Της Ειρήνης Λάττα,
Και κάπως έτσι μύρισε και πάλι Αύγουστος, ο οποίος κάποιους βρίσκει να εργάζονται στη ζέστη, άλλους να απολαμβάνουν την ησυχία της πόλης με αναμμένο το κλιματιστικό, και άλλους να ευχαριστιούνται τα νησιά, τα χωριά και τα εξοχικά τους, κάτω απ’ τον ήλιο στις μαγευτικές ελληνικές μας παραλίες. Γιατί, όμως, πολλούς από μας, μάς πιάνει μελαγχολία με την «άφιξη» του νέου —και τελευταίου— μήνα του καλοκαιριού;
Mάλλον για τον ίδιο λόγο, επειδή το καλοκαίρι μπαίνει στην τελική του ευθεία. Αλλά ένα περίεργο πράγμα, πάντα απεχθανόμουν τις φράσεις «πέρασε το καλοκαίρι», «πάει κι ο Ιούλιος, τι έμεινε;». Mου δημιουργούσαν τέτοια μελαγχολία και άγχος, που απορούσα πώς και γιατί να σκεφτόμαστε έτσι. Έχουμε μπροστά μας έναν ολόκληρο μήνα, να ξεκλέψουμε κάποιες μέρες για μπάνιο ή μια κοντινή εξόρμηση, έναν ολόκληρο μήνα να χαλαρώσουμε χωρίς να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, να χορτάσουμε τον ήλιο, την ξεγνοιασιά, τις στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους.
Πρέπει, δηλαδή, να τα κάνουμε όλα αυτά, και ύστερα να τα μειώνουμε, σκεπτόμενοι πως τελειώνουν ή δε μας είναι αρκετά; Είναι στη φύση μας να μη νιώθουμε εύκολα πλήρεις και διαρκώς να παραπονιόμαστε πως μας λείπει κάτι ή πως δεν το χορτάσαμε ή να συγκρινόμαστε με άλλους που νομίζουμε ότι έχουν περισσότερα από εμάς. Αλλά γιατί να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Γιατί να παραπονιόμαστε διαρκώς και να μιζεριάζουμε;
Αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα, έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε, ακόμα και αυτά που κάποτε μπορεί να μας έλειπαν. Γιατί επιλέγουμε να μην είμαστε χαρούμενοι; Πότε θα καταλάβουμε άραγε, ότι μπορούμε και για λίγο να είμαστε χαλαροί χωρίς να αγχωνόμαστε για κάτι; Ότι απλά μπορούμε να ζούμε στο παρόν, χωρίς φόβο ή ενοχές; Μπορούμε αντί να βλέπουμε τον Αύγουστο σαν τελική ευθεία για το καλοκαίρι, να τον δούμε σαν το «πικ» του καλοκαιριού και τις ημέρες που μπορούμε να περάσουμε ακόμα πιο όμορφα και ξέγνοιαστα, τις οποίες μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για να κάνουμε όσα πράγματα αναβάλλαμε μέσα στη χρονιά.
Για παράδειγμα, το να μιλήσουμε ή να βγούμε για καφέ με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, που λόγω απόστασης ή έλλειψης χρόνου δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για συνάντηση τον χειμώνα, ή να ξεκινήσουμε εκείνο το χόμπι που ποτέ δεν προλαβαίναμε. Επίσης, μπορούμε να βρούμε χρόνο για να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που πάντα αφήναμε ή για να πάμε μόνοι μας έναν περίπατο, να πάρουμε καθαρό αέρα που αδειάζει το μυαλό από τις περιττές, κουραστικές σκέψεις. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε την πρωτοβουλία να πάμε με την παρέα μας για μπάνιο και γιατί όχι να μην κάνουμε εθελοντισμό, σε κάποια οργάνωση, κατασκήνωση, ή ακόμα και σε άλλη χώρα; Μπορούμε πολύ απλά να πάμε κάπου διακοπές, να αλλάξουμε περιβάλλον και παραστάσεις ή να δώσουμε εξετάσεις για κάτι που αναβάλλουμε (π.χ. το δίπλωμα οδήγησης).
Υπάρχουν, πραγματικά, τόσα πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε να κάνουμε για να γεμίσουμε τον χρόνο μας, κι όμως επιλέγουμε το εύκολο: Nα σαμποτάρουμε τις όμορφες αυτές στιγμές και να τις γεμίζουμε πικρία, μελαγχολία και άγχος. Όχι! Δεν αξίζει ούτε σε εμάς, αλλά ούτε και στους γύρω μας. Το να απογοητευόμαστε και να μην ευχαριστιόμαστε τις στιγμές, συγγνώμη, αλλά δεν έχει να κάνει ούτε με τον Αύγουστο, ούτε με το καλοκαίρι γενικότερα. Είναι ο τρόπος σκέψης μας και η τάση μας να μελαγχολούμε για όσα περνούν. Αλλά γιατί να στεναχωριόμαστε που φεύγει κάτι, και να μη χαιρόμαστε που έρχεται κάτι άλλο, ίσως ακόμα πιο όμορφο; Ας χαρούμε το παρόν, είναι ο μόνος δρόμος για ένα ακόμα ωραιότερο μέλλον!
