Του Βαγγέλη Ζαμινού,
Την 21η του Απρίλη του 1967, πριν από 58 χρόνια, το ήδη αδύναμο πολιτικό σύστημα κατέρρευσε ολοκληρωτικά με το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Σε μια εποχή που αντίστοιχης λογικής μορφώματα έπαιρναν με βία την εξουσία, η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Για τη σημερινή Ελλάδα το τέκνο της Μεταπολίτευσης, η ονομαζόμενη «Χούντα του ‘67», ίσως να μοιάζει κάτι παλιακό και αρκετά μακρινό από τη σημερινή της κοινωνική και πολιτική σταθερότητα. Όμως, για κάποιους, η ανάγνωση των πραγμάτων δεν είναι έτσι.
Ένας εκ των βασικών στόχων του πραξικοπήματος, ειδικότερα τα πρώτα χρόνια που ήταν πιο καταδυναστευτικό, αφορούσε την εξάλειψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ήδη από την περίοδο της «Καχεκτικής Δημοκρατίας», ήταν παράνομο να δηλώνεις κομμουνιστής. Τα χρόνια καταπίεσης της αριστεράς στη χώρα έφεραν ως αποτέλεσμα την αγανάκτηση και τις βαρύγδουπες εκφράσεις από το κομμουνιστικό κόμμα, από τα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και σήμερα.
Με αφορμή την επέτειο της 21ης Απριλίου, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος προχώρησε σε ένα μήνυμα προς τους πολίτες για τα άσχημα χρόνια της Χούντας, αλλά και για το σημερινό πολιτικό σύστημα που δεν έχει αλλάξει, συνεχίζοντας τις ίδιες πολιτικές τακτικές, καπηλεύοντας την έννοια της δημοκρατίας για να αποπροσανατολίζει το λαό. Η ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε. χαρακτηρίζει τη χούντα της 21ης Απριλίου ως αποτέλεσμα ενδοαστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, συνέχιση της εξυπηρέτησης των καπιταλιστικών συμφερόντων, και καταστολής του λαϊκού κινήματος. Τονίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κ.Κ.Ε. και της ΚΝΕ στον αντιδικτατορικό αγώνα, απορρίπτοντας τις προσπάθειες «φιλελευθεροποίησης». Σήμερα, θεωρεί πως το κράτος παραμένει αντιλαϊκό και καλεί σε συσπείρωση με το Κ.Κ.Ε. για ανατροπή του καπιταλισμού και οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Το Κ.Κ.Ε. διαχρονικά στον πολιτικό του λόγο βρίσκεται απέναντι από τις δυτικά προσκείμενες τακτικές, που έχει σταθερά επιλέξει η χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά, όπως η ένταξη στην ΕΟΚ (πλέον Ε.Ε). Θεωρεί πως η Δύση αντιπροσωπεύει το καπιταλιστικό σύστημα και τα δεινά του, κάνοντας ταυτόσημη τη Χούντα, που ήταν φιλοαμερικανική και συντηρητική, με τα σημερινά μεταπολιτευτικά κόμματα, αφού στα μάτια του Κ.Κ.Ε. αυτά δεν είναι κάτι παραπάνω από ενώσεις για την υπεράσπιση του καπιταλισμού που «πατάει» πάνω στον λαό για να επιβιώσει. Στο παρόν, το κομμουνιστικό κόμμα αρκετά συχνά βάζει στο στόχαστρο την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κατηγορώντας την για τακτικές «κάτω από το τραπέζι» με σκοπό να ευημερεί η φιλικά προσκείμενη προς αυτήν ελίτ, εις βάρος του λαού με μορφές καρτελοποίησης στην αγορά. Την κατηγορεί για δημιουργία συστήματος που οι λίγοι πλούσιοι στηρίζουν την κυβέρνηση με ύποπτα «πάρε-δώσε».
Ωστόσο, το Κ.Κ.Ε. δείχνει να έχει «κολλήσει» σε αναχρονιστικές τακτικές ερμήνευσης της πολιτικής. Ο πολιτικός του λόγος ταιριάζει περισσότερο στη δεκαετία του ‘70. Καμιά «δύση» δεν είναι το «τέρας» που θέλει να «κατασπαράξει» τη χώρα και ο κάποτε υπαρκτός σοσιαλισμός έχει παύσει να είναι υπαρκτός εδώ και χρόνια, με επώδυνα αποτελέσματα για τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ (αυτό μάλλον το ξεχνά το Κ.Κ.Ε.). Ήρθε η ώρα για το κομμουνιστικό κόμμα να δει πραγματικά τι συμβαίνει στον πολιτικό χάρτη, καθώς αποτελεί στρέβλωση το να πιστεύει πως το ανελεύθερο και φασίζον καθεστώς της δικτατορίας έχει κάποια σχέση με τις ελεύθερες εκλογές, τη διάκριση των εξουσιών, την ελευθερία του τύπου και όχι μόνο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ΚΚΕ για 21η Απριλίου: Η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, naftemporiki.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
