Της Νικόλ Καστόρα,
—Θα με αγαπάς για πάντα;
—Στο υπόσχομαι!
Και ποιος από εμάς δεν το έχει θελήσει ή δεν το έχει ρωτήσει έστω και μία φορά στη ζωή του… Ακόμα και οι πιο συγκρατημένοι ή οι πιο αναποφάσιστοι, ακόμα και οι ορκισμένοι εργένηδες, έστω και μια φορά στη ζωή τους, έχουν παγιδευτεί στα δίχτυα του έρωτα. Στην αρχή ο έρωτας σε συνεπαίρνει, σε υπνωτίζει και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς θα δεις τον άλλον. Φυσικά και στην αρχή, για να επιλέξουμε να τα «φτιάξουμε» με κάποιον άνθρωπο, θέλουμε να έχει ή να μην έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, παραβλέποντας κάποια άλλα, τα οποία στην προκείμενη στιγμή μοιάζουν δευτερεύοντα. Όμως την ύστατη στιγμή, όταν ρωτάμε «Και τι γίνεται μετά;», είναι εκείνα που καθορίζουν την τελική απάντηση στην ερώτηση: «Και τελικά; Ταιριάζουμε, για να είμαστε μαζί;»
Η Σελίν Σονγκ, μετά το επιτυχημένο Παράλληλες ζωές, που συγκίνησε το κοινό παγκοσμίως, σκηνοθετεί για δεύτερη φορά μία ρομαντική ταινία, η οποία προσπαθεί να εξιχνιάσει τη φύση του έρωτα και το πώς αποφασίζουμε και συνειδητοποιούμε, εν τέλει, αν ταιριάζουμε, προκειμένου να μοιραστούμε τη ζωή μας με εκείνον/ εκείνη που αγαπάμε.
Η Ντακότα Τζόνσον, γνωστή και αγαπημένη από τις 50 αποχρώσεις του Γκρι, στο Ταιριάζουμε, υποδύεται μια πετυχημένη προξενεύτρα, η οποία φαίνεται πως πατάει γερά στα πόδια της και γνωρίζει επακριβώς πώς δουλεύουν ο κόσμος και η αγορά. Ενώ πετυχημένα έχει ταιριάξει και έχει οδηγήσει στον γάμο πολλά ζευγάρια, η ίδια δεν αποζητά τον έρωτα, καθώς θεωρεί πως ο γάμος είναι τελικά μια επαγγελματική συμφωνία… ή μήπως και η ίδια δεν είναι σίγουρη για αυτά που πιστεύει και θέλει;
Και τότε, στη δεξίωση ενός ακόμα πετυχημένου της γάμου, η Λούσι (Ντακότα Τζόνσον) γνωρίζει τον σύντροφο «μονόκερο», όπως τον αποκαλούν στην εργασία τους ή με άλλα λόγια τον τέλειο σύντροφο Χάρι (Πέδρο Πασκάλ), ενώ ταυτόχρονα συναντά τη μακροχρόνια και πλέον πρώην σχέση της, τον Τζον (Κρις Έβανς). Ο Χάρι είναι σαφής και κοφτός μαζί της: στο πρόσωπό της βλέπει την σύζυγο που πάντα ονειρευόταν. Αν και η Λούσι δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο την οικονομική κατάσταση του Χάρι, ξέρει πώς λειτουργεί ο κόσμος και πώς να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων… Το μόνο που τους λείπει είναι πως δεν υπάρχει ούτε έρωτας, ούτε πάθος. Τι να κάνουν, όμως, αν όλα όσα χρειάζονται τους τα παρέχει αυτός ο γεμάτος ανέσεις και απαλλαγμένος από έγνοιες γάμος; Και σε αυτό το σημείο, η Λούσι καλείται να αποφασίσει αν της «ταιριάζει» αυτός ο γάμος. Όταν, όμως, κάτι τραγικό συμβαίνει στη δουλειά της, ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να το μοιραστεί είναι ο πρώην σύντροφός της, ο Τζον. Μήπως τελικά, αυτό που αξίζει πραγματικά δεν είναι η άνεση, η ευκολία και η σιγουριά, αλλά μια ζεστή αγκαλιά και μια γλυκιά κουβέντα, και ας μην περισσεύουν τα χρήματα; Ίσως πάλι, η αγάπη μπορεί να αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό, για να δημιουργηθεί η θαλπωρή του σπιτιού που ονειρεύονται δύο άνθρωποι που αγαπούν αληθινά; Μήπως τελικά η αφθονία των αγαθών οδηγεί μόνο σε μια κενή και ρηχή συμβίωση; Ποιος ξέρει όμως… μόνο αν το τολμήσουμε θα μάθουμε!
Η Ντακότα είναι εξαιρετική! Απλή, λιτή και ξεχωριστή! Βιώνει κάθε λεπτό της ταινίας, χωρίς να χρειαστεί να το αποδείξει. Με τον τρόπο της, αν και πιο ψυχρός, λόγω του ρόλου, καταφέρνει να σε πείσει από την αρχή πως η υποκριτική της λέει την αλήθεια! Ο Πασκάλ, αν και ο ρόλος του είναι περιορισμένος, είναι κομμένος και ραμμένος στο μέτρα του. Όσο για τη γλυκύτητα του Κρις Έβανς, μας κάνει να πιστέψουμε πως όλα είναι πιθανά!
Η ταινία μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψης ρομαντική, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τις ρομαντικές ταινίες, όπως τις έχουμε στο μυαλό μας. Το Ταιριάζουμε δεν έχει τις ρομαντικές κινήσεις, ούτε τις ερωτικές σκηνές που χαρακτηρίζουν τις ρομαντικές ταινίες. Κυλά πολύ αργά, με περισσότερο αισθητικά πλάνα που αποπνέουν ρεαλισμό, γεμάτα από συζητήσεις που μοιάζουν περισσότερο με ανασκόπηση και επανατοποθέτηση παρά με ρομαντικές και συναισθηματικές συζητήσεις. Μέσα από τον διάλογο, έρχονται στο φως προβληματισμοί για τα στερεότυπα που αναζητούν τα φύλα στις σχέσεις τους, για τη ρηχή καθημερινότητα που στηρίζεται στο πώς θα βγάλουμε περισσότερα χρήματα, για την έλλειψη αυτοπεποίθησης και για την προσκόλλησή μας σε ένα φαίνεσθαι, με οποιοδήποτε κόστος, που όμως, δεν κρατάει για πάντα. Οι σκηνές της Ντακότα και του Έβανς είναι τρυφερές, συναισθηματικές, αθώες και τελείως «αμακιγιάριστες». Αν και το μήνυμά της αληθινής αγάπης άνευ ανταλλάγματος και κέρδους είναι ό,τι πιο ουσιώδες, το τέλος δεν δίνει μια ξεκάθαρη λύση, αλλά παραμένει πιο ανάλαφρα στο θεωρητικό επίπεδο, χωρίς να γίνει πράξη. Με άλλα λόγια, μένει στο «επιλέγω τι θέλω», χωρίς να φτάσει στο «πώς θα το κάνω πράξη» και αν θα πετύχει. Για ακόμα μια φορά, με πολύ πιο επιφανειακό τρόπο φυσικά από ό,τι με τις βαθυστόχαστες Περασμένες ζωές, η Σελίν Σονγκ προτιμά να μας αφήσει στους προβληματισμούς και την ενδοσκόπησή μας, παρά να μας επιβεβαιώσει ένα happy ending.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «Ταιριάζουμε;», imdb.com, διαθέσιμο εδώ
