Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Το γυναικείο σώμα έχει προικιστεί με πολυάριθμα σημεία κάλλους, άλλα πιο αισθησιακά και άλλα πιο κομψά και λεπτεπίλεπτα. Φυσικά, εξίσου αρκετά είναι και τα γούστα των ανθρώπων που αποκαλούνται «λάτρεις» του ωραίου φύλου. Κάποιοι βρίσκουν γοητευτική την εξυπνάδα των ματιών και του βλέμματος, κάποιοι άλλοι ελκύονται από ένα καλλίγραμμο και στιβαρό σώμα. Υπάρχει, όμως, κι ακόμη μία μερίδα ατόμων —ίσως μικρή αλλά σημαντική— που φτάνουν στα «άκρα», με όλη τη σημασία της λέξης, αφού το ηδονικότερο σημείο του γυναικείου σώματος αποτελούν οι γλυκιές… πατούσες!
Ναι, κύριες και κύριοι, το θέμα του σημερινού βιβλίου είναι οι Ποδολάτρες του Σπύρου Μαντζαβίνου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Το χιουμοριστικό και ανάλαφρο αυτό ανάγνωσμα προσφέρεται ως ένας ύμνος του γυναικείου πέλματος στο αναγνωστικό κοινό και στην κοινωνία γενικότερα. Εισάγει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο ίσως άγνωστο σε αυτόν, δίνοντας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για να αντιληφθεί και να συλλάβει το εύρος της εκρηκτικής επιθυμίας προς το αδιάφορο για τους πολλούς, αλλά σημαντικό για τους εκλεκτούς γυναικείο πόδι.
Ο λόγος είναι άκρως περιγραφικός και λεπτομερής, με μοναδικό αντικείμενο (πόθου) την πατούσα σε όλες της πτυχές της! Η περιγραφή αυτή περιλαμβάνει νοερές εικόνες, επιστημονικά στοιχεία, ανατομία του πέλματος, καθώς και αισθητικές προσθήκες που συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της εμπειρίας. Ο ποδολάγνος παρατηρεί, αλλά δεν είναι παρατηρητής και ποθεί, αλλά δεν πολιορκεί. Οι κινήσεις του είναι προμελετημένες, με πλήρη επίγνωση της «ιδιαιτερότητας» που ενδεχομένως να μην γίνει κατανοητή ή αποδεκτή από το περιβάλλον και τους γύρω του. Αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός ότι ενώ για την πλειονότητα του πληθυσμού ένα γυναικείο πέλμα θεωρείται ά—χαρο, ά—σχημο ή και βρώμικο και στην καλύτερη α—διάφορο, για τους υπόλοιπους είναι το καλύτερο θέαμα του κόσμου.
Στο βιβλίο αυτό συμπεριλαμβάνονται τόσο πληροφορίες και σκέψεις για το ίδιο το πόδι και τα «χαρίσματά» του όσο και διάφορες ιστορίες, στις οποίες γίνονται κατανοητά τα όσα «διδάσκονται» για την ποδολαγνεία. Βασιζόμενοι στην εκτενή περιγραφή και εκθείαση του ποδιού δημιουργείται η εντύπωση πως εν τέλει οι ποδολάτρες δεν αποτελούν μία ομάδα περίεργων ανθρώπων με φετίχ, αλλά μία εκλεπτυσμένη μερίδα του πληθυσμού που βλέπει την ομορφιά εκεί που κανένας δεν σταματά το βλέμμα του για πάνω από πέντε δευτερόλεπτα. Πρόκειται για καλλιτέχνες που εισάγουν έναν νέο τρόπο έκφρασης, μία νέα αισθητική, τόσο ριζοσπαστική και με αμφίβολη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να κουβαλούν την ταμπέλα του «διαστροφικού» από μερικούς ανίδεους που δεν έχουν αντιληφθεί την αληθινή ομορφιά της φύσης.
Καταληκτικά, το βιβλίο αυτό αποτελεί δίχως καμία αμφιβολία ένα από τα πιο αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα και «αλλόκοτα» πεζογραφήματα, με έντονο το στοιχείο της λυρικότητας, της ευρηματικότητας και της… ηδονής!
Υ.Γ. Το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του, κάτι που σημαίνει ότι οι φυλακές των ποδιών επιστρέφουν, που δεν είναι άλλα από τα κλειστά παπούτσια, οπότε απολαύστε το θέαμα για όσο ακόμα προλαβαίνετε!
