Της Άννας – Μαρία Γερακάρη,
Το πρωί της 7ης Αυγούστου 1974, οι Νεοϋορκέζοι που περνούσαν μπροστά από το εργοτάξιο του World Trade Center σταμάτησαν ξαφνικά. Σήκωσαν το βλέμμα τους προς τον ουρανό και παρατήρησαν έναν άνθρωπο να περπατά στο κενό, ανάμεσα στις κορυφές των δίδυμων πύργων. Δεν επρόκειτο για ψευδαίσθηση· ήταν ένας άνδρας πάνω σε τεντωμένο συρματόσχοινο, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, σε ύψος 417 μέτρων.
Ο άνδρας λεγόταν Philippe Petit. Ήταν Γάλλος, μόλις 24 ετών, σχοινοβάτης και αυτοδίδακτος ακροβάτης. Αυτό που έκανε δεν ήταν καλλιτεχνικό πρόγραμμα· ήταν μια απολύτως παράνομη και αυτοσχέδια πράξη που σχεδίαζε επί έξι χρόνια. Είχε βάλει στο μάτι τους Δίδυμους Πύργους του World Trade Center από το 1968, όταν είδε μια φωτογραφία τους σε περιοδικό οδοντιατρείου και μαγεύτηκε από την ιδέα να περπατήσει από τον έναν στον άλλον. Το γεγονός ότι το κτίριο δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί δεν τον εμπόδισε να αρχίσει τον σχεδιασμό.
Η προετοιμασία ήταν σχολαστική. Ο Petit επισκέφθηκε κρυφά το εργοτάξιο, παρακολουθούσε τις βάρδιες των φρουρών, μελέτησε αρχιτεκτονικά σχέδια, έφτιαξε ψεύτικες ταυτότητες για τον ίδιο και τους συνεργούς του και σκόπευε να περάσει τον εξοπλισμό του στους πύργους με πλαστά διαπιστευτήρια ως τεχνικός. Τη νύχτα πριν από την απόπειρα, στις 6 Αυγούστου, εισήλθαν κρυφά στο κτίριο, μεταφέροντας καλώδια, τροχαλίες και εργαλεία με καρότσια. Το κύριο καλώδιο έπρεπε να τεντωθεί από την κορυφή του ενός πύργου στον άλλον — σε απόσταση περίπου 61 μέτρων. Για να το καταφέρουν, πρώτα έδεσαν ένα νήμα σε βέλος και το εκτόξευσαν με τόξο από τη μία ταράτσα στην άλλη. Το νήμα έσερνε διαδοχικά σχοινιά μεγαλύτερου πάχους, μέχρι να φτάσουν στο καλώδιο.
Στις 7:00 π.μ. της επόμενης ημέρας, όλα ήταν έτοιμα. Ο Petit βγήκε στο σύρμα με έναν μεταλλικό ζυγοστάτη και άρχισε να περπατά. Έμεινε εκεί πάνω για περίπου 45 λεπτά. Διέσχισε το καλώδιο οκτώ φορές, πηγαινοερχόμενος, ενώ σε κάποια σημεία γονάτισε, ξάπλωσε και κάθισε, απολαμβάνοντας την αίσθηση του απόλυτου κενού. Οι αστυνομικοί ανέβηκαν στην ταράτσα και τον περίμεναν να τελειώσει, χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι για να τον σταματήσουν. Όταν τελικά επέστρεψε, συνελήφθη.
Το κατηγορητήριο ήταν ελαφρύ. Μετά από δημόσια κατακραυγή αλλά και επιδοκιμασία, του ζητήθηκε απλώς να πραγματοποιήσει άλλη μία δημόσια παράσταση —αυτήν τη φορά για παιδιά— στο Central Park, ώστε να του αποδοθεί χάρη. Έτσι κι έγινε.
Η ενέργεια του Petit δεν ήταν απλώς μία ακροβασία. Είχε στοιχεία καλλιτεχνικής παρέμβασης, πολιτικής πρόκλησης και φιλοσοφικής στάσης απέναντι στην έννοια του φόβου, της ισορροπίας και της δημόσιας πράξης. Ο ίδιος την ονόμασε “le coup” —δηλαδή «χτύπημα»—, παίζοντας ειρωνικά με την έννοια ενός «καλλιτεχνικού εγκλήματος». Από τεχνική άποψη, η επίδοση ήταν αξιοθαύμαστη: χωρίς δίχτυ ασφαλείας, με μεταβαλλόμενες ριπές ανέμου και με εξοπλισμό που είχαν στήσει μέσα στη νύχτα, η ισορροπία του πάνω στο σύρμα ήταν απόλυτη.
Η πράξη αυτή δεν είχε προηγούμενο. Μπορεί ο Petit να είχε ήδη περπατήσει στη Notre-Dame του Παρισιού και στη Sydney Harbour Bridge, αλλά τίποτα δεν συγκρινόταν με το ύψος και τη συμβολική δύναμη των Δίδυμων Πύργων. Το World Trade Center ήταν ακόμη σχεδόν άδειο —είχαν εγκαινιαστεί μόλις το 1973— και αυτό επέτρεψε την υλοποίηση του σχεδίου χωρίς να γίνει έγκαιρα αντιληπτός.
Πολλά χρόνια αργότερα, η ανάμνηση αυτής της παράτολμης στιγμής απέκτησε ένα διαφορετικό βάρος. Μετά την καταστροφή των Πύργων την 11η Σεπτεμβρίου 2001, το κατόρθωμα του Petit συχνά αναφέρεται ως ένας τρόπος για να θυμόμαστε αυτά τα κτίρια μέσα από μια στιγμή ευρηματικότητας και τόλμης, και όχι μόνο μέσω της τραγωδίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- On This Day: Philippe Petit’s Iconic High-Wire Feat, 911memorial.org, διαθέσιμο εδώ
- Philippe Petit’s Walk Between the Towers, Aug. 7, 1974, archive.nytimes.com, διαθέσιμο εδώ
