Της Μυρτούς Κατσούλη,
Είναι πλέον τετριμμένες οι έννοιες: εμβόλια, διχασμένοι, υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, κρούσματα, «ξε-κρούσματα» και πάει λέγοντας. Τετριμμένες, κουραστικές, που πονοκεφαλιάζουν. Και ενώ έχουμε περάσει καραντίνες και λοκντάουν, με το σύστημα υγείας να είναι αρκετά επιβαρυμένο, οι συνθήκες είναι ακόμα επισφαλείς, τα δεδομένα συνεχώς αλλάζουν, τα μέτρα μεταβάλλονται ανά τοπικό «μπούγιο» και η ψυχολογία του κόσμου κρέμεται από μια λεπτή κλωστή.
Και ενώ για ένα διάστημα το ηθικό όλων αναπτερώθηκε με τους αρχικούς εμβολιασμούς, έχουμε επιστρέψει σε μια προ καραντίνας κατάσταση, όπου με λίγη χαλάρωση μπορούμε πολύ εύκολα να προκαλέσουμε έξαρση και τις δυσμενείς για όλους συνέπειές της. Κάποιοι μεταθέτουν την ευθύνη για την τωρινή επιδείνωση της πανδημίας στους ανεμβολίαστους ή/και στους νεολαίους που είναι «απερίσκεπτοι» και «αδιάφοροι» και εξακολουθούν να γλεντούν αλόγιστα στα εξίσου αλόγιστα και απερίσκεπτα κέντρα διασκεδάσεως. Αλλά και ο επιχειρηματίας έχει την ανάγκη να αποσβέσει τη χειμερινή χασούρα και ο νεολαίος να είναι απερίσκεπτος, ελεύθερος κι ωραίος σε ένα κλίμα χαράς και ενέργειας που η συγκεκριμένη κατάσταση τού είχε στερήσει.
Φυσικά, ο πληθυσμός εναπόθεσε τις ελπίδες του στον εμβολιασμό για την αντιμετώπιση του ιού και την εξόντωσή του και, μάλιστα, η κυβέρνηση προσπάθησε να δώσει τα όποια κίνητρα, για να πειστούν να εμβολιαστούν οι νεότεροι και συνεχίζει να δίνει καλά κίνητρα, για να μπορέσουμε να επανέλθουμε στην πρότερα καλή, covid-free ζωή. Μεταξύ άλλων, το πιστοποιητικό εμβολιασμού και νόσησης αντίστοιχα δίνει το free pass για πολλών ειδών δραστηριότητες, που αφορούν τους κλειστούς χώρους, τα ταξίδια και γενικότερα κάποιες «απολαύσεις» που θα έχει ο θωρακισμένος πληθυσμός.
Το ζήτημα όμως είναι, πέρα από την ηθικότητα και συνταγματικότητα ή μη τέτοιων ενεργειών, ότι ακόμα κανένα εμβόλιο δεν έχει διασφαλίσει ούτε την πλήρη ανοσία ούτε την πλήρη ασυμπτωματικότητα αλλά ούτε και την έλλειψη μεταδοτικότητας. Πώς, λοιπόν, μπορεί να δέχεται η κοινωνία να γίνονται διαχωρισμοί μεταξύ -θεωρητικά- καλύτερα προστατευμένων, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι ενεργοί φορείς και «ακατάλληλων να κυκλοφορούν», όταν οι συνθήκες είναι για όλους επισφαλείς και αβέβαιες;
Και οι θερμοί θιασώτες του εμβολίου μπαίνουν σε έναν άνευ λόγου και ουσίας επαναλαμβανόμενο διάλογο με τους αρνητές -«είναι δικαίωμά μου»- αντιρρησίες του συστήματος και παπαγαλίζουν τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Ίσως επειδή η κοινωνία έχει πείσει να διχαστεί ο κόσμος και να δημιουργήσει συνειδησιακές κόντρες και ίδιους αποκλεισμούς για όποιον δεν είναι το καλό παιδί και θέλησε να «επαναστατήσει» και να παρακούσει τους γονείς του. Και τα «ναι αλλά» του ενός πάνε κι έρχονται, χωρίς ουσιώδες συμπέρασμα μέχρι να καταλήξουμε όλοι ότι «κουραστήκαμε» και «άντε να τελειώνουμε να ξεχάσουμε τα όσα έγιναν και να πάρουμε πίσω τη ζωή μας».
Εννοείται πως οι ευπαθείς και οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας πρέπει να λάβουν τα όποια μέτρα προστασίας του οργανισμού τους και ο εμβολιασμός για αυτούς να είναι όντως χρήσιμος για την υγεία τους. Αλλά ένας υγιής άνθρωπος και ποτέ προσβληθείς από κάποια «κακή» ασθένεια γιατί θα πρέπει να υποστεί όλο αυτό το κοινωνικό νταλαβέρι, να προβληματιστεί ηθικά και εν τέλει να υποχωρήσει για να κάνει το καλό κοινό καθήκον; Γιατί θα πρέπει να ενδώσει στις κοινωνικές έμμεσες και άμεσες πιέσεις που δέχεται, καθώς έτσι είθισται ότι κάνει κανείς το «σωστό»;
Ένα καλό συμπέρασμα σε τέτοιους προβληματισμούς δεν είναι ούτε να αμφισβητήσουμε την Επιστήμη ούτε να κατακρίνουμε την προσπάθεια των κυβερνητικών οργάνων και των αρμόδιων για τη δημόσια υγεία, γιατί πραγματικά όλοι επιθυμούν να τελειώσει επιτέλους αυτή η παγκόσμια κρίση. Μία, όμως, σκέψη που δημιουργεί χώρο για ανησυχία είναι γιατί δεν υπάρχει η κατάλληλη πρόνοια για την άμεση πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή, την εύρεση ενός φαρμάκου που καταπολεμά αποτελεσματικά τα συμπτώματα, την πρόνοια από την Πολιτική Προστασία για την σωστή καθοδήγηση των νοσούντων και όχι απλώς τη δειγματοληπτική στατιστική ενημέρωσή τους. Δηλαδή απαιτείται χονδρικά ένας καλύτερα οργανωμένος μηχανισμός, που είναι δίπλα στον πολίτη ανά πάσα στιγμή και του παρέχει προστασία, χωρίς να χρειάζεται να κινηθεί ιδιωτικά για να μπορέσει να λάβει την κατάλληλη θεραπεία. Χωρίς να χρειάζεται να αναγκαστεί συνειδησιακά να υποκύψει στις πιέσεις, αλλά να υπάρχει μία εξ ολοκλήρου καλή εναλλακτική, που δεν θα τον αποκλείει από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η λύση στο πρόβλημα είναι να ανακτήσει ο πολίτης την εμπιστοσύνη του στους κρατικούς μηχανισμούς. Η εξακολούθηση παλαιών τακτικών για την συνειδησιακή θορύβηση θα έχει μόνο βραχύχρονα αποτελέσματα. Αλλά προς το παρόν, ας πάμε διακοπές στις ελληνικές «νησάρες» και ας πιούμε τα μοχίτο στην παραλία όσο προλαβαίνουμε…
