Της Μαρίας Τάκη,
Ο ήχος -και κατ’ επέκταση η μουσική- μας συντροφεύει από την ημέρα που γεννηθήκαμε. Οτιδήποτε απασχολεί το τύμπανο του αυτιού μας, από την κόρνα του αυτοκινήτου μέχρι την ενάτη του Μπετόβεν, συντελεί στο πάζλ της δικής μας πραγματικότητας (διότι ο καθένας έχει κι από μια), καθώς ντύνει τις εικόνες μας με νότες και τις αποτυπώνει -και- ηχητικά στο θυμητικό μας.
Η δική μου ενασχόληση με τον θαυματουργό για την ψυχή κόσμο της μουσικής, λοιπόν, ξεκινάει στα επτά μου χρόνια. Σάββατο απόγευμα ήταν – ακόμη το θυμάμαι. Είχαμε πάει με την αδερφή μου να δούμε τα ξαδέρφια μου στο χωριό της μαμάς μου και σε ένα από διαλείμματά μας από το παιχνίδι στρογγυλοκάθισαν στο πιάνο και ξεκίνησαν να παίζουν. Με τα μάτια (μάλλον αυτιά) της τωρινής Μαρίας η μελωδία σίγουρα ήταν πολύ απλή. Ο τετράχρονος εαυτός μου όμως ενθουσιάστηκε και κάπου βαθιά μέσα του… ζήλεψε! Μάλιστα, ζήλεψε που δεν είχε τη δυνατότητα να βγάλει κι αυτός την ίδια μελωδία στο πιάνο.
Η ετυμηγορία, όταν πήγα σπίτι, ήταν έτοιμη. «Θέλω να με γράψετε στο Ωδείο!», είπα με περίσσεια σιγουριά στους γονείς μου.
Κι έτσι, την επόμενη εβδομάδα είχα ήδη αγοράσει το πρώτο μου βιβλίο για το πιάνο!
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, η πορεία μου στη μουσική (ή τέλος πάντων η εκμάθηση αυτής, όπως διδάσκεται στα Ελληνικά Ωδεία) δεν είναι η «τυπική» που έχουμε συνηθίσει να ακούμε, ήτοι χρονιά και εξέταση για να περάσεις στην επόμενη τάξη, μετά προσθήκη Θεωρίας και Σολφέζ, Αρμονία, Αντίστιξη, Φούγκα, και ούτω καθεξής. Παρ’ ολ’ αυτά, μέχρι ενός σημείου κι εγώ την πεπατημένη ακολούθησα και δεν το μετανιώνω. Ίσα-ίσα, χωρίς αυτή τη διαδρομή δεν θα μπορούσα να γράφω και να διαβάζω σωστά μουσική (γιατί, ναι, -όσοι δεν το υποψιαζόσασταν καν- και η μουσική γλώσσα είναι), θα μου ήταν αδύνατο να μεταπηδήσω σε τόσα μουσικά όργανα με άνεση, δεν θα μάθαινα να παίζω σωστά κομμάτια από συνθέτες-θρύλους που εγκαθίδρυσαν την κλασσική μουσική στον κόσμο.
Όμως μετά από κάμποσα χρόνια οι παρτιτούρες με κούραζαν, τα θέματα για λύση στην Αρμονία μου φαίνονταν βουνό και οι ώρες που χρειάζονταν να αφιερώσω προκειμένου να αποδώσω πολλαπλασιάστηκαν. Άλλαξα το «θέλω» με το «πρέπει». Κι επειδή δεν πρέπει τίποτα σ’ αυτή τη ζωή, μου έκανα την εξής ερώτηση: «Μωρέ, μήπως να έπαιζα λίγο;».
Αυτό ήταν. Βρήκα τον σκοπό της μουσικής στη δική μου ζωή (μέχρι τώρα τουλάχιστον). Δεν με ενδιέφερε η επαγγελματική κατάρτιση, ούτε η άψογη εκτέλεση των κλασσικών κομματιών (που είναι ανεκτίμητης -και το τονίζω- αξίας, όμως δεν με εξέφραζαν). Δεν με απασχολούσε η ταχύτητα με την οποία όφειλε να παιχτεί ο Προκόβιεφ, ούτε η μελωδικότητα του Τσαϊκόφσκι. Για εμένα η μουσική ήθελα να είναι το παιχνίδι μου, η διασκέδασή μου. Αυτό που θα με έβγαζε έξω από τα προβλήματα και τις σκέψεις μου, που θα με έκανε να δω καθαρότερα, όταν ήμουν θολωμένη. Το αγχολυτικό μου.
Κι έτσι, κάπως δειλά αλλά σταθερά τα κομμάτια ξεκίνησαν να μετατρέπονται από κλασσικά σε ρεμπέτικα και έντεχνα. Τα σόλα από άρτια τεχνικά έγιναν «παρεΐστικα» και το πιάνο, παρ’ όλο που είναι και θα είναι ο βασιλιάς της μουσικής, μετά από μια περιήγηση στο μπουζούκι, τον μπαγλαμά και το λαούτο, αντικαταστάθηκε με ακορντεόν. Ναι, ακορντεόν! Μια ζωντανή ορχήστρα στην αγκαλιά σου. Τι καλύτερο; Τα κονσέρτα έδωσαν τη θέση τους σε μουσικές μαζώξεις με φίλους σε σπίτια, μπαλκόνια, ρεμπετάδικα, παραλίες, ταράτσες, πάρκα και πλατείες που ξεκινούσαν το απόγευμα και τελείωναν το ξημέρωμα και μας άφηναν άφωνους (κυριολεκτικά), μη νιώθοντας τον λαιμό από το τραγούδι, θώρακα και χέρια από το παίξιμο, και με γεμάτες μπαταρίες (α, και ευγνώμονες για τους γείτονές μας που τόσα χρόνια φοιτητές δεν μας έκαναν μισή παρατήρηση!).
Γιατί, εξάλλου, η μουσική αυτόν τον σκοπό επιτελεί. Σε αφήνει να τη φέρεις στα μέτρα σου χωρίς να παρεξηγείται. Φτάνει που αλαφραίνει η ψυχή σου, όταν ασχολείσαι με δαύτη. Εξάλλου, και ο Θανάσης και η Μελίνα Κανά και και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Μαραβέγιας και ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης και ο Χιώτης και οι Πυξ Λαξ και οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά και τόσοι μα τόσοι άλλοι παιδιά της είναι. Κι αν εσύ θέλεις να τραγουδάς μέχρι να μην έχεις φωνή στη συναυλία του Σωκράτη, η μουσική χαρούμενη θα είναι. Κι αν εσύ θέλεις να την υπηρετείς για μια ζωή ως ερασιτέχνης, δεν θα φέρει καμία αντίρρηση. Κι αν έχεις καταχωνιάσει τα πτυχία του ωδείου στις παιδικές σου αναμνήσεις, δεν την στεναχωρείς. Έγνοια σου. Φτάνει που έστω και λίγο πήρες τη γνώση για να καταλάβεις πώς δημιουργείται, πώς εξελίσσεται, πώς αποτυπώνεται στο χαρτί.
«Κερασμένα τα ποτά, κερασμένα τα τραγούδια», τραγουδάει ο Μίλτος Πασχαλίδης. Κάπως έτσι θα έπρεπε να αποτυπώνεται η χαρά της μουσικής. Στην υγειά της λοιπόν!
