Της Φανής Υβόννης Κυρκιλή,
Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς «Παρίσι»; Η πόλη του φωτός, του έρωτα, της μόδας… Μία από τις διασημότερες κι ακριβότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αριστοκρατικό, μεθυστικό και για πολλούς ονειρικό… Όμως, το πραγματικό Παρίσι του Σουλεϋμάν δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, είναι μια σύγχρονη, αχανής, επικίνδυνη μεγαλούπολη, που τρέφει την αβεβαιότητα και τον φόβο για το αύριο. Μια πόλη που κρύβει καλά μέσα της ρατσισμό, βία και αποκλεισμό.
Ο ερασιτέχνης ηθοποιός Αμπού Σανγκαρέ υποδύεται έναν νεαρό μετανάστη από τη Δυτική Αφρική, που δουλεύει παράνομα ως ποδηλάτης-διανομέας στους θορυβώδεις δρόμους του Παρισιού. Η ταινία εκτυλίσσεται στη διάρκεια 3 ημερών, κατά τις οποίες προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να ανταπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες εργασίας και ταυτόχρονα να προετοιμαστεί για την πρώτη —και πιο κρίσιμη— συνέντευξη της ζωής του: τη χορήγηση ασύλου. Μερικές ερωτήσεις σε ένα δωμάτιο μιας δημόσιας υπηρεσίας αποτελούν τη μοναδική του εύθραυστη ελπίδα να διεκδικήσει… ένα μέλλον.
Καθώς κινείται ασταμάτητα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, από τη μία διεύθυνση στην επόμενη, παραδίδοντας παραγγελίες, ο Σουλεϋμάν προβάρει τα λόγια του. Προσπαθεί να αποστηθίσει όσα θα πει στο Γραφείο Προστασίας Προσφύγων, προκειμένου να εγκριθεί το αίτημά του και να πάρει την άδεια παραμονής στη χώρα. Σχεδιάζει να ισχυριστεί ότι εγκατέλειψε την πατρίδα του διότι διώκεται εκεί ως αντικαθεστωτικός και αντιφρονών… Όμως, είναι μία ψεύτικη αφήγηση, που κάποιος επί σεβαστή αμοιβή του έγραψε, μαζί με πολλές ακόμα παρόμοιες, οι οποίες προοριζόταν για άλλους υποψηφίους, υποσχόμενος ότι θα πιάσει. Ο άτυχος ήρωας ανησυχεί ότι οι υπάλληλοι θα τον ρωτήσουν λεπτομέρειες που δεν ξέρει, νιώθοντας ότι θα προδοθεί και στο τέλος δεν θα είναι πειστικός. Μα κανείς δεν τον βοηθά. Κανείς δεν τον καθησυχάζει.
Είναι μόνος. Σε μία εξουθενωτική αντίστροφη μέτρηση, τρέχει ενάντια στον χρόνο, που πιέζει όλο και πιο πολύ. Για να είναι στην ώρα τους τα γεύματα των παραληπτών, να προλάβει το νυχτερινό λεωφορείο, να κλείσει έγκαιρα μία θέση διανυκτέρευσης στις δομές αστέγων, να πληρώσει εμπρόθεσμα το μεροκάματό του σε μεσάζοντες που δεν διστάζουν να τον εκμεταλλευτούν για μερικές χάρες… Δεν προφταίνει να πάρει ούτε μια ανάσα αξιοπρέπειας.
Η κάμερα ακολουθεί από κοντά κάθε πεταλιά. Κι εμείς γινόμαστε συνεπιβάτες. Πορευόμαστε μαζί του στην πιο αφιλόξενη, αντιτουριστική, γεμάτη εμπόδια διαδρομή. Στις μεγάλες λεωφόρους, στις ατελείωτες σκάλες των πολυκατοικιών, στους ασφυκτικούς σταθμούς του μετρό. Συναντάμε πολίτες αγενείς, αλαζόνες, θυμωμένους, αλλά και λίγους που θα μας κοιτάξουν με βλέμμα καθαρό. Το Παρίσι δείχνει σε κάθε βήμα και λεπτό το πιο σκληρό του πρόσωπο. Αντανακλά εγωισμό και απομόνωση. Αλλά ο Σουλεϋμάν συνεχίζει με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία κι επιμονή. «Ένα αγωνιώδες κοινωνικό θρίλερ, ένας εξαντλητικός αγώνας επιβίωσης σε έναν αστικό λαβύρινθο, που θα κορυφωθεί σε μία αριστουργηματικά λιτή σκηνή εξομολόγησης, με τη διήγηση μιας σπαρακτικής ιστορίας, που θα αναδείξει όλες τις διαστάσεις της σημερινής μεταναστευτικής τραγωδίας».
Μία πολιτικά αιχμηρή και συγχρόνως αφοπλιστική ταινία του Μπορίς Λοζκίν, επώδυνα απλή και ρεαλιστική, αγχωτική όσο και συγκινητική, που δικαίως απέσπασε βραβεία και διακρίσεις. Μας υπενθυμίζει ότι όλα στη ζωή έχουν δύο πλευρές. Ότι δίπλα μας καθημερινά, άνθρωποι προσπαθούν να ακουστούν. Άνθρωποι ζητούν μία ευκαιρία. Ότι η αλήθεια είναι πάντα αρκετή, αν πρώτα αντέξεις εσύ ο ίδιος να την δεις κατάματα. Συνεπώς, η αληθινή ιστορία του Σουλεϋμάν μάλλον είναι γνωστή σε όλους μας. Και σίγουρα πιο σημαντική από κάθε μυθοπλασία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
