Συνέντευξη στον Νικόλαο Ερμή,
Με έναυσμα την 35η επέτειο από την ημέρα που «έφυγε» ο Στράτος, ο λαϊκός τραγουδιστής και μικρότερος υιός του, Διαμαντής Διονυσίου, μιλάει στο OffLine Post για τον σπουδαίο λαϊκό ερμηνευτή.
Πιο συγκεκριμένα, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, μοιράζεται τις αναμνήσεις που έχει από τον αξέχαστο πατέρα, τόσο στο «Στράτος» όσο και στο σπίτι του. Μας μεταφέρει τα συναισθήματά του για την επιτυχημένη θεατρική παράσταση «Τα πήρες όλα κι έφυγες», που ρίχνει αυλαία στην Αθήνα και προετοιμάζεται για έναν νέο κύκλο παραστάσεων τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη και, τέλος, αναφέρεται στην παρακαταθήκη που άφησε ο Στράτος Διονυσίου στον λαϊκό μας πολιτισμό.
- Σήμερα συμπληρώνονται 35 χρόνια από τη μέρα που «έφυγε» ο Στράτος. Τι θυμάστε πιο έντονα από τον πατέρα σας;
Ήμουν 13 χρονών όταν έφυγε, ήμουν μικρός… Θυμάμαι στο σπίτι που ήμασταν, έτσι οικογενειακά, είχαμε όμορφες στιγμές. Πηγαίναμε διακοπές στη Χαλκιδική, στο εξοχικό μας. Στο μαγαζί θυμάμαι που πήγαινα, τις Παρασκευές και τα Σάββατα, δηλαδή όταν δεν ήμουν σχολείο. Τον έβλεπα εκεί, στο «Στράτος», έβλεπα το πρόγραμμά του στο πάλκο που καθόταν, στο δεύτερο πρόγραμμα, και άκουγα τα τραγούδια, έτσι όμορφα…
Και μια ωραία στιγμή που πάντα θυμάμαι, όταν ο πατέρας ήταν σπίτι και ήταν να σηκωθεί, πηγαίναμε εκεί με τον Στέλιο στο δωμάτιο και τον ξυπνούσαμε και παίζαμε μαζί στο κρεβάτι. Του δίναμε τον καφέ, τον χυμό και κάναμε παρέα. Ήταν ωραίες οικογενειακές αναμνήσεις.
- Ως γνωστόν ο Στράτος δημιούργησε το 1987 στο Σύνταγμα (Φιλελλήνων 15) το δικό του στέκι, το «Στράτος». Πείτε μας μερικά λόγια για τον χώρο αυτό.
Το κέντρο ήταν, πράγματι, στην οδό Φιλελλήνων 15 και το είχε πάρει ο πατέρας το ’87. Πρόλαβε να το δουλέψει τρία μόνο χρόνια, μέχρι το ’90 που έφυγε. Τα τρία αυτά χρόνια πήγαινα συνέχεια και τον άκουγα, τόσο τις γιορτές όσο τις Παρασκευές και τα Σάββατα, όπως σου ανέφερα.
Γενικός διευθυντής, ας πούμε, του κέντρου ήταν ο θείος ο Γιάννης. Εκείνα συνήθως τα χρόνια, θυμάμαι, δεν υπήρχαν πάλκα, κάτι το οποίο στο μαγαζί μας άλλαξε. Μόνο όρθιοι τραγουδούσαν οι καλλιτέχνες, αλλά θυμάμαι ότι αντίθετα από άλλα κέντρα, στο πρώτο πρόγραμμα δεν υπήρχαν λουλούδια με γαρύφαλλα — ήταν οι γαρδένιες στην αρχή.
Έβγαιναν δηλαδή οι κοπέλες με τις γαρδένιες πρώτα και στο δεύτερο πρόγραμμα υπήρχαν τα γαρύφαλλα και φυσικά, το «λαϊκό πάλκο» που κάθονταν στις καρέκλες όλοι οι μουσικοί μαζί με τους τραγουδιστές και τραγουδούσαν παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια.
- Έχετε κάποια ανάμνηση με τον λαϊκό μας βάρδο να προβάρει νέα τραγούδια στο στούντιο ή στο σπίτι σας;
Από το σπίτι έχω, όχι από το στούντιο… Στο σπίτι θυμάμαι, που ερχόταν με την καινούργια κασέτα. Έπαιρνε τις κασέτες από τους συνθέτες και άκουγε τα καινούργια τραγούδια —τα demo που λέμε— και τα σιγοτραγουδούσε για να τα ηχογραφήσει στο κασετόφωνο και μας έβαζε τα τραγούδια για να τα ακούσουμε όλοι μαζί. Και θυμάμαι, μόλις τα έγραφε λίγο, για να τα ακούσει καλά πήγαινε στο αμάξι, έβαζε την κασέτα στο κασετόφωνο, άκουγε τα τραγούδια, έκανε βόλτες, ώστε μόνος του να τα μάθει καλά και έπειτα, ξαναγύριζε.
