Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Αρχικά, να ξεκαθαρίσω ότι δεν θέλω να πάρω αποστάσεις ούτε να αποφύγω να μιλήσω πολιτικά για το ζήτημα, καθώς ευθύνες υπάρχουν και είναι μεγάλες. Τις ώρες, όμως, κρίσεων όπως αυτή, τη στιγμή που ζωές κινδυνεύουν, περιουσίες χάνονται, ζώα βασανίζονται, και το περιβάλλον καταστρέφεται, δεν είναι σωστό να μιλά κανείς πολιτικά. Η πολιτική δεν γίνεται πάνω στις στάχτες. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, θα μιλήσουμε και πολιτικά.
Στο θέμα μας τώρα, τις τελευταίες ημέρες έχει παρατηρηθεί μια πρωτοφανής κοινωνική κινητοποίηση και ενεργοποίηση. Είναι στιγμές που με κάνουν να πιστεύω στους ανθρώπους. Αυτό διότι, πέρα από τους επαγγελματίες που επιχειρούν σε κάθε μέτωπο, εκατοντάδες είναι και οι εθελοντές οι οποίοι δίνουν μαζί τους το παρόν. Είναι τουλάχιστον συγκινητική η αυτοοργάνωση και η αυταπάρνηση όλων όσων συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών.
Ως επί το πλείστον, πρόκειται κυρίως για νέους ανθρώπους οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη των social media, τα οποία μπορούν να αποδειχθούν ιδιαιτέρως σημαντικά, όταν χρησιμοποιούνται σωστά, όπως τώρα, κατόρθωσαν σε χρόνο-ρεκόρ να συντονιστούν και να δράσουν με ποικίλους τρόπους, είτε συνδράμοντας στην κατάσβεση πυρκαγιών, είτε στη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, είτε ακόμα και στην άμεση ενημέρωση των συμπολιτών τους.
Έτσι, για ακόμη μία φορά, οι νέοι, η κοινωνική ομάδα η οποία παρουσιάζεται συχνά-πυκνά ως ο φταίχτης για κάθε κακό, η κοινωνική ομάδα που αδικείται εκπαιδευτικά, επαγγελματικά, οικονομικά, που πληρώνει τις «αμαρτίες των μεγάλων», αποδεικνύει ότι οι ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον είναι βάσιμες και ρεαλιστικές.
Σημαντικό είναι να γίνει μια συσχέτιση με όσα τόνισα στην αρχή. Ειδικότερα, η πλειοψηφία της νεολαίας, η οποία τώρα συνδράμει, το κάνει πρώτον σιωπηλά, χωρίς διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες, και δεύτερον χωρίς να αναλώνεται σε άτοπες πολιτικές συζητήσεις. Και προφανώς και οι νέοι έχουμε πολιτική άποψη. Αλλά έχουμε και την ωριμότητα να μην κάτσουμε τώρα να διχάσουμε την κοινωνία και να δείχνουμε με το δάχτυλο πολιτικούς και πολιτικές αντιμετώπισης. Παραδόξως, παρατηρώ μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες να αναλώνονται ολημερίς σε τέτοιου είδους αψιμαχίες. Μήπως, τελικά, οι νέοι σήμερα έχουν βρει τη χαμένη ωριμότητα των μεγαλύτερων γενεών; Μήπως, τελικά, όσοι στηλιτεύουν την νεολαία, είναι εκείνοι που προσφέρουν μονάχα διχασμό και δηλητήριο στους πυλώνες την κοινωνικής ενότητας;
Παράλληλα, παρατηρείται, όπως και σε κάθε κρίση έτσι και τώρα, να βγαίνουν από παντού οι γνωστοί «επιστήμονες», οι οποίοι ξέρουν -υποτίθεται- τα πάντα και προτίθενται να διαφωτίσουν τη μάζα. Να τη διαφωτίσουν με fake news, με ημιμάθεια και με ανακρίβειες. Και εδώ πάλι στην πλειοψηφία τους, αυτοί είναι άνθρωποι μεγαλύτερων γενεών. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι καταιγισμό ανακριβειών παρατηρώ καθημερινά στα social media από ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιακών ομάδων. Από fake news, που αποσκοπούν στην εργαλειοποίηση του προβλήματος για την εξυπηρέτηση ιδεολογικών και άλλων συμφερόντων, μέχρι και στο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Αντίθετα, διαβάζω συνεχώς νέους συμπολίτες μου που αναρτούν πληροφορίες από επίσημες ή έγκυρες πηγές, που προσπαθούν με στοιχεία να εξηγήσουν την κατάσταση, που επιδιώκουν να διασταυρώσουν τις πληροφορίες τους και να τοποθετηθούν καίρια, ορθά και εύστοχα.
Βέβαια, και για να ειμαι δίκαιος και σαφής, οι εθελοντές δεν ειναι αποκλειστικά νέοι. Το σώμα όσων εθελοντικά επιχειρούν αποτελείται από πολίτες κάθε ηλικίας, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι η εθελοντική προσφορά δεν περιορίζεται μονάχα στην πυροσβεστική, αλλά απλώνεται στις υπηρεσίες του Ελληνικου Ερυθρού Σταυρού, σε βοήθεια σε φιλοζωικές οργανώσεις για τη μεταφορά των ζώων σε ασφαλείς συνθήκες, αλλά και στη μεταφορά ειδών πρώτης ανάγκης είτε για τους πυροσβέστες είτε για τους πυρόπληκτους. Η κοινωνία φαίνεται σε στιγμές ανάγκης να αποτελείται από άτομα που θέλουν να προσφέρουν, να συνδράμουν όπως και με ό,τι μπορουν, κάτω από κάθε συνθήκη.
Για να κλείσω, λοιπόν, όχι, δεν κάνω ένα κείμενο επίθεσης στις μεγαλύτερες γενιές. Αναγνωρίζω τους κόπους και τη δράση τους. Αναφέρομαι σε όσους από αυτές τις γενιές, τέτοιες ώρες μονάχα διχάζουν και δυσχεραίνουν την προσπάθεια για συλλογικότητα. Μα, δεν είναι καν αυτοί το θέμα μου. Ξεκάθαρα, λοιπόν, και με λίγες γραμμές, γράφω για να αναγνωρίσω την προσπάθεια των εθελοντών και πολλών συνομήλικών μου, νέων ανθρώπων, της Generation-Z, σε μία ακόμα μάχη. Η αισιοδοξία ότι τα πράγματα θα αλλάξουν με αυτή τη γενιά είναι ρεαλιστική.
Συγχαρητήρια σε όσους εθελοντικά δρουν αυτές τις ημέρες, η κοινωνία τούς οφείλει πολλά περισσότερα από όσα θα μπορέσει ποτέ να τους ανταποδώσει. Το ευχαριστώ ίσως να μην το ακούσουν, θα το δουν όμως στα μάτια των πυρόπληκτων, στα πρόσωπα των διασωθέντων, στα βλέμματα όσων κατάφεραν να προστατέψουν τις περιουσίες τους και τους κόπους μιας ζωής, στα ζωάκια που σώθηκαν και είναι ασφαλή, και στα δάση που παρα τρίχα θα προστατευθούν. Το ευχαριστώ αυτό, θα είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Και κάτι τελευταίο. Βασίλης Φιλώρας λέγεται ο εθελοντής πυροσβέστης, ο οποίος έχασε τη ζωή του στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναφέρουμε το όνομά του, να τιμήσυμε τη μνήμη του και να είμαστε ευγνώμονες για τη δράση του, η οποία ίσως και να έσωσε άλλες ζωές…
