Του Ντίνου Τρέλλη,
Στο πρώτο μέρος του άρθρου, προσεγγίζοντας το φλέγον ζήτημα του Παλαιστινιακού, έγινε προσέγγιση της λύσης των «δύο κρατών», καθώς και του «ενός κράτους», ενώ τέθηκαν και μερικά επιχειρήματα υπέρ τη λύσης του ενός κράτους, ενός κράτους του Ισραήλ δηλαδή, όχι με αποκλειστικά εβραϊκή ταυτότητα, αλλά εβραιο – αραβική. Σε συνέχεια του πρώτου μέρους, λοιπόν, θα τεθούν τρία επιπλέον επιχειρήματα, ενώ θα δούμε και τι θα πρέπει να κάνει τόσο η ισραηλινή, όσο και η παλαιστινιακή πλευρά, αν όντως η λύση του ενός κράτους πρόκειται να πετύχει.
Στο προηγούμενο μέρος, έγινε εκτενής αναφορά στην τρομοκρατική οργάνωση Hamas, η οποία ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας, για το πόσο αρνητική επιρροή έχει σε μέρος των Παλαιστινίων, καθώς και για τον κίνδυνο, από άποψης διατήρησης και ανάφλεξης των εντάσεων στην περιοχή, τον οποίο αποτελεί για ένα ενδεχόμενο Κράτος της Παλαιστίνης. Το πρώτο επιχείρημα θα περιστραφεί και αυτό γύρω από τη Hamas.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, πως επιβεβαιώνεται το σενάριο για διατήρηση και ανάφλεξη της κρίσης, αλλά ας θυμηθούμε και την ακραία αντι – ισραηλινή φιλοσοφία της τρομοκρατικής οργάνωσης. Εάν ένα Παλαιστινιακό κράτος, στο οποίο η Hamas έχει αν όχι τον πρώτο λόγο, τότε έναν σημαντικότατο, το οποίο θα εξαπολύει συνεχείς επιθέσεις εναντίον του Κράτους του Ισραήλ, παραβιάζοντας διατάξεις του δικαίου των ενόπλων συρράξεων, καταλαβαίνουμε πως θα είναι ανοιχτό σε κινδύνους επιβολής κυρώσεων, μέχρι και embargo. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τι είναι αυτοί οι όροι, ήδη ξέρουμε τι είναι και ήδη ξέρουμε πόσο σοβαρή είναι η επιβολή τους για ένα κράτος, πόσο μάλλον το embargo.
Κι ενώ η επιβολή αυτών των δύο κρίνεται σοβαρή και επικίνδυνη για την οικονομία και μακροπρόθεσμα για την εσωτερική τάξη των κρατών, ας φανταστούμε λίγο πόσο πιο σοβαρή θα είναι η κατάσταση για το παλαιστινιακό κράτος. Αν προκύψει ένα τέτοιο κράτος, η οικονομία του δεν θα είναι ισχυρή, δεν θα είναι ανταγωνιστική, αλλά μικρή και εκτεθειμένη σε διάφορους κινδύνους. Σε αυτή την ήδη δυσμενή κατάσταση, στην οποία θα βρεθεί το πιθανό Κράτος της Παλαιστίνης, χωρίς καν να το σκεφτούμε ιδιαίτερα, καταλαβαίνουμε τις ολέθριες συνέπειες που αυτό θα έχει για τους πολίτες του κράτους. Οι πληρωμές, τα αγαθά, οι κρατικές υπηρεσίες, όλα αυτά θα τεθούν σε άμεσο κίνδυνο, λόγω αυτών των έννομων τιμωριών, καθώς τόσο οι κυρώσεις όσο και το embargo κρίνονται βάσει των διατάξεων του διεθνούς δικαίου. Σε τέτοια περίπτωση, θα χρειαζόταν άμεση παύση των παράνομων δράσεων της παλαιστινιακής πλευράς, για το καλό και μόνο της καθημερινότητας και της γαλήνης των Παλαιστινίων.
Ο δεύτερος λόγος, στο δεύτερο μέρος, υπέρ της λύσης του ενός κράτους, είναι το ειρηνικό κλίμα που τόσο πολύ το ζητά ο κόσμος πλέον στην περιοχή, το οποίο μπορεί να επέλθει από αυτή την επιλογή. Ας το δούμε ρεαλιστικά, ο κόσμος, ιδίως οι νέες γενιές, έχουν κουραστεί. Τόσα χρόνια συγκρούσεων, τόσα χρόνια επιθέσεων, θανάτων, αίματος, θρήνου και πόνου οδήγησαν σε μία αναπόφευκτη κόπωση, με μεγάλο μέρος και από τις δύο πλευρές να λένε «φτάνει πια». Επομένως, καταλαβαίνουμε πως υπάρχει διάθεση και από τις δύο πλευρές για ειρηνική συμβίωση, για μία ζωή χωρίς τα σκηνικά που προηγουμένως αναφέρθηκαν.
Αυτή η ειρηνική συμβίωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο υπό ένα νέο Κράτος του Ισραήλ, καθώς αυτό έχει την ανεπτυγμένη οικονομία, τις κοινωνικές δομές, καθώς και το εύρωστο πολιτικό σύστημα, παρ’ όλες τις περιπέτειες που ήρθαν με τη θητεία του Πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu, τους παράγοντες γενικότερα που μπορούν να εγγυηθούν τη σταθερή και ειρηνική συμβίωση.
Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η ειρήνη στα πλαίσια του ενός κράτους, ωστόσο, πρέπει να γίνουν προσπάθειες και από τις δύο πλευρές. Ξεκινώντας από την ισραηλινή πλευρά, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε να αποκλείονται από το κυβερνητικό σχήμα Υπουργοί με ακραίες απόψεις, όπως ο Υπουργός Εθνικής Ασφάλειας, Itamar Ben-Gvir. Από πλευράς τους, οι πολίτες του Ισραήλ θα πρέπει να απορρίπτουν τα ακραία, εθνικιστικά και θρησκευτικά κόμματα, καθώς αυτά συνεχώς κρατούν ζωντανά τα ακραία αισθήματα εντός του Ισραήλ.
Από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να απορρίπτουν τα καλέσματα της Hamas και λοιπών τρομοκρατικών οργανώσεων για ένοπλο αγώνα, ενώ η Παλαιστινιακή Αρχή, η νόμιμη εκπροσωπούσα αρχή των Παλαιστινίων, θα πρέπει να αποφεύγει τις ενέργειες τις οποίες μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως «κίνηση φιλίας» προς τη Hamas, ενώ θα πρέπει να κατακρίνει τη δράσης της, αν όντως η ειρήνη είναι στόχος αυτής.
Αυτή είναι η αλήθεια, για να επέλθει η ειρήνη χρειάζονται παραχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Μερικοί μπορεί να αναρωτηθούν για τη βιωσιμότητα της λύσης που μελετήσαμε, αλλά μόνο και μόνο για την ειρήνη, έστω για ένα είδος αυτής, χρειάζονται αυτές οι παραχωρήσεις.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Robert Barron, How Do Israeli and Palestinian Youth View the Prospects for Peace?, United States Institute of Peace. Διαθέσιμο εδώ