- Ως τραγουδιστής, ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο που έκανε τις ερμηνείες του Στράτου τόσο μοναδικές και τον έκανε να ξεχωρίζει από άλλους συναδέλφους του;
Αυτό το ερμηνευτικό μεράκι που το είχε μέσα του… Ήταν φαινόμενο ο Στράτος Διονυσίου. Δηλαδή, δεν πιστεύω πως θα ξαναβγεί άλλος. Το είχε μέσα του το τραγούδι, από μικρό παιδί. Όπως, πιστεύω, όλοι οι μεγάλοι τραγουδιστές το έχουν αυτό, είναι έμφυτο. Δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι, να πάει σε κάποιον ειδικό — το είχε από μόνος του.
- Υπάρχει κάποιο τραγούδι του πατέρα σας που ξεχωρίζετε και βάζετε συχνότερα και στο δικό σας ρεπερτόριο;
Είναι πάρα πολλά τα τραγούδια που βάζω στο ρεπερτόριό μου. Ένα έτσι που ξεχωρίζω και το τραγουδάω πολύ συχνά κι εγώ είναι το «Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι» και το «Καρδιά μου, αλήτισσα», που ήταν το τελευταίο τραγούδι που είπε και έκλεισε το πρόγραμμα το βράδυ πριν φύγει. Και αυτό είναι πολύ συγκινητικό όταν το τραγουδάω.
- Ολοκληρώνονται σήμερα οι παραστάσεις στην Αθήνα του θεατρικού «Τα πήρες όλα κι έφυγες», που συμμετείχατε κι εσείς, τραγουδώντας για τον πατέρα σας. Θεωρείτε ότι με αυτή την, ομολογουμένως, επιτυχημένη παράσταση ήρθαν και νεότερες γενιές πιο κοντά στο έργο του Στράτου;
Βέβαια. Καταρχάς, είναι πολύ ωραία αυτά που γίνονται για τους μεγάλους τραγουδιστές, για να τα μαθαίνουν οι νέοι και να τα θυμούνται οι παλιοί. Βλέπουν οι θεατές και τη ζωή τους και ακούν τα τραγούδια τους, ειδικά οι νέοι που έρχονται στο θέατρο… Είναι μεγάλη επιτυχία και πολύ συγκινητικό.
Από τον Σεπτέμβριο θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη, για έναν μήνα στο θέατρο Radio City. Θα είναι πολύ όμορφο να βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη που είναι η πατρίδα μας και πιστεύω ότι θα γίνει εκεί δεύτερος πανικός, όπως εδώ. Θα περάσουμε πολύ ωραία.
- Έχετε συνεργαστεί και με συνεργάτες του Στράτου, όπως ο Βασίλης Παπαδόπουλος. Πώς σας φαίνεται που έρχεστε σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους και σας γράφουν νέα τραγούδια;
Είναι μεγάλη τιμή για μένα κάποιοι άνθρωποι που έχουν γράψει μεγάλη ιστορία και έχουν γράψει στον πατέρα μας αυτά τα όμορφα τραγούδια, αυτές τις μεγάλες επιτυχίες, να έρχονται να γράψουν και σε μένα. Είναι πολύ συγκινητικό και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Και τον Βασίλη Παπαδόπουλο, εννοείται.
Στον τελευταίο μου δίσκο, μάλιστα, που τιτλοφορείται «Τραγούδια Διαμάντια» και κυκλοφόρησε το 2022 από την Alpha Records, υπάρχουν δεκαεπτά επανεκτελέσεις που έκανα σε κάποια αγαπημένα τραγούδια, τα οποία διαλέξαμε με την εταιρεία και είναι τόσο του πατέρα μας όσο και άλλων ερμηνευτών, βέβαια. Πιστεύω και ο κόσμος που θα τα ακούσει, να τα βρει ωραία.
- Ποια θεωρείτε ότι είναι η παρακαταθήκη που άφησε ο Στράτος Διονυσίου στον λαϊκό μας πολιτισμό;
Όλοι οι μεγάλοι τραγουδιστές, και ο πατέρας μας και ο Καζαντζίδης, είναι η ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Χωρίς αυτά τα τραγούδια δεν υπάρχει λαϊκό τραγούδι. Είναι το Α και Ω. Είναι τα πάντα του λαϊκού τραγουδιού. Δηλαδή, σε όλα τα μαγαζιά και να πας, δεν γίνεται να μην ακούσεις Στράτο Διονυσίου, Στέλιο Καζαντζίδη, Μανώλη Αγγελόπουλο, Πάνο Γαβαλά και όλους τους μεγάλους. Χωρίς εκείνους δεν θα υπήρχε λαϊκό τραγούδι.
Ο Στράτος τραγουδούσε ώρες ατελείωτες στα μαγαζιά και στα στούντιο. Είναι ο μοναδικός που έχει καταφέρει να πάει στο στούντιο και να ηχογραφήσει όλα τα τραγούδια σε μία μέρα. Και τότε ήταν δύσκολα στις ηχογραφήσεις, δεν είναι όπως τώρα που σβήνεις και κάνεις ό,τι θες με τα computers. Τότε ήταν απευθείας οι ηχογραφήσεις, μια και έξω.
Όπως και στα μαγαζιά, μου έλεγαν φίλοι και συνεργάτες του ότι ήταν ακούραστος. Μπορούσε να τραγουδάει και πέντε ώρες συνεχόμενες.
Ευχαριστούμε θερμά τον Διαμαντή Διονυσίου για την ευγενική παραχώρηση της συνέντευξης!
