Της Αγγελικής Καλοχριστιανάκη,
«Μάγκα μου, εμείς οι δύο θα κάνουμε τον άνεμο κουβάρι», γράφει η αλησμόνητη Μαλβίνα Κάραλη στον άντρα της και συγγραφέα, Διονύση Χαριτόπουλο, κι εκείνος επιλέγει τη φράση της αυτή για τίτλο του βιβλίου που γράφει προς τιμήν της. Και για χάρη της, γιατί αυτό του είχε εξομολογηθεί πως ήθελε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο:
«Να γράψεις κάποτε ένα βιβλίο για μας».
Όταν πλησιάζει η ώρα που θα φύγει, νωρίς από τη ζωή, εκείνος αποφασίζει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα· να την κάνει ηρωίδα μυθιστορήματος. Της το ανακοινώνει ένα από τα απογεύματα που την επισκέπτεται, καθημερινά, στην κλινική. Της λέει ότι γράφει για εκείνη, ενσωματώνοντας στο βιβλίο αποσπάσματα από τα γράμματα που του έγραφε, πράγμα που έτσι κι αλλιώς του είχε ήδη ζητήσει.
«Κανένας άντρας δεν αξιώθηκε να πάρει τέτοια γράμματα. Ό,τι αξίζει στο βιβλίο είναι αυτά»,
της λέει. Είναι, βέβαια, αδύνατον να συμπεριληφθούν όλα· είναι πάνω από χίλιες σελίδες ό,τι του έχει γράψει, εκ των οποίων πιθανότατα και πολλά που δεν είναι προς δημοσίευση. Είναι πάντως γεγονός πως αυτός είναι ο πλούτος του βιβλίου κι ίσως ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην ερωτική επιστολογραφία.
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος γεννιέται το 1947 στον Πειραιά, έχοντας δύσκολα παιδικά χρόνια και κάνοντας για χρόνια πολυάριθμες χειρωνακτικές δουλειές. Εγκαταλείποντας δύο απόπειρες σπουδών στην Αθήνα και το Λονδίνο, εργάζεται τελικά με επιτυχία στη διαφήμιση. Ένας άντρας λαϊκός, που κυκλοφορεί ανάμεσα στα αλώνια και τα σαλόνια. Της παλαιάς σχολής, έξυπνος, πετυχημένος, με άποψη.
Η Μαλβίνα Κάραλη, η μεγαλύτερη και δημοφιλέστερη σταρ της δεκαετίας του ’90. Δημοσιογράφος, αρθρογράφος, παρουσιάστρια, σοουγούμαν και σεναριογράφος. Δυναμική, λαμπερή και ανεξάρτητη με φανατικούς θαυμαστές. Ώσπου να γνωρίσει τον Χαριτόπουλο και να τον ερωτευτεί απόλυτα κι ολοκληρωτικά.
«Είμαι πάνω απ’ όλους και κάτω από αυτόν»,
δηλώνει προκλητικά δημόσια. Το χιούμορ της, η ευστροφία της κι η κοφτερή της γλώσσα μας έχουν σημαδέψει. Κι ακόμα περισσότερο μέσα από αυτό το βιβλίο, που τη γνωρίζουμε καλύτερα, βλέποντας έναν ευαίσθητο, τρυφερό εαυτό της, γεμάτο πάθος.
«Κι ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει, έστω και μία φορά στη ζωή του, μια ιστορία της προκοπής».
Στο βιβλίο εκείνη είναι η Λορίν. Έτσι ήθελε να τη φωνάζει μόνο εκείνος, που στο βιβλίο είναι ο Άντρας, αφήνοντας ελεύθερη τη φαντασία μας σε ό,τι έννοια μπορούμε να προσδώσουμε σ’ αυτήν την προσφώνηση. Γνωρίζονται τον Απρίλη του 1989, αποκτώντας ολίγον αρνητική εντύπωση ο ένας για τον άλλον. Όμως, η Λορίν διαβάζει τα βιβλία του και θαυμάζει το ταλέντο του. Έτσι, κανονίζει την πρώτη τους συνάντηση στις 12 Ιουλίου με αφορμή μια συνέντευξη που ποτέ δε δημοσιεύτηκε. Αρκούσε αυτή η βραδιά για να τον ερωτευτεί κι άλλες έξι εβδομάδες για να τον αγαπήσει.
