Της Μαρίας Κουλούρη,
Τα βιβλία που αποτελούν συλλογές διηγημάτων παρουσίαζαν ανέκαθεν ενδιαφέρον και έχαιραν μεγάλης ανταπόκρισης από το αναγνωστικό κοινό. Πράγματι, και προσωπικά θεωρώ πως τέτοιου είδους έργα, λόγω της ευσύνοπτης παρουσίασής τους, διεγείρουν τη φαντασία των αναγνωστών, με το βιβλίο Τεφτέρια του Μανόλη Χατζηπαναγιώτου να αποτελεί ένα τέτοιο εξαιρετικό δείγμα. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θεμέλιο.
Ας γνωρίσουμε, αρχικά, τον συγγραφέα που υπογράφει το άνωθεν βιβλίο. Ο Μανόλης Χατζηπαναγιώτου είναι γεννημένος στις Σέρρες το 1968, ενώ σήμερα ζει και εργάζεται στα Χανιά. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, ιστορία και ειδική αγωγή, ενώ επαγγελματικά απασχολείται ως δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Πολλά από τα κείμενά του έχουν βραβευτεί σε ποικίλους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και ο ίδιος διατηρεί μια στήλη για θέματα λογοτεχνίας και δημόσιου ενδιαφέροντος στον ιστότοπο pancreta.gr. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως πολλά από τα διηγήματα του έργου Τεφτέρια δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο συμμετοχής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στα Χανιά.
Επιστρέφοντας στα σχετικά με το βιβλίο, τα Τεφτέρια αποτελούνται από 12 διηγήματα, 12 αυτοτελείς ιστορίες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, κάποιοι εκ των οποίων είναι υπαρκτά πρόσωπα, ενώ κάποιοι άλλοι αποτελούν προϊόντα μυθοπλασίας. Το πρώτο διήγημα, που φέρει ομώνυμο τίτλο με αυτόν ολόκληρου του βιβλίου, περιγράφει την προσπάθεια του Ευτύχη Βαλεοντή να βοηθήσει στις έρευνες για τον εντοπισμό του Απόστολου Παχιά, ενός πρώην βουλευτή των Χανίων και πρώην Υπουργό Εσωτερικών. Αναζητούνταν 12 μέρες σε εντατικές έρευνες δίχως επιτυχία, έως ώστε ο Βαλεοντής ανακαλύπτει το τι πραγματικά συνέβη, όμως ποτέ δεν το αποκαλύπτει.
Ένα άλλο διήγημα που αξίζει να σημειωθεί είναι το πέμπτο κατά σειρά και φέρει τον τίτλο «Πλεχτά». Το διήγημα αυτό, νομίζω, ξεχωρίζει για το έντονο συναισθηματικό φορτίο που δημιουργεί στον αναγνώστη. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα χωριό του 1975, του οποίου οι κάτοικοι είναι λίγοι, κυρίως μετανάστες, οι οποίοι επιστρέφουν από τη Γερμανία, ενώ το σχολείο του χωριού δεν έχει καθόλου μαθητές. Εκεί στέκει μονάχη της η παλιά δασκάλα, η κυρά-Δόξα, της οποίας η μοίρα εξελίχθηκε με τραγικό τρόπο. Ήταν παντρεμένη και είχε 3 γιους. Ωστόσο, ο ένας πέθανε κατά τη διάρκεια του πολέμου του ’40, ο δεύτερος, πρωτοπαλίκαρο του Ζέρβα, σκοτώθηκε και αυτός, ενώ ο τρίτος, αν και το 1945 γύρισε από το αντάρτικο, έφυγε ξανά το 1946 για τα βουνά, όπου και σκοτώθηκε. Έχοντας χάσει και τον άντρα της, η κυρά-Δόξα μένει μόνη στη ζωή πλέκοντας στο σχολείο του χωριού, γεμίζοντας τις ψυχές των αναγνωστών με συμπόνοια και θλίψη.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα ανάγνωσμα ευσύνοπτο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον, το οποίο μπορεί να διαβαστεί απνευστί κάθε στιγμή της ημέρας. Η αλήθεια των ηρώων «εισβάλλει» μέσα μας, οδηγώντας μας σε ένα βαθύ αίσθημα ενσυναίσθησης και ταύτισης πολλές φορές, ακόμα και αν οι ζωές μας δεν παρουσιάζουν ομοιότητες με αυτές των πρωταγωνιστών.
