Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Μόλις αφήσαμε πίσω μας και τη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος κύλησε για τους περισσότερους από εμάς με πολύ χορό, τραγούδι και από ένα σουβλάκι στο χέρι. Άλλωστε, το ελληνικό καλοκαίρι γι’ αυτό δεν είναι; Για τις χαρές και τα πανηγύρια.
Το εορταστικό και αέρινο κλίμα μας προσκαλεί όλους να ζήσουμε μοναδικές βραδιές με πρωταγωνιστή την άσπρη πλαστική καρέκλα, μερικά κλαρίνα και την επίμονη γεύση του κρέατος στο στόμα. Φυσικά, η εμπειρία κορυφώνεται εάν βρίσκεσαι σε κάποιο γραφικό νησί ή παραδοσιακά στο χωριό· όπως και να ‘χει, η ατμόσφαιρα παραμένει το ίδιο ζωηρή. Ζωηροί, όμως, δεν φαίνεται να είναι μόνο οι ντόπιοι και οι άνθρωποι μέσης ηλικίας σε τέτοιου είδους συναθροίσεις, αλλά παρατηρείται ότι όλο και περισσότερα νέα άτομα δειλά-δειλά συμμετέχουν στον «χορό». Συγκεκριμένα, και αν λάβουμε υπόψη ότι πλέον οι νέοι έχουν άλλα ενδιαφέροντα και φαίνονται να είναι πιο αποστασιοποιημένοι από ήθη και έθιμα, ο ελληνικός παραδοσιακός χορός και οι καλοκαιρινές γιορτές μάλλον είναι κάτι που τους συγκινεί παρά τους αφήνει αδιάφορους.
Ακόμα και οι νεότερες ηλικίες, δηλαδή στα εφηβικά χρόνια, αντί να απαξιώνουν για το ξεφάντωμα που διαδραματίζεται μπροστά τους, προσπαθούν να εναρμονιστούν με αυτό και εν τέλει να γίνουν κομμάτι του. Το συγκεκριμένο γεγονός μπορεί να θεωρούταν αμελητέο και ασήμαντο λίγο χρόνια πριν αλλά σκεπτόμενοι την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε ως νέοι του τόπου αυτού, γνωρίζουμε πως ορισμένοι παράγοντες έχουν συμβάλει σημαντικά, οδηγώντας σε αυτήν την εκτεταμένη αποξένωση.
Αρχικώς, σε ένα περιβάλλον άκρως παγκοσμιοποιημένο, στο οποίο μεσουρανεί η ομοιογένεια, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσει το τοπικό στοιχείο. Με γνώμονα τον εκσυγχρονισμό, την πρακτικότητα, τα έξωθεν πρότυπα και τον κοινό τρόπο ζωής, η παράδοση μάλλον «χαντακώνεται» ως αναχρονιστικό κατακάθι του παρελθόντος παρά εκτιμάται ως το σημείο διαφοράς που κάνει τους λαούς να διαφοροποιούνται ο ένας από τον άλλον.
Επιπρόσθετα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αντανακλούν έναν κόσμο «μοντέρνο», με σύγχρονους, εκλεπτυσμένους και καλαίσθητους -ή όχι- και πάνω απ’ όλα κοινούς τρόπους διασκέδασης, αφήνοντας στο περιθώριο οποιοδήποτε ψήγμα αυθεντικότητας μπορεί να εντρυφήσει στη ζωή του νέου.
Οπότε, δεν μένει παρά να αναρωτηθούμε, προς τι αυτήν η αγάπη των νέων για τα… πανηγύρια; Μεγάλες παρέες συγκεντρώνονται σε ένα τραπέζι, αλληλοεπιδρώντας με τον κόσμο και τη μουσική, διαμορφώνοντας μία άλλη, διαφορετικού τύπου ομοιογένεια, αυτήν που πηγάζει από τον τόπο, το έθιμο, και αν μη τι άλλο, την πατρίδα μας. Διαμορφώνεται κατά αυτόν τον τρόπο το αίσθημα της εθνικής ταυτότητας, με έντονη την παρουσία του το αίσθημα του «ανήκειν».
Είναι, άραγε, και τα πανηγύρια πλέον κάτι που θεωρείται “in” στις σημερινές τάσεις ή μία επανένωση και (επανα)γνωριμία με τον τόπο στον οποίο μεγαλώσαμε; Χωρίς να θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη, ενδεχομένως κάποιοι να το αντιλαμβάνονται ως κάτι που βρίσκεται «στη μόδα», οπότε ακολουθούν σχεδόν άκριτα, περιμένοντας την καλύτερη δυνατή έκβαση. Ωστόσο, δεν με πείθει η παραπάνω άποψη. Στα μάτια όλων απεικονίζεται μία ειλικρινής διασκέδαση, μία ψυχαγωγία που δεν είναι συνυφασμένη με την ξενόφερτη δυνατή μουσική και τους εκρηκτικούς ρυθμούς της (χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι δεν φλερτάρουν και με αυτήν το αυτί και το σώμα), αλλά πρόκειται για ένα παραθυράκι σε έναν κόσμο με τον οποίο είμαστε τελείως ξένοι, ακόμη κι αν ζούμε σε αυτόν.
Σε ένα ξέφρενο γλέντι, λοιπόν, ας αφήσουμε ελεύθερη την ψυχή και το μυαλό μας, τυλιγμένοι με ένα άρωμα Ελλάδας…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Γιατί είναι τόσο cool να πηγαίνουμε στα πανηγύρια, travel.gr, διαθέσιμο εδώ
