Της Κατερίνας Σφακιανάκη,
Μετά από 6 περίπου μήνες εγκλεισμού και αποχής από τον χώρο της εστίασης, ήρθε η στιγμή να επιστρέψουμε σε ένα μοντέλο ζωής που μας θυμίζει περισσότερο την κανονικότητα. Φυσικά, η ατομική προστασία παραμένει ίδια, όπως και τα συναισθήματα ανασφάλειας και ανησυχίας σχετικά με τις επόμενες εξελίξεις. Θεωρώ, ωστόσο, ότι θα ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα η εξέταση των σκέψεων και των συνηθειών μας καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής την περιορισμένης συνύπαρξης.
Σίγουρα, όλοι μας την περίοδο της καραντίνας έχουμε έρθει σε επαφή με τη φύση. Καθώς οι καφετέριες, τα μπαρ, τα εστιατόρια και γενικότερα οι χώροι εστίασης δεν λειτουργούσαν, ψάξαμε τα πιο όμορφα μέρη για να αξιοποιήσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Ειδικότερα, με το άνοιγμα των διαδημοτικών μετακινήσεων τα σαββατοκύριακα, πολλοί είναι εκείνοι που στράφηκαν -και εξακολουθούν να στρέφονται- σε εξορμήσεις σε θάλασσες, πάρκα και βουνά. Οι πράσινες περιοχές της πόλης απέκτησαν ζωή και συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη μας να ξεφύγουμε από την δύσκολη καθημερινότητα.
Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ελπίζουμε μετά από τόσες συνεχόμενες ημέρες και ώρες στο σπίτι. Είναι άκρως πρωτόγνωρο το γεγονός ότι κληθήκαμε να πραγματοποιήσουμε βασικές δραστηριότητες όπως η εργασία, η εκπαίδευση, η γυμναστική και οι αγορές από τον οικιακό μας χώρο. Πολλές από αυτές θα παραμείνουν ίδιες για αρκετό καιρό ακόμα, μέχρις ότου η ασφάλεια και η κοινωνική υγεία αποκατασταθούν. Είναι, ωστόσο, αρκετά σημαντικό, το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς έχει βιώσει εντελώς διαφορετικά όλη αυτή την συνθήκη.
Ο εγκλεισμός επέδρασε σημαντικά στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων. Ας μην ξεχνάμε τις επιπτώσεις που επέφερε σε άτομα με ψυχικές ή διατροφικές διαταραχές, σε άτομα που αισθάνονται μόνα και σε ηλικιωμένους που αναγκαστικά αποκόπηκαν από τους αγαπημένους τους για την προσωπική τους ασφάλεια. Ακόμα και για τους νέους, που συχνά κατηγορούνται για την τροπή των πραγμάτων, η καραντίνα άλλαξε πολλά βασικά στοιχεία της ζωής τους. Πώς αισθάνεται άραγε ένας πρωτοετής φοιτητής ή ένας νεαρός που έχει ανάγκη να ζήσει; Ή μία μητέρα που ανησυχεί για την κοινωνική συμπεριφορά των παιδιών της, αφού αναγκαστικά η επικοινωνία και οι επαφές τους έχουν περιοριστεί σε μια τόσο βασική ηλικία;
Σίγουρα, το άνοιγμα της εστίασης μας δημιουργεί το αίσθημα της ελπίδας και της ελευθερίας, καθώς θα μπορέσουμε να βρεθούμε ξανά με τους αγαπημένους μας ανθρώπους και να αποκτήσουμε μια πιο θετική ψυχολογία. Η καθημερινότητα πρόκειται να πάρει άλλη τροπή και η μονοτονία να σπάσει, αφού θα φύγουμε από την αποκλειστική ασφάλεια του σπιτιού μας. Είναι απόλυτα φυσικό να έχουμε κουραστεί και να αναζητούμε τρόπους ώστε να επιστρέψουμε στην -προ πανδημίας- ζωή μας. Βέβαια, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εμβολιασμοί και να «αναπνεύσει» το σύστημα υγείας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή. Σταδιακά ελπίζουμε πως οι συνθήκες θα βελτιωθούν και θα αποκτήσουμε ξανά λίγες από τις ελευθερίες και τις απολαύσεις μας. Για την διασφάλιση λοιπόν, της κοινωνικής ευημερίας αλλά και για όλους τους συνανθρώπους μας που ζουν υπό το άγχος του ιού, καλούμαστε να δράσουμε συνετά. Ας επιστρέψουμε με αργούς ρυθμούς στην κανονικότητα, χωρίς να καταχραστούμε την ανάσα που μας δίνεται.
