Της Μαντώς Μανώλη,
Ο Τρωικός πόλεμος, σημείο κατατεθέν της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας, περιβλήθηκε από μύθους και υπερβολές, όπως άλλωστε πολλά σημαντικά ιστορικά γεγονότα κατά το πέρασμα του χρόνου. Ένας μύθος είναι αυτός που θέλει η αιτία του Τρωικού πολέμου να συγκεντρώνεται στο πρόσωπο της Ωραίας Ελένης, πουκάμισο αδειανό, όπως αποδείχθηκε. Άλλος, που φαντάζει μύθος, είναι ο Δούρειος Ίππος, το μεγάλο ξύλινο άλογο που έχτισαν οι Αχαιοί τάχα μου ως δώρο και σύμβολο ειρήνης προς τους Τρώες, μέσα του όμως κρύβονταν στρατιώτες που το βράδυ φανερώθηκαν και άλωσαν την πόλη.
Είτε είναι μύθοι είτε όχι, σίγουρα μπορούμε να μιλάμε περισσότερο για αυτά ως υπερβολικές αλήθειες, παρά παντελώς ως αποκυήματα της φαντασίας. Πράγματι, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι μοναδική αιτία του πολέμου μεταξύ Αχαιών και Τρώων ήταν η Ελένη, αλλά δεν αποκλείεται να υπήρξε η αφορμή. Και ίσως το μεγάλο ξύλινο άλογο να φαίνεται βγαλμένο από παιδικό παραμύθι, όμως, είναι αλήθεια πως την εποχή του Τρωικού Πολέμου, οι Ασσύριοι χρησιμοποιούσαν ξύλινες πολιορκητικές μηχανές μεγάλου μεγέθους, όπου στο εσωτερικό τους κρύβονταν πολεμιστές, τους έδιναν ονόματα ζώων, και τις σκέπαζαν με βρεγμένα δέρματα αλόγου, για να προστατεύονται από τα φλεγόμενα βέλη.
Όπως και αν ρυθμίζονταν οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες, η πρακτική των Αχαιών να παρουσιάσουν την καταστροφή της Τροίας σαν δώρο θεϊκό, δεκτό μετά τιμών, παραμένει ενδιαφέρουσα· και εκτός από μύθους, ενέπνευσε παραμύθια (το μήλο της Χιονάτης) και δημοτικά τραγούδια («Αρχοντογιός παντρεύεται» [1]) και, ίσως, την πολιτική.
Αντί για ειρήνη, το δώρο που προσφέρεται είναι η ελευθερία, όμως, σύμφωνα με αυτούς που βολικά έριξαν την ευθύνη εξάπλωσης του κορωνοϊού στους νέους, η «ελευθερία», η δημόσια και ατομική υγεία, το βασικό αίσθημα κοινωνικότητας, δεν είναι αρκετά στενές έννοιες, για να χωρέσουν στο «μυαλουδάκι» των 18-25. Γι’ αυτό, προτάσσεται το επιθετικό marketing του γλειφιτζουριού, χρόνια δοκιμασμένο και επιτυχημένο από τους γιατρούς στα παιδάκια. Εμβόλιο λοιπόν, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά για φθηνότερες διακοπές στην Ίο.
Εκτός από άκρως προσβλητικό προς τους νέους, οι οποίοι αναμένεται να «τσιμπήσουν» το δόλωμα των 150€, λες και η καλοπέραση είναι ο μοναδικός γνώμονας των αποφάσεών τους, είναι κάτι παραπάνω από μια απελπισμένη κίνηση, επιτασσόμενη από το δημόσιο συμφέρον. Είναι μια εμφανώς πολιτική κίνηση, στοχευμένη προς την ηλικιακή ομάδα με τη λιγότερη συμπάθεια προς το κυβερνόν κόμμα. Είναι κίνηση να «χρυσώσει το χάπι», μια κυβέρνηση που μόνο κάκιστη μπορεί να θεωρηθεί η σχέση της με τους νέους. Τους κρατάει έξω από τις σχολές, αν μπουν, τους επιβάλλει αστυνομία δίπλα στο κυλικείο και ύστερα από λίγο τους διαγράφει, στη συνέχεια τους εξοντώνει στη δουλειά, τους χρεώνει την υπογεννητικότητα, την εξάπλωση της πανδημίας και απ’ όλα έχει ο μπαξές.
Τώρα, το ”freedom pass” έρχεται σαν ύστατη λύση, με την κυνική ψευδαίσθηση πως 150€ θα γεφυρώσουν τις σχέσεις μας, θα ευγνωμονούμε τον Άγιο Βασίλη–Κυριάκο για το χαρτζιλίκι και, φυσικά, θα τον ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές. Σαν Δούρειος Ίππος έρχεται αυτός ο χειρισμός (αν είναι δυνατόν να συγκρίνουμε τη μεγαλοπρέπεια του ξύλινου αλόγου με μόλις 150€), κεκαλυμμένος με γενναιοδωρία, προσφέροντας ελευθερία, φυσικά με αντίτιμο.
Ο Λαοκόων, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα, προειδοποίησε μάταια να μη δεχτούν το δώρο των Ελλήνων ως «θανάσιμη απάτη», η συμβουλή του έμεινε στην ιστορία: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες». Τηρουμένων των αναλογιών, το στοιχείο του φόβου μπορεί να εκλείψει, αλλά η επιφύλαξη απέναντι σε πολιτικά παιχνίδια, όχι.
[1] Αρχοντογιός παντρεύεται και παίρνει προσφυγούλα/ η μάνα του σαν τ’ άκουσε πολύ της κακοφάνει/ πιάνει δυο φίδια ζωντανά τα ξεροτηγανίζει/ κάτσε νύφη μου να φας να πιεις ψάρια τηγανισμένα/ από την πρώτη πιρουνιά η νύφη εφαρμακώθη/ προσφυγούλα μαυρομάτα μου, προσφυγοπούλα σε κλαίν’ τα μάτια μου
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- «Αρχοντογιός παντρεύεται», stixoi.info, διαθέσιμο εδώ
- Αρχαίοι μύθοι και πιθανές εξηγήσεις τους, του Γιάννη Παγουλάτου, flust.gr, διαθέσιμο εδώ
