Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο τόσο παγκοσμιοποιημένο που μπορούμε ανά πάσα στιγμή να γευτούμε φαγητά από οποιαδήποτε κουλτούρα, χωρίς καν να χρειαστεί να πατήσουμε το πόδι μας σε άλλη χώρα. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχουν κάποιες γεύσεις που σημαδεύονται ανεξίτηλα τόσο στους γευστικούς μας κάλυκες όσο και στην καρδιά μας, διότι δεν πρόκειται απλά για ένα φαγητό, αλλά για ολόκληρη ανάμνηση και εμπειρία. Πώς θα σας φαινόταν, λοιπόν, εάν σας έλεγα ότι μπορείτε να ξανά ζήσετε αυτήν τη γαστρονομική εμπειρία, όσο παλιά ή πολύπλοκη κι αν είναι;
Ο Ιάπωνας συγγραφέας του βιβλίου Καμογκάουα: Οι ντεντέκτιβ των γεύσεων, Hisashi Kashiwai, επανέρχεται στο προσκήνιο και αυτή τη φορά με το βιβλίο του Καμογκάουα: Οι χαμένες συνταγές (πρωτότυπος τίτλος: Kamogawashokudo Okawari), το οποίο έκανε την πρώτη του κυκλοφορία τον φετινό Απρίλιο από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε ελληνική μετάφραση της Κέλλης Κρητικού. Αυτήν τη φορά στους ντεντέκτιβ του μικρού εστιατορίου στο Κιότο, που δεν είναι άλλοι από τον Ναγκάρε με την κόρη του και ταυτόχρονα υπεύθυνη του Γραφείου Ερευνών, Κοΐσι, έχει ανατεθεί ένα δύσκολο έργο· οι υπηρεσίες που θα πρέπει να προσφέρουν στους πελάτες τους ξεκινούν από μία πολύ δύσκολη αφετηρία, καθώς η ίδια η συνταγή… απουσιάζει. Έτσι, πατέρας και κόρη θα πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους έτσι ώστε να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, δημιουργώντας ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Οι περιπτώσεις ποικίλλουν: ένας εκκολαπτόμενος κολυμβητής, ο οποίος επιθυμεί να ξανά γευτεί το νόρι μπεν που έκανε ο πατέρας του, μία γευσιγνώστης που αδυνατεί να πιστέψει ότι το αγαπημένο φαγητό του γιου της είναι ένα απλό και «φθηνό» μοσχαρίσιο μπιφτέκι, ή ακόμα και ένα μεσήλικο ζευγάρι που στην προσπάθειά τους να βάλουν ένα τέλος στο πένθος για τον αδικοχαμένο τους γιο ζητούν να ξανά φάνε εκείνη τη δυτικού τύπου χριστουγεννιάτικη τούρτα που τόσο πολύ άρεσε στον μικρό Κακέρου. Το κοινό στοιχείο όλων των περιπτώσεων είναι οι οικογενειακοί δεσμοί και η επανάκτηση αυτών. Και καθώς κάθε οικογένεια είναι διαφορετική, «κάθε οικογένεια διαθέτει και τη δική της γεύση» όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Ναγκάρε. Άραγε, οι δύο ντεντέκτιβ θα καταφέρουν να εκπληρώσουν τον απώτερό τους στόχο, παρά τις προκλήσεις, που δεν είναι άλλος από την ικανοποίηση των πελατών τους;
Καταληκτικά, το συγκεκριμένο βιβλίο έχει ως πρωταγωνιστές δύο ανθρώπους, οι οποίοι σπανίζουν στις μέρες μας. Είναι ταπεινοί, τίμιοι, ειλικρινείς και γενναιόδωροι. Για να καταλάβετε, δεν δέχονται καν ένα συγκεκριμένο ποσό από τους πελάτες, αφού για απολαβή ζητούν «μόνο ό, τι πιστεύουν οι ίδιοι οι πελάτες ότι αξίζουν οι υπηρεσίες τους». Σαφέστερα, εξυπηρετούν τους ανθρώπους λες και είναι οι μοναδικοί στον κόσμο, με τη φιλαργυρία να μην κυλάει στο αίμα τους. Το μικρό τους φαγάδικο μπορεί να υστερεί στην όψη ενός κυριλάτου και ακριβού εστιατορίου, όμως οι γεύσεις είναι τόσο πλούσιες που δεν μπορούν να συγκριθούν με οτιδήποτε άλλο στο Κιότο, και ίσως ακόμη και σε ολόκληρη τη χώρα, αποτελώντας ένα κρυμμένο διαμάντι της ιαπωνικής κουζίνας.
