Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Εδώ και αρκετό καιρό, δεν υπάρχει ημέρα που να μην περιλαμβάνει στην κορυφή της ειδησιογραφίας της το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Τείνουν πλέον να καταστούν συνήθεια οι διάφορες αποκαλύψεις, με τα αισθήματα της έκπληξης και της οργής να εξασθενούν. Αυτό, διότι, έστω κι ασυναίσθητα, αναγνωρίζουμε τη συγκεκριμένη υπόθεση ως τμήμα μιας διαχρονικής κανονικότητας…
Από της ιδρύσεως του νεωτέρου ελληνικού κράτους, διάφορα κέντρα εξουσίας επιδόθηκαν σε μια διαδικασία πιθηκισμού της Δύσης, την οποία ταύτιζαν με τον πολιτισμό και την πρόοδο. Η οθωμανική σκλαβιά τεσσάρων αιώνων είχε αφήσει τραύματα στον εθνικό κορμό και στη συλλογική ψυχοσύνθεση. Το «ανατολικό» τμήμα της ελληνικής ταυτότητας θεωρήθηκε, από μεγάλη μερίδα των ιθυνουσών τάξεων, άγος, αν όχι όνειδος. Πίσω, όμως, από τη συμπλεγματική αυτή προσέγγιση δεν υπήρχε μόνο μια άδολη αγωνία, ούτε μια γνήσια ιδεολογικοπολιτική προσέγγιση, για το μέλλον της Ελλάδας.
Για διάφορα προνομιούχα τμήματα της κοινωνίας, η δυτικοποίηση της χώρας αποτελούσε όχημα εδραίωσης της κυριαρχίας τους επί των υπολοίπων. Μέσο προσωπικού πλουτισμού και διαιώνισης της εξουσίας προς ίδιον όφελος. Οι «πλάτες» των ξένων και ισχυρών ενδύονταν το κάλυμμα της προόδου, της δημοκρατίας, του εκσυγχρονισμού, της ασφάλειας, της ευημερία (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι όντως δεν υπήρξαν, κατά καιρούς, όλα τούτα παράγωγα και κτήματα της Δύσης, τόσο στο πεδίο των ιδεών όσο και το πρακτικό επίπεδο). Κάτω όμως από αυτόν το μανδύα, κουβαλούσαν επίσης διάφορα όπλα τα οποία χρησιμοποιούσαν για να προάγουν τα συμφέροντά τους και ως αναγκαία προϋπόθεση, τα συμφέροντα των εν Ελλάδι εκπροσώπων τους.
Η εγχώρια Δεξιά παράταξη υπήρξε —μεταπολεμικά κυρίως— και συνεχίζει να υπάρχει ως ο βασικός πυλώνας αυτού του οικοδομήματος. Ταυτίστηκε με τα δυτικά συμφέροντα, αρχικά ως βραχίονας ανάσχεσης του κομμουνισμού. Υιοθέτησε το αφήγημα του υπερασπιστή της ελευθερίας έναντι της επαπειλούμενης «κόκκινης» δικτατορίας. Με αυτό το προκάλυμμα δημιούργησε το μετεμφυλιακό κράτος, του οποίου στόχος ήταν να αποτελέσει όχημα μακρόχρονης δεξιάς κυριαρχίας με τη βοήθεια του ξένου παράγοντα του οποίου τα συμφέροντα, στην Ελλάδα, εξυπηρετούσε. Επαίρετο κι επαίρεται η ελληνική Δεξιά ότι εκπροσώπησε κι εκπροσωπεί την αστική τάξη. Μόνο που αυτή η τάξη ουδέποτε υπήρξε στη χώρα μας. Την υποδύεται ένα μικρό σύνολο πάμπλουτων οικογενειών που απέκτησε την περιουσία της με «σκοτεινές» μεθόδους —πολλές φορές λεηλατώντας το κράτος— και λόγω της δουλικότητας που επέδειξε έναντι των ξένων. Σε αυτό το σύνολο παρεισέφρησαν, τις δύο δεκαετίες προς της μνημονιακής περιπέτειας, διάφοροι μεμονωμένοι τυχοδιώκτες, οι οποίοι πούλησαν πανάκριβα σε αυτή την ηγέτιδα τάξη, αέρα με χρυσόσκονη. Της έδωσαν το δυτικό, κυρίως το αμερικανικό, «λούστρο» που εμμονικά επιζητούσε και αρχοντοχωριάτικα προέβαλε όταν το απέκτησε.
