Τέμπη: Στην προανακριτική μόνο ο Καραμανλής – Ποιοι μένουν στο απυρόβλητο;

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ της Τετάρτης, οι 297 βουλευτές κλήθηκαν να λάβουν μία απόφαση σχετικά με το ποια πρόσωπα θα παρεπεμφθούν και για ποια αδικήματα για το δυστύχημα των Τεμπών. Θα αποφασίσουν, δηλαδή, ποια πρόταση πρόκειται να στηρίξουν για τη σύσταση της προανακριτικής επιτροπής

Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία σημειώνεται ότι 3 ήταν οι προτάσεις, οι οποίες θα παρουσιαστούν ανάλογα με την χρονική σειρά κατάθεσης τους. Η πρόταση της ΚΟ του ΠΑ.ΣΟ.Κ—ΚΙΝ.ΑΛ αφορούσε στην παραπομπή στην Προανακριτική Επιτροπή των πρώην Υπουργών Μεταφορών και Υποδομών Κωνσταντίνου Καραμανλή και Χρήστου Σπίρτζη, καθώς και κατά των πρώην Υφυπουργών Μιχαήλ Παπαδόπουλου, Ιωάννη Κεφαλογιάννη, Γεωργίου Καραγιάννη, Μαρίνας Χρυσοβελώνη, Νικόλαου Μαυραγάνη και Αθανάσιου Μωραΐτη. Η κατηγορία που προβάλλεται είναι η ενδεχόμενη τέλεση του αδικήματος «Επικίνδυνες παρεμβάσεις στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς, πλοίων και αεροσκαφών (291ΠΚ)», κατά τη διάρκεια άσκηση των καθηκόντων τους.

Η δεύτερη πρόταση που κατατέθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής ήταν αυτή του κυβερνώντος κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και αποζητούσε την διαμόρφωση της προανακριτικής επιτροπής με σκοπό να διερευνηθεί αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλή του Αχιλλέως, πρώην υπουργός Μεταφορών, διετέλεσε την πράξη της παράβασης καθήκοντος. Πρόκειται, δηλαδή, να αντιμετωπίσει μια κατηγορία πλημμεληματικού χαρακτήρα.

Τέλος, κατατέθηκε η πρόταση που προέρχεται από τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων της τραγωδίας την οποία ενστερνίστηκαν και τελικά έφεραν στη Βουλή τα εξής αντιπολιτευόμενα κόμματα: η Ελληνική Λύση, το κόμμα Νίκη και η Πλεύση Ελευθερίας. Συνάμα, συνυπέγραψαν 6 ανεξάρτητοι Βουλευτές. Μέσα από την πρόταση τους παραπέμπουν στην προανακριτική επιτροπή πληθώρα πολιτικών προσώπων τους οποίους θεωρούν υπεύθυνους για την τέλεση της τραγωδίας των Τεμπών μεταξύ των οποίων και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη. Συμπεριλαμβάνουν, επίσης, τον πρώην υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Κωνσταντίνο Καραμανλή, τους πρώην υφυπουργούς Μεταφορών και Υποδομών Ιωάννη Κεφαλογιάννη, Γεώργιο Καραγιάννη και Μιχάλη Παπαδόπουλου, τον πρώην υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Γεώργιο Γεραπετρίτη, τον πρώην υφυπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων Ιωάννη Τσακίρη, την πρώην υφυπουργό Υγείας Ζωή Ράπτη, τον πρώην υπουργό Υγείας Αθανάσιο Πλεύρη, τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης Νικόλαο Παπαθανάση, τον πρώην υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Χρήστο Σπίρτζη και κατά παντός υπευθύνου.

Τους θεωρούν αυτουργούς για την τέλεση των βαρύτατων αδικημάτων μεταξύ των οποίων η ανθρωποκτονία, η βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη με ενδεχόμενο δόλο, η κακουργηματική έκθεση κατά συρροή με αποτέλεσμα το θάνατο, την κακουργηματική απιστία σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, την παράβαση καθήκοντος και την αποσιώπηση εγκλημάτων. Πρόκειται, δηλαδή, για σημαντικές κατηγορίες που θέτουν ζητήματα δίκαιης απονομής της δικαιοσύνης και παρεχόμενης ασφάλειας σε μία χώρα, κράτος—μέλος της ΕΕ.

Μετά, λοιπόν, από μία μαραθώνια διαδικασία 12 ωρών, με το πολιτικό θερμόμετρο να είναι στα ύψη, 14 κάλπες και 4.200 ψηφοδέλτια κρίθηκε ότι μόνο ο Καραμανλής θα παραπεμφθεί για τα αδικήματα που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία μιας και η πρόταση της υπερψηφίστηκε από τους Έλληνες βουλευτές με 154 «ναι». Συνεπώς, απορρίφθηκε η πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ μιας κι έλαβε μόλις 46 ψήφους υπέρ. Όσον αφορά την πρόταση του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων που περιελάμβανε και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, για κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, απορρίφθηκε μιας και έλαβε μόνο 38 ψήφους υποστήριξης

Η απόφαση της Βουλής να παραπέμψει μόνον έναν πολιτικό για πλημμεληματικής φύσης κατηγορία, αφήνοντας στο περιθώριο βαρύτατες κατηγορίες όπως η ανθρωποκτονία και η απιστία σε βάρος του Δημοσίου, γεννά εύλογα ερωτήματα. Τι μήνυμα στέλνει ένα κράτος δικαίου, όταν οι συγγενείς των θυμάτων μιας εθνικής τραγωδίας βλέπουν να αγνοούνται οι καταγγελίες τους; Είναι η δικαιοσύνη υπόθεση θεσμικής ανεξαρτησίας ή εργαλείο πολιτικής διαχείρισης; Και τελικά, ποια είναι η αξία της λογοδοσίας όταν η πλειοψηφία φαίνεται να προτάσσει την πολιτική σκοπιμότητα έναντι της ηθικής ευθύνης;