Της Έφης Κούσιου,
«Είμαστε η οικογένεια Σινκλέρ. Όμορφοι, προνομιούχοι, κατεστραμμένοι και ψεύτες. Ζούμε, τουλάχιστον το καλοκαίρι, σε ένα ιδιωτικό νησί στα ανοικτά των ακτών της Μασαχουσέτης. Ίσως αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις.»
Το βιβλίο αυτό δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχω διαβάσει ποτέ, σε μπερδεύει, αλλά ταυτόχρονα το απολαμβάνεις τόσο πολύ. Η πλοκή γυρίζει γύρω από την τρέχουσα ώρα στο «Καλοκαίρι 15» με τη μορφή αναδρομών και αναμνήσεων, δίνοντας σου την ευκαιρία να καταλάβεις αργά αργά την καθαρή ιδιοφυΐα της ιστορίας που είχε στροβιλιστεί η συγγραφέας Lockhart.
Αναλυτικότερα, η υπόθεση ξεκινά με την Cady, η οποία είναι σχεδόν 18 ετών, να αφηγείται την ιστορία της ζωής της. Είναι μέλος της πλούσιας οικογένειας Sinclair της Νέας Αγγλίας, της οποίας ο πατριάρχης και παππούς της εξακολουθεί να κυριαρχεί. Οι Ψεύτες όμως του τίτλου είναι τρία εφηβικά ξαδέρφια -ο Johnny, η Mirren και η αφηγήτρια μας, Cadence (Cady)- μαζί με έναν «ξένο» που ακούει στο όνομα Gat Patil. Ο Gat είναι όμορφος, με σκουρόχρωμο δέρμα, χαρισματικός και ερωτευμένος με την πρωταγωνίστρια. Αυτή η ομάδα παιδιών λοιπόν, πηγαίνουν στο νησί τους κάθε καλοκαίρι και κάνουν τα πάντα μαζί. Ωστόσο, με τόσα πολλά χρήματα, είναι λογικό να αναμένεται ότι θα υπάρξουν συγκρούσεις και εντάσεις.
Τα χρόνια περνούν και τα προβλήματα στον παράδεισο εντείνονται. Τα λεφτά είναι λίγα, οι ενήλικες μεθάνε και οι σεξουαλικές ζήλιες εμφανίζονται. Και τότε, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 15ου έτους της, η Cadence υποφέρει από ένα καταστροφικό ατύχημα που την αφήνει με ημικρανίες και ολική αμνησία. Αλλά τι πραγματικά συνέβη; Ήταν πραγματικά απλά ένα ατύχημα;
Η Cadence επιστρέφει στο νησί μετά από δύο χρόνια για να προσπαθήσει να θυμηθεί αυτό που συνέβη τη νύχτα του ατυχήματος. Για λόγους που απογοητεύουν την ίδια και ταυτόχρονα τον αναγνώστη, αλλά που τελικά θα εξηγηθούν, ούτε ένας μάρτυρας δεν θα μιλήσει. Η ιστορία πηδάει μπρος πίσω στο χρόνο, διανθίζοντας την νευρική, ιδιοσυγκρασιακή αφήγηση της με μία σειρά από ισχυρά διεστραμμένα παραμύθια. Αργά, η Cadence ενώνει μεταξύ τους τα γεγονότα εκείνης της τρομερής νύχτας και παρά το τελευταίο κεφάλαιο που υποδηλώνει λύτρωση, δεν είναι το είδος της καταστροφής από την οποία θα ανακάμψει η ίδια ποτέ.
Το ελάττωμα του We Were Liars είναι ότι ποτέ δεν μαθαίνουμε πραγματικά τον λόγο που συνέβη το ατύχημα. Η ιστορία της Cadence αναδύεται από βαθιά μέσα σε αυτή την ταραγμένη οικογένεια, και όμως οι θείες, οι έφηβοι, ακόμη και τα μικρά σκυλάκια τους σχηματίζουν μια, σε μεγάλο βαθμό, αδιαφοροποίητη μάζα. Απρόσεκτοι, πιεστικοί και παθιασμένοι με τη διατήρηση της εμφάνισης, καταστρέφουν περιστασιακά ο ένας τη ζωή του άλλου, αλλά ποτέ δεν ανακαλύπτουμε το γιατί. Επιπλέον δεν δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις προσωπικότητες και σκέψεις των χαρακτήρων. Ο μόνος χαρακτήρας που βλέπουμε να αναπτύσσεται είναι της Cadence, αλλά αυτό είναι κατανοητό καθώς πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που βασίζεται στην ιστορία της. Η αναπαράσταση της ψυχικής υγείας έγινε εξαιρετικά καλά και ήταν αρκετά ρεαλιστική, την οποία εκτίμησα.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ήταν και οι υπόλοιπες προσωπικότητες που εμφανίζονται, παρά το πόσο διεστραμμένες και περίεργες ήταν. Νομίζω πως η Lockhart έκανε πραγματικά εξαιρετική δουλειά στη δημιουργία ενός ποικιλόμορφου καστ χαρακτήρων που χάνονται με τον δικό τους τρόπο, αλλά βρίσκονται όταν είναι μαζί. Σίγουρα το τέλος με έκανε να τους αγαπήσω περισσότερο αφού πρόσθεσε τόσες πολλές πτυχές σε αυτούς και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν.
Εύλογα λοιπόν, καταλαβαίνουμε πως το βιβλίο αυτό είναι ένα φιλόδοξο μυθιστόρημα με συναρπαστική φωνή, έξυπνη πλοκή και ιδιαίτερη γραφή. Η ιστορία πήρε την πιο τρελή στροφή και είναι αυτό που κάνει το βιβλίο, κατά την γνώμη μου, άξιο να το διαβάσεις. Όλες αυτές οι πτυχές λοιπόν έγιναν για ένα μυστηριώδες μυθιστόρημα που έδειξε τόσο μεγάλο μέρος της ασχήμιας του κόσμου μας. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
