Της Κατερίνας Μακράκη,
Κάθε μέρα που ζούμε είναι διαφορετική, εμείς είμαστε διαφορετικοί· έτσι μας έμαθαν, σωστά; Για παράδειγμα, ποτέ δε θα ξαναζήσουμε την Δευτέρα 8 Νοεμβρίου του 2021, και ποτέ δεν θα έχουμε την ίδια ηλικία με σήμερα. Όλα αυτά βέβαια φαντάζουν ιδανικά και απόλυτα θεωρητικά, στην πράξη όμως, κανείς δεν εντοπίζει αυτές τις διαφορές στην καθημερινότητά του. Ίσως συμβαίνει για καλό, γιατί δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο να έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας την έννοια του χρόνου και την επίδρασή του επάνω μας. Όμως, γιατί το τελευταίο διάστημα, είναι σαν να έχει παγώσει η ενημέρωση σε επαναλαμβανόμενα γεγονότα, με τον χρόνο εντούτοις να τρέχει και να κυλάει από μπροστά μας σαν νερό;
Ξυπνάς ένα πρωί σαν όλα τα άλλα, φτιάχνεις τον καφέ και το πρωινό σου, πριν πας στη δουλειά ή πριν αρχίσεις τις υποχρεώσεις της ημέρας σου. Επιλέγεις να ανοίξεις λίγο την τηλεόραση, είτε για να ενημερωθείς πριν αρχίσεις τη μέρα σου είτε για να περάσει λίγο ευχάριστα η ώρα, ή έστω έχοντας τουλάχιστον αυτήν την πρόθεση. Στο πρώτο κανάλι, ακούς για μία γυναικοκτονία που μόλις συνέβη, έχεις χάσει τον αριθμό, δεν το περίμενες. Αν είσαι γονιός, ανησυχείς για το παιδί σου, αν είσαι γυναίκα για τον εαυτό σου, αν είσαι άντρας για τη μάνα, τη φίλη σου ή την αδερφή σου. Με έναν κόμπο στο στομάχι, θέλοντας να ξεφύγεις από αυτή τη δυστυχή πραγματικότητα, αλλάζεις κανάλι, μιλάνε για κακοποιήσεις παιδιών. Δεν έχεις παιδιά, σκέφτεσαι: «Πώς θα φέρω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο», έχεις παιδιά σκέφτεσαι ακόμα και το αν θα είσαι ήσυχος, πηγαίνοντάς το σε ένα άθλημα. Είσαι παιδί; Μπορεί να βιώνεις και εσύ κακοποίηση, αλλά να φοβάσαι να το πεις, μπορεί να μη βιώνεις, αλλά να νιώθεις άσχημα που κάποιος είναι σε αυτή τη θέση. Την κλείνεις.
Αναρωτιέσαι, δεν υπάρχουν όντως καλές ειδήσεις πλέον στις μέρες μας ή αναπαράγονται μόνο αυτές που μας προκαλούν φόβο, ξεπερνώντας τα όρια της απλής ενημέρωσης; Όπως και να έχει, είσαι έτοιμος να βγεις έξω και να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Στο δρόμο προς τον προορισμό σου, συναντάς μια παρέα κοριτσιών η οποία γελάει εμφατικά, βλέποντας ένα κορίτσι μη συγκαταβατικά ντυμένο. Απορείς. Όντως κρίνουμε ακόμα από τα ρούχα και δεν έχουμε μάθει στα παιδιά μας μέχρι πού τους επιτρέπεται να έχουν μια γνώμη για τους άλλους; Λίγο παρακάτω, ενώ είναι ώρα αιχμής για τα σχολεία, υπάρχουν δύο παρέες αγοριών, η μια εκ των οποίων χλευάζει αγόρι της άλλης παρέας λόγω κάποιων προτιμήσεών του. Το αγόρι ταράζεται και δεν πηγαίνει σχολείο, δεν ξέρουμε τι ακολούθησε και τι θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει.
