνεται μόνο στα χέρια της μητέρας… Ένα γεγονός που πλέον στις μέρες μας είναι σύνηθες, αλλά διαφέρει στην αντιμετώπισή του με τις προηγούμενες γενιές. Σίγουρα, το να είσαι μητέρα είναι από μόνο του μία πρόκληση, πόσο μάλλον αν είσαι μόνη σου σε αυτό το νέο ξεκίνημα, τόσο ως νέα μαμά όσο και για το μωράκι που έρχεται. Η μητρότητα, όλοι αναφέρουν, πως είναι ένα συναίσθημα μοναδικό, που αν δεν το νιώσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις τι εστί πραγματικά. Τι πιο όμορφο από το να μοιραστείς αυτή την εμπειρία με τον άνθρωπο που θα φέρετε στον κόσμο μία νέα ζωή; Μάλλον, τότε είναι η στιγμή που δημιουργείται ένα πολύ δυνατό δέσιμο στη νέα οικογένεια μεταξύ της μαμάς, του μπαμπά και του παιδιού. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτό το τρίπτυχο και «άτυπο» μοντέλο είναι μία κλασική και αξιοζήλευτη συνταγή για τις οικογένειες.
Όμως, ίσως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι για τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά ο όρος «οικογένεια» και πώς τον αντιλαμβανόμαστε. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μοντέλο ή τέλεια συνταγή για να θεωρηθεί μία οικογένεια πετυχημένη. Επίσης, δεν υφίσταται η τέλεια στιγμή για να αποφασίσει κάποιος να δημιουργήσει την οικογένειά του. Αντιθέτως, δεν απαιτεί μόνο λογική αλλά κυρίως συναίσθημα, αποτελεί μία απόφαση που αισθανόμαστε να μας ελκύει και όταν ακόμη είναι ιδέα. Φυσικά, αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των καταστάσεων είναι οι περιπτώσεις που έχουν συμβεί χωρίς να επιδιώκει το ζευγάρι μία κυοφορία και παρόλα αυτά, αποφασίζουν να μεγαλώσουν το νέο μέλος και οι δύο γονείς.
Τι γίνεται, όμως, αν μία μητέρα κληθεί να μεγαλώσει μόνη της το παιδί;
Αξιοσημείωτο είναι, πως πλέον υπάρχουν πολλές μονογονεϊκές οικογένειες, συγκεκριμένα με τη μητριαρχική φιγούρα στο προσκήνιο, και αποτελεί σημαντικό γεγονός ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από την κοινωνία. Ειδικότερα, έχει παρατηρηθεί η κοινωνική περιθωριοποίηση που δέχονται τα μέλη των μονογονεϊκών οικογενειών, είτε από τον εργασιακό χώρο όσον αφορά τις μητέρες είτε από το σχολικό περιβάλλον των μικρών παιδιών είτε ακόμη και από το κοινωνικό σύνολο, επηρεάζοντας και τους δύο, σε κάθε περίπτωση. Κυριαρχεί η νοοτροπία του κοινωνικού στίγματος σε κάθε τι διαφορετικό που παρεκκλίνει από τα στερεότυπα, τα οποία εμείς έχουμε υιοθετήσει ηθελημένα ή μη, χρησιμοποιώντας την ετικέτα του «φυσιολογικού». Αν και κάθε χρόνο παρατηρείται η μείωση τέτοιου είδους συμπεριφορών, σκοπός είναι η εξάλειψή τους, καθώς κάνουν πολύ δύσκολο το βίο των μανάδων και των παιδιών τους.
Επομένως, όταν ένας από τους δύο γονείς αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την επιμέλεια του παιδιού και στην περίπτωση αυτή, είναι μία γυναίκα που καταλήγει μόνη, σίγουρα δεν είναι μία εύκολη κατάσταση. Αρχικά, έρχεται αντιμέτωπη με την απόρριψη του άνδρα που συνέβαλλε στην κυοφορία, εφόσον είναι αποφασισμένη ότι θα κρατήσει το μωρό. Στη συνέχεια, μπορεί να γίνει στόχος για κακόβουλα, αποθαρρυντικά σχόλια του κοινωνικού περίγυρου, λες και δεν είναι αρκετά τα εμπόδια για να την απομακρύνουν από το στόχο της, δηλαδή την ανατροφή του παιδιού της.
