Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι. Επτά δισεκατομμύρια διαφορετικές και ξεχωριστές οντότητες. Σίγουρα τεράστια ποικιλία. Μέσα σε αυτό το χάος, η λέξη «διαφορετικότητα» θα έπρεπε να είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη. Κι όμως ακόμα και σήμερα, το διαφορετικό συνεχίζει να είναι δακτυλοδεικτούμενο. Ακόμα και σήμερα κυριαρχεί αυτός ο κοινωνικός-συλλογικός φόβος γύρω από το διαφορετικό.
Μπορεί να είναι μαύρο, μπορεί να είναι άσπρο, μπορεί να είναι κίτρινο ή μωβ, μπορεί να είναι ελλιπές ή, όπως θα έλεγαν πολλοί «δυσλειτουργικό», μπορεί να είναι από αλλού. Μπορεί να μην κάνετε τα ίδια πράγματα, μπορεί να μην φαίνεστε ίδιοι, μπορεί να μην σκέφτεστε το ίδιο, μπορεί να μην κινείστε το ίδιο, μπορεί ακόμα και «πρακτικά» να μην είστε το ίδιο. Γιατί αυτό όμως, το «όχι ίδιο», αν η λέξη «διαφορετικό» ακούγεται τρομακτική, να είναι κακό; Αλλά, κυρίως, πώς μπορεί κάποιος να φοβάται το διαφορετικό, ενώ και ο ίδιος, αποτελεί για άλλους κάτι διαφορετικό;
Ουσιαστικά, λοιπόν, πώς ορίζει κάνεις το διαφορετικό; Διαφορετικό σε σχέση με τον ίδιο; Διαφορετικό σε σχέση με τους άλλους; Διαφορετικό σε σχέση με το συνηθισμένο; Κυρίως, όμως, ποιος έχει ορίσει ποιο είναι το σωστό – το μέτρο σύγκρισης, για να εξετάζουμε, αν οι άλλοι συγκλίνουν ή αποκλίνουν από αυτό;
Έτσι, ο κοινωνικός φόβος σχετικά με το μοναδικό και ξεχωριστό είναι αβάσιμος. Η απειλή που νιώθει η μάζα από τη μειονότητα του διαφορετικού είναι αβάσιμη. Όλοι είναι μοναδικοί. Όλοι πρέπει να είναι ξεχωριστοί.
Η διαφορετικότητα δεν είναι ένας καινούργιος όρος, μία νέα συνθήκη, αλλά μία παγιωμένη κατάσταση, είτε αυτό είναι αποδεκτό από όλους είτε προκαλεί φόβο. Ούτε, κιόλας, θα μπορέσει ποτέ να καταπολεμηθεί, σε όποιο βαθμό και αν φτάσει η μαζικοποίηση του υπόλοιπου κόσμου, καθώς απλά η διαφορετικότητα είναι έμφυτη.
Κυρίως, όμως, και αν κανείς τελικά είναι διαφορετικός, ποιο είναι το πρόβλημα – το κακό; Σήμερα, η αλληλεπίδραση με πολλά και διαφορετικά άτομα είναι αναπόφευκτη. Αν καταφέρουμε να αποδεσμευτούμε για λίγο από την έμφυτη τάση να φοβόμαστε το διαφορετικό, πιθανώς να καταφέρουμε να κατανοήσουμε, αργά ή γρήγορα ότι, τελικά, οι διαφορές μας με το «ξένο» δεν είναι και τόσο τεράστιες. Μπορεί, τελικά, οι ομοιότητές μας με το «ξένο» να είναι περισσότερες από τις διαφορές. Σίγουρα, όμως, κανείς δεν μπορεί να τις εντοπίσει με μια επιφανειακή ματιά.
Ο φόβος της διαφορετικότητας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα διαστρεβλωμένο σύστημα πεποιθήσεων, που εκδηλώνεται περισσότερο με την προεπαφή με το άγνωστο. Το άγνωστο φοβίζει, τρομάζει, καταρρίπτει στεγανά, «ξεβολεύει» τους βολεμένους. Ο φόβος νικιέται με την εξοικείωση. «Ο φόβος μικραίνει, όσο εμείς πηγαίνουμε κατά πάνω του, κόντρα στο τεράστιο κύμα που υψώνεται, κάθε φορά που θέλουμε να βουτήξουμε».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ο Φόβος Μικραίνει Όσο Εμείς Πηγαίνουμε Κατά Πάνω Του, a8inea.com, διαθέσιμο εδώ
