Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Καθώς μεγαλώνει κανείς θέτει ορισμένους στόχους ή προσδοκίες σχετικά με την πορεία που θα ήθελε να έχει η ζωή του με βάση τα δεδομένα που έχει μέχρι τότε μπροστά του. Ωστόσο, στη ζωή τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα σχεδιάζουμε και έτσι πρέπει να έχουμε γρήγορα αντανακλαστικά για να μην μένουμε ουραγοί των εξελίξεων.
Υπό αυτό το φόντο αναπτύσσεται το νέο μυθιστόρημα του Keiran Goddard, Βλέπω τα κτίρια να πέφτουν σαν αστραπές, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια σε μετάφραση της Νατάσας Σιδέρη. Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι βρετανικής καταγωγής λογοτέχνης που έχει ασχοληθεί παράλληλα και με την ποίηση, ενώ μέσα από το έργο του προσπαθεί να θίξει θέματα που αφορούν τις σύγχρονες κοινωνίες και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.
Το βιβλίο, λοιπόν, του Keiran Goddard μας μεταφέρει σε μια κοινότητα εργατικής τάξης στο Μπέρμιγχαμ ακολουθώντας την πορεία πέντε ανθρώπων που μεγάλωσαν μαζί, φτάνουν στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους και σταδιακά ο καθένας τους τραβάει τον δικό του δρόμο. Η παρέα αυτή αποτελείται από τον Ράιαν, τον Όλι, τον Κόνορ, τον Πάτρικ και τη Σιβ, με τον πρώτο να φεύγει από την περιοχή που μεγάλωσαν καθώς πλούτισε —τυχαία θα μπορούσε να πει κανείς— τζογάροντας στο ίντερνετ, ωστόσο η ζωή του δεν είναι ιδανική όπως θα περίμενε κανείς και παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Οι άλλοι τέσσερις από την άλλη μεριά προσπαθούν να βρουν τη δική τους θέση κάτω από τον ήλιο.
Ο Όλι για παράδειγμα είναι ένας ντίλερ που δεν αντιστέκεται στον πειρασμό και δοκιμάζει κατά καιρούς το εμπόρευμά του. Περίπου στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Κόνορ που έχει μια χαοτική ζωή και ψάχνει να βρει τρόπο ώστε να υλοποιήσει την επιχειρηματική του ιδέα και έτσι σε μια έξοδο που είχαν με τον Ράιαν τον ρωτάει αν μπορεί να του δανείσει χρήματα για να ξεκινήσει το όραμά του. Με τη σειρά τους ο Πάτρικ και η Σιβ είναι οι ερωτευμένοι της παρέας και μαζί έχουν δύο παιδιά, όμως θα έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν που θα τους χτυπήσει ξαφνικά την πόρτα και θα τους ταράξει τα νερά.
Στην αρχή του μυθιστορήματος, αυτοί οι παιδικοί φίλοι μαζεύονται για μια βραδινή έξοδο αναπολώντας τις παλιές εποχές, όμως μέχρι να τελειώσει το βιβλίο κάποιος από αυτούς θα είναι νεκρός, ανατρέποντας τις ζωές τους. Ο συγγραφέας επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία των ηρώων του —που είναι εξαιρετικά δουλεμένοι— μέσα από τις δικές τους φωνές που εναλλάσσονται μέσα στις σελίδες του έργου προσφέροντας μια διαδραστικότητα και ζωντάνια κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο, ενώ ο τρόπος γραφής του είναι ικανός να σου ξυπνήσει όλη την παλέτα των συναισθημάτων και από εκεί που επικρατεί το γέλιο και η χαρά μπορείς να φτάσεις λίγες γραμμές παρακάτω στη θλίψη και το κλάμα για την πορεία που έλαβαν τα γεγονότα. Έτσι, εξετάζεται η ευθραυστότητα του σύγχρονου πολιτισμού και της κοινωνίας, στην οποία ζούμε φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με καταστάσεις που ως έναν βαθμό μπορεί να μας είναι και γνωστές.