Μία γυναίκα στη σημερινή εποχή, έχοντας αποκτήσει την οικονομική της ανεξαρτησία και την αυτονομία της, έχει καταφέρει να απομακρυνθεί από την εξάρτησή της από τον ανδρικό πληθυσμό. Σαφώς, δε χρειάζεται πλέον ο γυναικείος πληθυσμός να ζει περιορισμένος σε στερεοτυπικές αντιλήψεις, αλλά μπορεί να επιλέγει τον τρόπο ζωής που επιθυμεί. Ουσιαστικά, μπορεί μία γυναίκα να επιλέγει το σύντροφό της, το αν και πότε θα παντρευτεί και κατ’ επέκταση το αν θέλει και πότε θέλει να τεκνοποιήσει. Δεν είναι λίγες οι φορές, άλλωστε, που η αποτυχία εύρεσης του κατάλληλου συντρόφου οδηγεί αρκετές γυναίκες με τη βοήθεια της επιστήμης στη γονιμοποίηση χωρίς κάποιο σύντροφο.
Εφόσον, λοιπόν, μία γυναίκα αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα της μητρότητας μόνη της, θα υπάρξουν σίγουρα μειονεκτήματα αλλά και πλεονεκτήματα. Αρχικά, είναι γνωστό ότι θα αυξηθούν οι ευθύνες, ειδικά σε αυτή την περίπτωση που δεν υπάρχουν δύο γονείς, δεν υπάρχει και καταμερισμός των ευθυνών, άρα η μητέρα είναι υπεύθυνη για όλα. Επιπλέον, σημαντικός παράγοντας είναι η οικονομική ευχέρεια που χρειάζεται να υπάρχει για ένα παιδί. Δεδομένου ότι ένα παιδί έχει πολλά έξοδα και μόνο ένας άνθρωπος ως πηγή εισοδήματος δεν αρκεί, με αποτέλεσμα η βοήθεια της οικογένειας να είναι πολύτιμη. Επίσης, μία μητέρα μόνη θα πρέπει να έχει και το ρόλο του πατέρα, να καλύπτει όσες περισσότερες ανάγκες μπορεί για το παιδί της και να εξασφαλίζει την ισορροπία για μία υγιή σχέση με αγάπη, επικοινωνία και αφοσίωση. Οφείλει να είναι ειλικρινής στα ερωτήματα που θα θέσει το παιδί και να εξηγήσει την κατάσταση χωρίς πολλές πληροφορίες, με τρόπο που αρμόζει ανάλογα με την ηλικία του για να καταλάβει.
Σίγουρα, όμως, από την αντίθετη όχθη, έχουμε τα πλεονεκτήματα, όπως για παράδειγμα, την εξ’ ολοκλήρου επιμέλεια του παιδιού. Ακόμη, ένα προτέρημα είναι ότι αποφασίζουν οι ίδιες για τα θέματα που αφορούν το παιδί, όπως την εκπαίδευση που θα επιλέξουν, τις αξίες που θέλουν να δώσουν και τον τρόπο που θέλουν να το μεγαλώσουν. Αδιαμφισβήτητα, πρέπει να σημειωθεί πως σε κάθε περίπτωση υπάρχει η ψυχολογική βοήθεια που μπορεί να ζητήσει μία μητέρα και να την εφοδιάσει με τα απαραίτητα εργαλεία για την καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης που βιώνει.
Βέβαια, η νέα μαμά οφείλει πάντα να σέβεται τον εαυτό της, να δείχνει κατανόηση στις ανάγκες της και να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό της καθώς δεν υπάρχει η τέλεια οικογένεια, η τέλεια μαμά ή το τέλειο παιδί. Υπάρχει μόνο η ανιδιοτελής αγάπη μεταξύ των ατόμων της οικογένειας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ανύπαντρη μητέρα, μόνη…, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ανύπαντρη μητέρα, askitis.gr, διαθέσιμο εδώ
- Δυσκολίες να είσαι ανύπαντρη μητέρα, madreshoy.com, διαθέσιμο εδώ
