Της Αγγελικής Ουζουνάκη,
Η έμπνευση δεν είναι κάτι που παράγεται καθημερινά σε ισόποση ποσότητα. Δεν είναι κάτι που καθορίζεται. Δεν αποτελεί συνθήκη και κατάσταση που διαφεντεύει στην εκάστοτε ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι κάτι που απαιτεί αμέτρητα και ποικίλα βιώματα, εναρμονισμένα και διαχειριζόμενα από την ίδια την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να παραχθεί ένα μοναδικό αποτέλεσμα, που αποτυπώνει με καλλιτεχνικό τρόπο μία στάση ζωής του ίδιου του καλλιτέχνη.
Είναι ανορθόδοξο να την αναζητούμε σε καταστάσεις και συνθήκες συχνά επαναλαμβανόμενες. Σε συνθήκες και ανθρώπινες επικοινωνίες που δεν αποφέρουν καρπούς, νέα ερεθίσματα και την ανάγκη ύπαρξης της στοιχειώδους ανθρώπινης κρίσης στα πλαίσια της συζήτησης και του ακολουθούμενου αναστοχασμού.
Είναι άτοπο και μάταιο να προσδοκούμε νέα καλλιτεχνικά αποτυπώματα στην ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου που ακολουθεί αβίαστα τις τάσεις της μάζας και στα καθημερινά λαϊκά κατορθώματα. Μπορεί η καλλιτεχνική δημιουργία να αποτελεί φωνή καθημερινών ανθρώπινων δραμάτων, αλλά οφείλει να διαθέτει μία νότα, μία ανάσα που τονίζει κάτι πιο ρηξικέλευθο, πιο ανατρεπτικό, πιο ιδιαίτερο.
Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, πίσω στους προηγούμενους αιώνες και την ζωή των πιο άξιων και δημοφιλών καλλιτεχνών κάθε τέχνης, μπορούμε να εντοπίσουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά, που απαρτίζουν τα βιώματά τους και τις ίδιες τους τις ζωές. Είναι εμφανής η αγάπη τους για τη φύση και τον ίδιο τον άνθρωπο, η ανάγκη τους να μοιραστούν τους φόβους και τις ανησυχίες τους με τον υπόλοιπο κόσμο, η αγάπη τους για την έντονη ζωή και τις νέες ζοφερές εμπειρίες, αλλά και ο μεγάλος φόβος που τρέφουν για τον ίδιο τους τον θάνατο· τον αφανισμό τους.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία τούς έδιναν το κίνητρο, το έναυσμα για την παραγωγή κάποιου σπουδαίου έργου, αφιερωμένου στην ανθρωπότητα. Κάποιου έργου που θα έμενε στην ιστορία, αλλά και στις σύγχρονες βιβλιοθήκες και πινακοθήκες, για να καταδείξει πως όποιος δεν γνωρίζει και δεν σέβεται την ίδια του την ιστορία, είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει.
Όμως, το επόμενο και μεγαλύτερο κοινό στοιχείο που παρουσίαζαν αυτές οι εξαίρετες προσωπικότητες ήταν η αγάπη τους για την κοινωνική συνεισφορά. Ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθούσε να φανερώσει την αλήθεια που εμφανιζόταν μέσα από τα δικά του μάτια ως προς την παρακμή κάποιων ηθικών αξιών και νορμών και να αναδείξει μία νέα πορεία που οφείλει να χαραχτεί για την ανανέωσή τους. Διότι, αν εμείς οι ίδιοι δεν εξελίσσουμε τους υπάρχοντες κοινωνικούς θεσμούς, τυπικούς ή άτυπους, είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε μία επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μέσα στην ανία και τη θλίψη, χωρίς προσωπική και κοινωνική εξέλιξη, που μπορεί να μας χαρίσει νέες και πολύμορφες εμπειρίες.
Έτσι, λοιπόν, οφείλουμε να εμπιστευόμαστε την εσωτερική φωνή μας, την προσωπική μας έμπνευση και καθοδήγηση, για να βρισκόμαστε σε θέση να ακολουθήσουμε νέα μονοπάτια, που θα φέρουν την αλλαγή και την εξέλιξη της ζωής μας. Όσο κι αν φοβόμαστε ως ανθρώπινα όντα τον ίδιο μας τον θάνατο, τον ανθρώπινο αφανισμό, οφείλουμε να έχουμε, ως όχημα και ως γνώμονα των επιλογών και των κινήτρων μας, την αγάπη μας για τη ζωή και το ανθρώπινο μοίρασμα, προκειμένου να ικανοποιήσουμε και να ολοκληρώσουμε το έργο που μας ανατέθηκε, λαμβάνοντας το δώρο της πρόσβασης στην ανθρωπότητα μέσω της ίδιας μας της ζωής.
