Της Κατερίνας Φιλακούρη,
Bridgerton! Η νέα σειρά του Netflix που έκανε πρεμιέρα ανήμερα των Χριστουγέννων βρίσκεται στο τοπ 10 σε πάνω από 70 χώρες παγκοσμίως και την έχουν παρακολουθήσει πάνω από 63 εκατομμύρια νοικοκυριά. Αποτελεί ένα κράμα ανάμεσα σε δράμα εποχής (βλ. Υπερηφάνεια και Προκατάληψη) και στο προ δεκαετίας Gossip Girl. Βασίζεται στο μυθιστόρημα της Αμερικανίδας συγγραφέως, Julia Quinn, “The Duke and I: Bridgerton”. Τι είναι, όμως, αυτό που την έκανε να ξεχωρίσει μαζί με άλλες πρωτότυπες παραγωγές της δημοφιλούς πλατφόρμας, όπως το “The Witcher” και το “La Casa de Papel”; Προτού παρουσιάσω τα στοιχεία εκείνα που την ξεχώρισαν στα δικά μου μάτια, να αναφέρω ότι στην παραγωγή της ταινίας βρίσκεται η Shonda Rhimes, πράγμα που μέχρις ενός σημείου εγγυάται την επιτυχία της σειράς. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Rhimes είναι η δημιουργός των “Grey’s Anatomy”, “Scandal” και “How to Get Away with Murder”.
Τοποθετούμαστε περί το 1813, επομένως, είναι λογικό οι κοινωνικές συνήθειες και ο τρόπος ζωής της εποχής να έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με το σήμερα. Παρακολουθώντας ένα δράμα εποχής, πρέπει να έχεις κατά νου πως ο τρόπος σκέψης σε πολλά ζητήματα έχει κάνει (ευτυχώς!) άλματα, αλλιώς θα υπάρξουν σκηνές που θα σε διχάσουν. Μιλούμε βέβαια και για ένα χάσμα δυο αιώνων. Παρ’ όλα αυτά, προς μεγάλη μου έκπληξη, η παραγωγή τόσο στο πρόσωπο της βασίλισσας όσο και σ’ αυτό πολλών ευγενών (όπως του πρωταγωνιστή, Duke of Hastings) μας παρουσιάζει ένα έγχρωμο στοιχείο, πράγμα που μπορεί να μην αντιστοιχίζεται με την πραγματικότητα του 19ου αιώνα, αλλά αποτυπώνει τη σημερινή αίσθηση περί ισότητας. Παρουσιάζει μια κοινωνία που το χρώμα του δέρματος δεν σου δημιουργεί περιορισμούς, θυμίζοντας περισσότερο το σήμερα παρά εκείνη τη χρονική περίοδο. Έτσι, γίνεται αντιληπτή για ακόμη μια φορά η προσπάθεια του χώρου του θεάματος για περισσότερη ποικιλία και πιο αληθινή απεικόνιση της πραγματικότητας. Ίσως αυτή η λεπτομέρεια να μην έγινε αντιληπτή από πολλούς, προσωπικά όμως το εκτίμησα πολύ.
Περνώντας στην πλοκή της σειράς. Η πρώτη σεζόν επικεντρώνεται στο “ντεμπούτο” της μεγαλύτερης κόρης της οικογένειας, Daphne Bridgerton (η οποία πολύ έντονα μου θυμίζει μια νεαρή Claire Foy από το “the Crown”) στην λονδρέζικη κοινωνία. Αυτή αποδεικνύεται πως είναι το “διαμάντι” της χρονιάς, παίρνοντας την έγκριση από την ίδια τη βασίλισσα Charlotte. Είναι καθήκον της να εξασφαλίσει έναν επωφελή γάμο, φροντίζοντας και για το μέλλον των αδερφών της. Εδώ, έρχεται να την βοηθήσει ο Duke of Hastings (ή αλλιώς Bashet), ο περιζήτητος εργένης, που επέστρεψε από το εξωτερικό και βρίσκεται στο στόχαστρο κάθε επίδοξης μητέρας. Η δεσποινίς Bridgerton και ο Δούκας Χέιστινγκς θα συνάψουν μια ιδιότυπη συμφωνία, ώστε η πρώτη να γίνει ακόμη πιο περιζήτητη στα μάτια των ανδρών της περιοχής και ο δεύτερος να φαίνεται δεσμευμένος, με σκοπό να σταματήσουν να τον κυνηγούν ως τρόπαιο. Κάθε ρομαντική ιστορία που σέβεται τον εαυτό της ξεκινάει με τα ενδιαφερόμενα μέρη να θεωρούν πως είναι τα πλέον ακατάλληλα, το ένας για το άλλο. Ποιο είναι το σημείο καμπής; Πότε η φιλία τους θα περάσει στο επόμενο στάδιο και θα καταλάβουν πως είναι είναι ερωτευμένοι; Και σε κάνει να αναρωτηθείς, ποιος μπορεί να είναι το άλλο σου μισό, αν όχι ο καλύτερός σου φίλος;
Εκτός από το σαγηνευτικό ρομάντζο που παίρνει σάρκα και οστά επεισόδιο με το επεισόδιο, παρακολουθούμε παράλληλα και τις ιστορίες των άλλων αδερφών Bridgerton. Τον πρωτότοκο γιο που μετά τον χαμό του πατέρα προσπαθεί ν’ αφήσει την ανέμελη ζωή και μια σχέση αδιέξοδη και να πάρει τη θέση του στην κοινωνία. Τη μεσαία κόρη, που έχει το δυναμισμό και το ελεύθερο πνεύμα ηρωίδας της Jane Austen, αφού απορρίπτει τον γάμο ως αυτοσκοπό της ζωής της και καταδικάζει το γεγονός ότι, ούσα γυναίκα, δεν μπορεί να κυνηγήσει το όνειρό της και να σπουδάσει. Στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι η πλοκή δεν παρουσιάζεται μόνο αλλά ίσως και να καθοδηγείται από ένα αόρατο πρόσωπο, την Lady Wistledown, η οποία με έναν τρόπο γνωρίζει όλες τις εξελίξεις και τις δημοσιεύει σε μια φυλλάδα, δυσκολεύοντας τη ζωή όλων. Η φωνή που ακούμε είναι της θρυλικής Julie Andrews, αποτελώντας ένα ακόμη highlight της σειράς. Ποια είναι, όμως, η Lady Whistledown, ποιος ο απώτερος σκοπός της και γιατί δεν αποκαλύπτεται; Σταματώ εδώ την περιγραφή, διότι διαφορετικά θα ακολουθήσουν spoilers.
Υ.Γ.: Πρόκειται για τη μοναδική σειρά που είδα σε μια μέρα! Οι παραγωγές εποχής έχουν κάτι που σε μαγνητίζει αστραπιαία. Είναι σαν να εξερευνείς έναν καινούριο κόσμο, με εντυπωσιακά κουστούμια και βραδινά φορέματα. Η μουσική αποτελεί ένα ακόμη highlight της σειράς, αφού εκτός από κλασσικά κομμάτια, ακούς και διασκευές από διάσημα τραγούδια των Maroon 5 (Girls like You), Billie Eilish (Bad guy), Taylor Swift (Wildest Moments) και της Ariana Grande (Thank you Next).
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ‘The End’ JPOLND | Bridgerton (2020) Official Song Series Soundtrack, διαθέσιμο εδώ
- Bridgerton Soundtrack (Instrumentals), διαθέσιμο εδώ
