Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Η ιστορία της αποϊδρυματοποίησης στην Ελλάδα είναι ένα κεφάλαιο ογκώδες και δύσκολο στη διαχείρισή του, φέρνοντάς μας πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Το γεγονός αυτό αφορά πολλούς περισσότερους ανθρώπους σε διάφορες ηλικίες που δεν μπορεί πάντα να πάει ο νους μας. Πρόκειται για μια διαδικασία που δε γίνεται εν μια νυκτί και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια τόσο από τα ίδια τα άτομα όσο και από τους φορείς και την ίδια την κοινωνία για την ομαλή και απρόσκοπτη επανένταξή τους.
Οι φορείς που μπορεί να βρεθεί κάποιος ως φιλοξενούμενος είναι από δομές φιλοξενίας ανηλίκων (με στοιχεία να αναφέρουν για το 2022 πως σχεδόν 1.500 παιδιά βρίσκονταν σε καθεστώς ιδρυματικής φροντίδας), ιδρύματα για κακοποιημένες γυναίκες μέχρι κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα ή ψυχιατρική κλινική. Συνήθως, στις δύο πρώτες περιπτώσεις ο κοινωνικός περίγυρος είναι πολύ δεκτικός και πρόθυμος να αγκαλιάσει τα άτομα αυτά, δίνοντάς τους την απαραίτητη υποστήριξη. Ωστόσο, τα ίδια τα άτομα είναι φορές που περιθωριοποιούνται από μόνα τους κλεισμένοι στον εαυτό τους, θεωρώντας πως θα φέρουν το στίγμα του ιδρύματος που βρέθηκαν.
Στην άλλη πλευρά, έχουμε αυτούς που βγαίνουν από σωφρονιστικά ιδρύματα ή ψυχιατρεία που έρχονται αντιμέτωποι με έναν μεγαλύτερο άχθος, καθώς τις περισσότερες φορές έρχονται αντιμέτωποι τόσο με τον κοινωνικό περιθώριο όσο και με τους προσωπικούς τους δαίμονες που τους ταλανίζουν. Δυστυχώς, η κοινωνία ακόμα δεν είναι απόλυτα δεκτική στο να δεχτεί στον χώρο εργασίας της κάποιον που έχει νοσηλευτεί σε κάποιο ψυχιατρείο ή έχει εκτίσει κάποια ποινή με αποτέλεσμα από την μια να μην έχουν τους απαραίτητους πόρους για την διαβίωση αλλά παράλληλα να μην δραστηριοποιούνται και επανεντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται προγράμματα στήριξης και ένταξης των ατόμων αυτών στον χώρο εργασίας (χρησιμοποιώντας και χρηματοδοτήσεις και από την Ε.Ε.) δημιουργώντας παράλληλα και τις απαραίτητες δομές και υπηρεσίες, συμβάλλοντας στην άρση της περιθωριοποίησής τους. Έτσι, γίνονται ξανά οργανικό μέλος της κοινωνίας αφήνοντας πίσω την αποκλίνουσα συμπεριφορά ή την εξάρτηση από τα ιδρύματα αυτά, ενώ υπάρχουν πλέον και φορείς που παρέχουν και ψυχολογική υποστήριξη.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, αυτοί έχουν ανάγκη όσο τίποτα άλλο τη στήριξη τόσο των ανθρώπων όσο και της πολιτείας προκειμένου να αφήσουν πίσω τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν και να ξεκινήσουν από την αρχή τη ζωή τους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Aποϊδρυματοποίηση στην Ελλάδα, unicef.org, Διαθέσιμο εδώ
- «Είναι τόσο κλειστό το σύστημα που δεν φαίνονται οι αρρυθμίες» – Πώς μπορεί να γίνει η αποϊδρυματοποίηση, kathimerini.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Αποϊδρυματοποίηση, roots-research-center.gr, Διαθέσιμο εδώ
