Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η επιλογή της Μαρίας Καρυστιανού να μηνύσει τον Πρωθυπουργό και βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας για εσχάτη προδοσία δεν αποτελεί απλώς μια δικονομική κίνηση. Το νομικά έωλο περιεχόμενο της μήνυσης έρχεται να μεγεθύνει την πολιτική της διάστασης. Γίνεται σαφές, έτσι, ότι η Καρυστινού επιλέγει οριστικά να αντιμετωπιστεί ως πολιτικός αντίπαλος όσων στοχοποιεί.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή γενικότερα, ο κάθε άνθρωπος είναι αυτός που, κατά κύριο λόγο, διαλέγει πως θα αντιμετωπιστεί από τα υπόλοιπα μέλη των συνόλων στα οποία συμμετέχει. Η Καρυστιανού, σε πρώτη φάση, αντιμετωπίστηκε ως η μητέρα που έχασε το παιδί της και διεκδικεί την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Υπό αυτή την ιδιότητα, έλαβε τον καθολικό σεβασμό σύμπασας της ελληνικής κοινωνίας. Στο πρόσωπό της, ο μέσος γονέας είδε τον εαυτό του. Συνειδητοποίησε πόσο εύκολο είναι να βιώσει τον μεγαλύτερο εφιάλτη κάποιου ανθρώπου που έχει παιδιά, την απώλειά τους. Υπό αυτό το πρίσμα, η κοινή γνώμη και οι θεσμικοί φορείς ήταν διατεθειμένοι να της συγχωρήσουν ακόμη και παρεκτροπές που, ορισμένες φορές, πλησίαζαν αν δεν ξεπερνούσαν τα όρια της νομιμότητας. Το πρόβλημα άρχισε να υπάρχει από τότε που η ίδια επέλεξε όχι απλώς να πολιτικοποιήσει, αλλά να κομματικοποιήσει τον αγώνα της και να λειτουργήσει, απαξιωτικά για τους θεσμούς από τους οποίους αναμένει τη δικαίωση.
Επέλεξε, όχι να αναδείξει τις πολιτικές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης και των προηγούμενων για το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, αλλά να στοχοποιήσει συλλήβδην σαν εγκληματίες τους εμπλεκομένους, φτάνοντας στο σημείο να τους μηνύσει και σαν προδότες. Επέλεξε όχι τη συνεργασία με τα κόμματα της αντιπολίτευσης για τον έλεγχο της κυβέρνησης, αλλά την απόπειρα επιβολής των θέσεών της σε αυτά βάζοντας, επίσης, στο στόχαστρο όσους δεν ακολουθούσαν το σκεπτικό της και δεν έπρατταν κατά τις υποδείξεις της. Επέλεξε όχι μόνο να αναδείξει πτυχές της υπόθεσης που θεωρούσε ότι επιχειρείτο να συσκοτιστούν να υποδαυλίσει τη συνωμοσιολογία, η οποία δηλητηρίασε την ελληνική κοινωνία. Επέλεξε, όχι απλώς τη δυναμική διεκδίκηση των δικαιωμάτων της ενώπιον της Δικαιοσύνης, αλλά την ευθεία επίθεση στο θεσμό και τους λειτουργούς του, εφόσον οι πράξεις τους δεν συμφωνούσαν με τις επιθυμίες της.
Η συμπεριφορά της αυτή ήταν μοιραίο να οδηγήσει σε αντιδράσεις. Ήδη, μεγάλη (αν όχι η μεγαλύτερη) μερίδα συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, είτε έχει πάρει σαφείς αποστάσεις από τις ενέργειές της, είτε βρίσκεται σε ρήξη μαζί της. Με αφορμή την καταγγελία της σχετικά με απειλές που τις μεταφέρθηκαν από Εφέτη και την ανακοίνωση του τελευταίου ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον της, γίνεται φανερό πως πλέον αρχίζει να τυγχάνει της αντιμετώπισης που θα είχε κάθε άλλος πολίτης. Η εξιστόρηση των πραγματικών περιστατικών από πλευράς Καρυστιανού είναι τουλάχιστον ασαφή. Ο δικαστικός, που αυτή κατονομάζει ότι κόμισε το απειλητικός μήνυμα ανακοίνωσε ότι θα καταθέσει μήνυση εναντίον της για ψευδή κατάθεση, κάνοντας την αρχή για μια αλλαγή στάσης έναντι όσων στοχοποιούνταν από την Καρυστιανού και μέχρι τώρα την αντιμετώπιζαν συγκαταβατικά, υπό τον φόβο των αντιδράσεων της κοινής γνώμης.
Η Μαρία Καρυστιανού είναι σίγουρα ένα τραγικό πρόσωπο. Κάθε μητέρα και κάθε πατέρας που καλούνται να κηδέψουν το παιδί τους, κόντρα στην αναμενόμενη πορεία της ζωής, αναμφίβολα χρίζουν σεβασμού και κατανόησης. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται την πλήρη ασυλία τους για κάθε λέξη και κάθε πράξη. Η Καρυστιανού επέλεξε να βάλει τον εαυτό της σε ένα συγκεκριμένο ρόλο και οι συνέπιες είναι, πλέον, εδώ…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Καρυστιανού για προανακριτική για Τέμπη: «Η ντροπή, ντροπή δεν έχει — Για πλημμέλημα ο Καραμανλής», cnn.gr, διαθέσιμο εδώ