«Και δεν πρόκειται να σου ξαναπώ πως σ’ αγαπάω γιατί, αν το χω πει μια φορά ακόμα στη ζωή μου (πολύ περισσότερο, δύο), δε μπορώ να σου αποταθώ μ’ αυτό το ρήμα εσένα – το βρίσκω λίγο, τιποτένιο και ασήμαντο».
Την πρώτη φορά που του λέει σ’ αγαπώ, μέσα από μία ωριαία εκπομπή της, εκείνος τρομάζει με τη δύναμη και των δικών του συναισθημάτων και τη διώχνει. Όμως δεν αντέχει πάνω από μήνα μακριά της. Όλη την ιστορία τους, απόλυτα αληθινή, την παρουσιάζει σ’ αυτό το βιβλίο· τις περιπέτειες, τα ταξίδια τους και τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση τους.
Το πώς ολοκληρώνονται ο ένας μέσα από τον άλλον. Η Λορίν του βγάζει τον πιο γλυκό, ευαίσθητο και περιποιητικό εαυτό του κι ο Άντρας την μυεί σε θέματα πολιτικής και γίνεται η αφορμή της τηλεοπτικής της καριέρας. Αυτή της τη δημοσιότητα δε θ’ αντέξει τελικά, γιατί ο Άντρας το μόνο που θέλει είναι μια ήσυχη ζωή, και θα πάει στο σπίτι που έχει στο βουνό για να γράφει απερίσπαστος.
Αλλά κι η Λορίν πάντα αυτό ζητάει από εκείνον, μια ήσυχη, προστατευμένη ζωή, κι ας παρασύρεται από τους ξαφνικούς, έντονους ρυθμούς που αποκτά η ζωή της. Από όταν τον γνωρίζει του αφοσιώνεται, τον λατρεύει και τον πνίγει, ζει για εκείνον και μέσα από εκείνον.
«Τελικά μόνο σε μια περίπτωση στη ζωή σου πρέπει να συμμορφώνεσαι με τη γραμμή του άλλου. Όταν είναι και δική σου γραμμή».
Του γράφει συνεχώς, χωρίς σταματημό· κάθε μέρα γράμματα. Γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν να πουν και δεν τους φτάνουν οι ώρες που είναι μαζί. Είναι ένα ζευγάρι τέλειο, διαφορετικοί και συνάμα τόσο όμοιοι. Μόνο μαζί του νιώθει ευτυχισμένη και ασφαλής, γεμάτη και με τη δύναμη να καταφέρει τα πάντα.
Το βιβλίο είναι σκανδαλώδες. Η αυθεντικότητα και η ζωντάνια ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες του. Αν είσαι ερωτευμένος, το νιώθεις με όλο σου το είναι· αν όχι, ζηλεύεις αυτό το έντονο συναίσθημα. Οι επιστολές της Μαλβίνας συναρπάζουν. Του έγραφε όπως ανέπνεε. Αυθόρμητα, ειλικρινά. Κι η πένα του Χαριτόπουλου, σχεδόν πάντα αυτοβιογραφική, με άριστη ευχέρεια λόγου. Ο συνδυασμός των δύο προσφέρει μέσα σε 300 σελίδες χαρά, θλίψη, νοσταλγία, ζήλεια και κυρίως συγκίνηση. Μια ιστορία αγάπης μυθιστορηματική, χολιγουντιανή και τόσο αληθινή.
«Αξίζει να έρθει στον κόσμο κανείς μόνο και μόνο για να ζήσει αυτό που αξιωθήκαμε εμείς. Δεν ξέρω άλλη ιστορία σαν τη δική μας. Ξέρεις γιατί; Γιατί την γράψαμε εμείς».