Φτάνεις στη δουλειά σου ή τελείς τις υποχρεώσεις σου, με τη σκέψη ότι θα περάσει και αυτή η μέρα, ενώ δε θα έπρεπε και ούτε θα ήθελες εσύ να σκέφτεσαι έτσι. Γυρίζοντας στο σπίτι, νωρίς το απόγευμα, περνώντας από ένα κατάστημα για κάποια ψώνια, αντικρίζεις έναν εξοργισμένο πολίτη, ο οποίος ουσιαστικά έχει πρόβλημα με την κυβέρνηση, αλλά αποφασίζει να ξεσπάσει πάνω σε έναν άνθρωπο που δουλεύει, ζητώντας του κάποιο πιστοποιητικό για να εισέλθει εντός του καταστήματος. Για καλή μας τύχη, και για να μη χάσουμε κάθε πίστη σε αυτή την ανθρωπότητα που έχουμε, κάποιοι απλοί πολίτες, επίσης, υπερασπίζονται τον υπάλληλο, και εσύ μέσα από αυτό νιώθεις ότι υπάρχει ακόμα μία αλληλεγγύη και χαίρεσαι κρυφά για τα αυτονόητα.
Ενώ είσαι ήδη σπίτι, αρχίζεις να ανακεφαλαιώνεις τα γεγονότα της ημέρας, σου γεννώνται διάφορα ερωτήματα και διαπιστώσεις. Μπορώ να αλλάξω κάτι από αυτά τα δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω μου; Μπορώ να συμβάλλω στο να υπάρξουν περισσότερα θετικά συμβάντα; Θέλω να ζω σε έναν κόσμο που, με προτεραιότητα τα θέλω μου, θα χτίζω ένα μέλλον ισάξιο αυτών των νέων ανθρώπων που καλωσορίζουμε στον κόσμο καθημερινά. Δακρύζοντας, σκέφτεσαι ότι δε θέλεις να φοβάσαι, θέλεις να νιώθεις ελεύθερος, και νιώθεις άσχημα και ασφυκτικά όταν σκέφτεσαι ότι τελικά δεν είναι τόσο απλό να είσαι ελεύθερος στην εποχή μας. Θέλεις να μπορείς να ζήσεις αυτά που έχεις επιλέξει εσύ για εσένα, χωρίς να έχει κάποιος γνώμη πάνω σε αυτό. Θέλεις να είσαι χαρούμενος, αλλά ζεις σε μία κοινωνία που δεν σου το επιτρέπει, γιατί θα βρει αμέσως κάτι άλλο να σε απασχολεί δυσάρεστα.
Ξαφνικά, στο τέλος της μέρας, μέσα από τον απολογισμό σου καταλήγεις στο ότι μόνο η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι αυτά που θα μας επιτρέψουν να είμαστε χαρούμενα ελεύθεροι. Μία τόσο κυνική φράση θα έλεγε κανείς για το «Η αγάπη κάνει θαύματα», μπορεί όμως να διαφωνήσει κανείς; Η αγάπη που νικάει τον πόνο, τις ανισότητες, τη διαφορετικότητα και σχεδόν όλα τα προβλήματα αυτού του κόσμου. Ας αγκαλιάσουμε αυτούς που θεωρούμε οικείους μας, ας πούμε τα λόγια που θέλουμε σε ανθρώπους που μετράνε για εμάς. Ας είμαστε καλοί, γιατί ο χρόνος κυλά, και κανείς δεν θα ήθελε στο πέρασμά του να μείνει με τραύματα και αναμνήσεις που κανείς δεν μπορεί να απαλύνει. Δεν ξέρω τι διάσταση μπορεί να δίνει κανείς στην λέξη «καλός», αλλά δεν είναι μία λέξη που έγραψα σκεπτόμενη την έννοιά της, αλλά τις πράξεις που έκαναν άτομα που χαρακτήρισα ως «καλά».
