Του Ναπολέοντα- Σάββα Γρίβα,
Αν ερευνούσαμε τι αγχώνει πιο πολύ τους περισσοτέρους εφήβους, στη χώρα μας τουλάχιστον, είναι δεδομένο ότι θα λαμβάναμε πολλές και διαφορετικές απαντήσεις, με το άγχος όμως που εκείνοι τρέφουν για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, να πρωτοστατεί μεταξύ των δημοφιλέστερων απαντήσεων. Η ελλιπής εκπαίδευση που παρέχεται στο δημόσιο σχολείο δημιουργεί μία αλληλουχία «προβλημάτων» για τους μαθητές, ιδίως των δύο τελευταίων τάξεων του Λυκείου. Πιο συγκεκριμένα, η στροφή τους σε άλλους φορείς εκπαίδευσης, όπως τα φροντιστήρια, για τη διασφάλιση της επαρκούς γνωστικής τους κατάρτισης, έχουν ως αποτέλεσμα την εξάλειψη του ελεύθερου τους χρόνου, με αποτέλεσμα η διαδικασία εισαγωγής στην τριτοβάθμια να αποδεικνύεται ιδιαιτέρως επίπονη, δαπανηρή, αλλά και ψυχοφθόρα… για αυτούς που έχουν στόχους τουλάχιστον. Είναι στιγμές που αισθάνεσαι πως δεν θα αντέξεις, ως απόρροια της μόνιμης κούρασης που σε καταβάλλει, ωστόσο συχνά το επιχείρημα πως «από του χρόνου όλα θα είναι καλύτερα, πιο ήρεμα, πιο χαλαρά» σηματοδοτεί την ελπίδα αρκετών υποψηφίων πως ο κόπος που θα καταβάλουν «σήμερα», μπορεί να τους προσφέρει ένα «ευκολότερο αύριο». Ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο ή απλώς περισσότερο θέλουμε να το πιστέψουμε;
Και μόνο με βάση τη λογική να προσεγγίσει κάποιος το ανωτέρω ερώτημα, θα αντιληφθεί πως θα ήταν αδύνατον οι πανεπιστημιακές σπουδές να είναι κατώτερης δυσκολίας από τις σχολικές! Στην ανάπτυξη, όμως, αυτού του μύθου, πέραν της διάδοσής του από αρκετούς που δεν γνωρίζουν το αντικείμενο, έχει συντελέσει και η μη υποχρεωτική παρουσία του σπουδαστή στο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Με τον βραχνά των 114 απουσιών να ανήκει μία για πάντα στο παρελθόν, ο νέος έχει κάθε ευκαιρία, αν το επιθυμεί, να ζήσει μαζεμένα και σε σύντομο χρονικό διάστημα όλα όσα, λόγω των Πανελλαδικών, στερήθηκε. Το αν και κατά πόσο μία τέτοια στάση είναι υπεύθυνη, καθώς και για το αν πρόκειται για παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή, το αφήνω στην κρίση σας. Το μόνο βέβαιο είναι, πρωτοετείς φοιτητές, πως αν πιστέψετε πως δυσκολότερη ήταν η εισαγωγή σας στην τριτοβάθμια, παρά η αποφοίτησή σας από αυτήν, τότε σας διαβεβαιώνω πως, τις περισσότερες φορές, κάτι τέτοιο δεν ισχύει… Δυστυχώς! Συνεπώς, χωρίς μοιρολόγια, το βασικότερο όλων και αρχή των πάντων, θα έλεγα, για τις πανεπιστημιακές σας σπουδές είναι να το αντιληφθείτε και να το αποδεχθείτε. Η αλήθεια είναι πως σε επίπεδο απαιτήσεων και δυσκολίας, η διαφορά της τριτοβάθμιας από τη δευτεροβάθμια είναι χαοτική… και είναι λογικό. Παιδιά, ανήλικα πολλές φορές, εισάγονται στη σχολή, ωστόσο κατά την αποφοίτησή τους πρέπει να έχουν συγκροτήσει μία ισχυρή, ακαδημαϊκά και μη, προσωπικότητα για να ανταπεξέλθουν τόσο στη νοσηρή κοινωνία που ζούμε, όσο και στην ιδιαιτέρως ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Η διασύνδεση, δε, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας περισσότερο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, παρά έχει ουδεμία σχέση με τη σκληρή πραγματικότητα.
Απόρροια του, κατά γενική ομολογία, τραγικού ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, συντελεί η μικρή διασύνδεση με την αγορά εργασίας, συνέπεια του οποίου αποτελεί η δυσκολία πολλών αποφοίτων να βρουν εργασία… στο αντικείμενο που σπούδασαν! Για το γεγονός δε, πως οι μισθοί είναι αποκαρδιωτικοί και δυσανάλογοι, συχνά, του επιπέδου σπουδών… ουδέν σχόλιο. Γιατί σε αυτή τη χώρα, κακά τα ψέματα, έμφαση δίνεται σχεδόν αποκλειστικά στην είσοδο στην τριτοβάθμια και όχι στην απόκτηση εφοδίων για την ακαδημαϊκή κατάρτιση του σπουδαστή. Με άλλα λόγια, πρόβλημα δεν είναι μόνο η απουσία διασύνδεσης πανεπιστημίου-αγοράς εργασίας, αλλά και η απουσία επαρκώς καταρτισμένων αποφοίτων. Η εξάντληση των εφήβων για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια έχει ως αποτέλεσμα, συχνά, τη διαμόρφωση μίας στάσης άρνησης για περαιτέρω προσπάθεια. Νιώθουν πως τότε είναι η κατάλληλη περίοδος της ζωής τους να βιώσουν όλα εκείνα που «πρέπει ως φοιτητές να ζήσουν». Ατελείωτες βόλτες, αμέτρητα ξενύχτια, όλα αυτά λειτουργώντας εις βάρος των ακαδημαϊκών τους υποχρεώσεων. Κατάσταση, η οποία φυσικά εντείνεται σε όσους σπουδάζουν σε άλλη πόλη από αυτή της μόνιμής τους κατοικίας. Ακόμη όμως, και αυτοί που είναι πιο συνετοί, συνειδητοποιημένοι και προσηλωμένοι στη σχολή τους, μπορεί να αποφοιτούν, στην πλειονότητά τους έστω, έχοντας αποκτήσει πληθώρα γνώσεων και εφοδίων, ωστόσο… γνωρίζουν πως δεν μπόρεσαν να ζήσουν αυτά που θα «έπρεπε». Ακόμη όμως και αυτοί που πράττουν το «ορθό», ζουν, πολλές φορές, με τις τύψεις για όσα χάριν των σπουδών δεν κατάφεραν να ζήσουν. Πόσο μάλλον δε, όταν αυτοί που ζουν τη ζωή τους, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις σπουδές τους, ισχυρίζονται πως «η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην περνάς καλά».
Μπορεί τα φοιτητικά χρόνια να αποτελούν τα καλύτερα χρόνια της ζωής του ανθρώπου, ωστόσο στο πλαίσιο της ενηλικίωσής του, αποτελούν και την πρώτη φανερή ένδειξη ότι, ως πολίτης, δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Μπορεί οι υποχρεώσεις να είναι από λίγες έως αρκετές, ωστόσο το μόνο σίγουρο είναι πως οι συναναστροφές με συμφοιτητές, καθώς και τα πολλά νέα άτομα που θα γνωρίσετε, θα προσδώσουν στην επίπονη διαδικασία της μάθησης μία πιο όμορφη χροιά! Απολαύστε το!