Επαίρετο κι επαίρεται η ελληνική Δεξιά ότι εκπροσώπησε κι εκπροσωπεί τους νοικοκύρηδες. Μόνο που δεν είναι οι νοικοκύρηδες η βάση της αλλά οι «νοικοκυραίοι» . Όχι, κατά κύριο λόγο, οι άνθρωποι της εργασίας, της δημιουργίας και της σύνεσης, αλλά όσοι βαφτίζουν νοικοκυροσύνη την άκρατη προαγωγή του προσωπικού συμφέροντος εις βάρους του κοινού και που δίνουν μάχη όχι για να συντηρηθούν όσα χαρακτηρίζουν την ελληνική ιδιοσυστασία, αλλά όσα στρεβλά προασπίζουν τη δική τους, προνομιούχο, θέση. Τα ανωτέρω συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων εκπροσωπούσε κι εκπροσωπεί η εγχώρια Δεξιά υπό το προπέτασμα του «Πατρίς—Θρησκεία—Οικογένεια» και του «Ανήκομεν εις την Δύσην». Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιστορικός επιστήμων, αλλά αρκεί να μελετήσει προσεκτικά και χωρίς προκαταλήψεις τη νεότερη ελληνική ιστορία για να διαπιστώσει τις τεράστιες εθνικές καταστροφές που έφεραν οι πολιτικές της στην Πατρίδα. Δεν χρειάζεται να είναι θεολόγος για να διαπιστώσει τις στρεβλώσεις που επέβαλαν οι πολιτικές της στο χώρο της Θρησκείας τόσο στο πνευματικό, όσο και στο καθαρά διοικητικό επίπεδο. Τα έργα και οι ημέρες της δε, αναφορικά με την Οικογένεια εκτίνονται από την παλαιότερη άρνησή της για γνήσια προοδευτικές αλλαγές στον θεσμό έως την πρόσφατη νομοθέτηση της αναίρεσης της έννοιας της παραδοσιακής οικογένειας… Ομοίως ο ψευδεπίγραφος ευρωπαϊσμός της και η κίβδηλη πίστη της στη Δύση. Δουλικότητα ως και μειοδοσία ορισμένες φορές, με αντάλλαγμα στήριξη των δυτικών, ώστε να παραμένει στην εξουσία κι επομένως να διατηρεί το κράτος — λάφυρο υπό τον έλεγχό της.
Έχοντας, λοιπόν, το ανωτέρω ιδεολογικοπολιτικό DNA, επί σειρά δεκαετιών, δεν θα πρέπει να προξενεί εντύπωση σε κάποιον ο τρόπος με τον οποίο λεηλατήθηκαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Οι μόνοι που πραγματικά εξεπλάγησαν είναι οι αφελείς κι όσοι επιλέγουν εγωιστικά να εθελοτυφλούν. Κι όσο κι αν ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Μαξίμου προσπαθεί να βαφτίσει το σκάνδαλο «διακομματικό» —προφανώς θα υπάρχουν και προερχόμενοι από άλλα κόμματα που παρανόμως εισέπραξαν επιδοτήσεις— το γεγονός είναι ότι την πολιτική ευθύνη έχει αυτός που ασκεί την κυβερνητική εξουσία ενώ η όλη δομή του έχει συγκεκριμένο μοτίβο, διαμορφωμένο από συγκεκριμένη νοοτροπία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Από το χωράφι έως τον ΟΠΕΚΕΠΕ…, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
