Της Δήμητρας Κούβελα,
Η Γεωργία Βασιλειάδου υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και πολλές από τις ατάκες και τις ερμηνείες της έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη του ελληνικού κοινού.
Γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1897 στην περιοχή της Κυψέλης, σε μια πολυμελή οικογένεια. Είχε εννιά αδέρφια και το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασιάδη. Λόγω των οικονομικών δυσχερειών της οικογένειας, επειδή έχασε νωρίς τον πατέρα της, ο οποίος ήταν αξιωματικός του ιππικού και πέθανε από πτώση αλόγου, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και να εργαστεί. Εργάστηκε πολλές φορές σε εμπορικά κέντρα ως πωλήτρια, ενώ ήδη από την ηλικία των 7 ετών δούλευε στο κορνιζάδικο του θείου της.
Από τότε είχε αρχίσει να εμφανίζει μια κλίση στον καλλιτεχνικό χώρο, καθώς στον λίγο ελεύθερό της χρόνο της άρεσε να τραγουδά. Κατάφερε να σπουδάσει φωνητική μουσική στη Γεννάδιο Σχολή, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς της, και έτσι ξεκίνησε την καριέρα της στο χώρο της μουσικής. Πρώτη της εμφάνιση ήταν ως χορωδός στην όπερα του Τζουζέπε Βέρντι «Ο Ερνάνης» (Ernani). Σύντομα, την περίοδο 1925-35, κατάφερε να επεκτείνει τους επαγγελματικούς της ορίζοντες στο χώρο του θεάτρου και να συνεργαστεί με άλλους σπουδαίους ηθοποιούς και μεγάλους θιάσους, όπως της Κυβέλης, της Μαρίκας Κοτοπούλη και του Αιμίλιου Βεάκη.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 παντρεύεται και αποσύρεται από τον κινηματογράφο για την ανατροφή της κόρης της. Ωστόσο, το 1939, μετά από πρόταση του Αλέκου Σακελλάριου, συμμετέχει με μικρό ρόλο στην μουσική κωμωδία «Κορίτσια της παντρειάς» και έτσι ουσιαστικά ξεκινά ο δεύτερος κύκλος της καριέρας της, ενώ περίπου την ίδια χρονική στιγμή γνωρίζει τη Σοφία Βέμπο, η οποία προσφέρεται να την βοηθήσει στο χώρο. Όσον αφορά τη μουσική κωμωδία του Σακελλάριου, οι ρόλοι για την παράσταση είχαν καλυφθεί, όμως ο Σακελλάριος αναζητούσε μια ηθοποιό, η οποία θα υποδυόταν μια γυναίκα του λαού, την κουτσομπόλα «κυρά Καλλιόπη». Ο Σακελλάριος επισκέφθηκε το καφενείο «Στέμμα», στο οποίο σύχναζαν ηθοποιοί και όπου συχνά εκεί γίνονταν επαγγελματικές συμφωνίες που αφορούσαν τον θεατρικό και κινηματογραφικό χώρο. Εκεί άρχισε να παρατηρεί τις παρευρισκόμενες γυναίκες και μεταξύ άλλων εντόπισε την Βασιλειάδου. Αμέσως αποφάσισε ότι ταίριαζε απόλυτα στον ρόλο. Έτσι, ρώτησε εάν επρόκειτο για κάποια ηθοποιό ή για κάποια μητέρα ηθοποιού και πληροφορήθηκε ότι επρόκειτο για ηθοποιό που βρισκόταν πλέον εκτός του χώρου.
Μετά από λίγο καιρό, ήρθε σε επικοινωνία μαζί της και της πρότεινε να συμμετάσχει στη μουσική κωμωδία του, γεγονός που αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία, παρά τη σχετική διστακτικότητα της ηθοποιού. Εφ’ εξής καθιερώθηκε ως καρατερίστα και πρωταγωνίστησε σε διάφορα θεατρικά σχήματα θιάσων. Έως τα τέλη της δεκαετίας του ’60 είχε συμμετάσχει σε πολλές κωμωδίες κα είχε δημιουργήσει τους δικούς της θιάσους. Συγκεκριμένα, υπήρξε θιασάρχης μαζί με το Νίκο Ρίζο και τον Βασίλη Αυλωνίτη από το 1962 μέχρι το 1965 στα έργα «Γαμπροί της ευτυχίας», «Νεόπλουτοι», «Γυναικούλα μας», «Εραστής έρχεται» και «Πέντε λεπτά από την Ομόνοια». Συνεργάστηκε, ακόμη, με τον Κώστα Χατζηχρήστο στην επιθεώρηση «Άλλος για υπουργείο» το 1965.
Η πορεία της στον κινηματογράφο άρχισε από το 1930 στην ταινία του Ολλανδού Λου Τέλεγκεν, «Το Όνειρον του γλύπτου». Τη δεκαετία του ’50 έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο κοινό και συμμετείχε σε πολλές ταινίες όπως «Το Στραβόξυλο» (1952), «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Η θεία από το Σικάγο» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958) και «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959). Η δημοτικότητα της ηθοποιού πήγαζε από τον αυτοσαρκασμό της κυρίως όσον αφορά την εμφάνισή της και από τις ατάκες της στο ρόλο της καφετζούς και της τσιγγάνας. Έτσι, οι επιθεωρησιογράφοι είχαν πάντα έναν ρόλο για την ηθοποιό. Είναι άξιο, ακόμη, να σημειωθεί ότι είχε συμμετάσχει και σε δύο τηλεοπτικές σειρές: «Το παλιό το κατοστάρι» (1974) και «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1975). Αποφάσισε να λήξει οριστικά την καριέρα της στο χώρο το 1975 με τη χαρακτηριστική δήλωση: «Θέλω να φύγω με ζήτω και όχι με γιούχα».
Όπως αναφέρει σε συνεντεύξεις η κόρη της, Φωτεινή Βασιλειάδου, επρόκειτο για μια γυναίκα που λάτρευε το θέατρο και έκανε πάντα τους συνεργάτες της να χαμογελούν. Είχε, επίσης, αναπτύξει φιλία με την Σοφία Βέμπο και τον Βασίλη Αυλωνίτη.
Η Γεωργία Βασιλειάδου πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1980 στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας. Αιτία ήταν η χρόνια βρογχίτιδα, καρδιακή ανεπάρκεια και η κακοήθης εξεργασία του παγκρέατος. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Γεωργία Βασιλειάδου (tag), Μηχανή του Χρόνου, διαθέσιμο εδώ
- Γεωργία Βασιλειάδου, Σαν Σήμερα, διαθέσιμο εδώ
- Γεωργία Βασιλειάδου: Η δουλειά στα 7, ο κακός γάμος, το τέλος της καριέρας της και ο θάνατος από βρογχικό άσθμα, Enimerotiko, διαθέσιμο εδώ
