23.3 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΚοινωνίαΟ υπόγειος «ταλιμπανισμός» της σύγχρονης Ελλάδας

Ο υπόγειος «ταλιμπανισμός» της σύγχρονης Ελλάδας


Της Παρής Στεφανή,

Σε μια περίοδο κατά την οποία, αδιαμφισβήτητα, γράφεται Ιστορία, με το Αφγανιστάν να αποτελεί το επίκεντρο της διεθνούς προσοχής το τελευταίο διάστημα, δε θα ήταν υπερβολή να αναφερθούμε στον λεγόμενο «ταλιμπανισμό», μια έννοια που ενδεχομένως ξαφνιάζει πολλούς, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα.

Είναι γεγονός πως πολλοί από εμάς θεωρούμε την Ελλάδα «δώρο Θεού». Ζούμε σε μια χώρα δημοκρατική, με σημαντικά επιτεύγματα, όπως αποτελεί το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, η αρχή της ισότητας, η παροχή εκπαίδευσης σε όλους ανεξαιρέτως, πολλά από τα οποία τα θεωρούμε δεδομένα πλέον. Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά τελικά, ούτε τόσο ρόδινα.

Πηγή εικόνας: Κολάζ της συντάκτριας

Ένα απλό παράδειγμα: Όταν η Αστυνομία ανακοινώνει 554 καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία σε μόλις 15 ημέρες και συλλαμβάνει 332 άτομα, αυτό δεν αποτελεί μια ελληνική, θλιβερή εκδοχή του «ταλιμπανισμού»; Όταν κάθε μήνα μετράμε 1 και 2 δολοφονίες γυναικών από το σύζυγό τους, όταν φοβόμαστε τι μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη στο διπλανό σπίτι ή ακόμα και στο δικό μας, τότε για ποια ασφάλεια μιλάμε; Όταν «άνθρωποι» ασκούν βία, σωματική και ψυχολογική, στους γονείς, τους συντρόφους, τα παιδιά τους, αυτό πώς το ονομάζουμε;

Όσοι σε κάθε περιστατικό βιασμού το πρώτο που ρωτάνε είναι «Τι γύρευε η κοπέλα με αυτόν;» ή «Ποιος ξέρει τι θα φόραγε;» ή απλώς «Κι αυτός άνδρας είναι, έχει ορμές», τι διαφορά έχει, ιδεολογικά, από τον Ταλιμπάν που αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως ένα κομμάτι σάρκα και δεν έχει ίχνος σεβασμού απέναντί της; Ο κάθε Ταλιμπάν του Αφγανιστάν μεγάλωσε με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Εάν όλοι όσοι έχουν τέτοιου είδους νοοτροπία είχαν μεγαλώσει υπό τις ίδιες συνθήκες, τότε θα «εξελίσσονταν» μεταγενέστερα ακριβώς όπως και οι πραγματικοί Ταλιμπάν.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικογενειακή βία, η οποία δυστυχώς καταλήγει σε ορισμένες περιπτώσεις (βλ. Καρολάιν) με μια νεκρή γυναίκα. Αναφέρομαι σε κάθε είδους βία: Σεξουαλική (βλ. Ελένη Τοπαλούδη), εκφοβισμού–bullying (βλ. Βαγγέλη Γιακουμάκη), επειδή «χάλασε η φάση» (βλ. Γαρυφαλλιά). Αλλά όχι, ο «εμφανίσιμος πιλότος με τη γοητευτική προσωπικότητα» είναι πιο αθώος, όπως ακριβώς οι βιαστές και δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη, οι Κρητικοί που έκαναν τους «νταήδες» απέναντι στον Βαγγέλη Γιακουμάκη στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων ή ο άντρας που επειδή «χάλασε η φάση» πέταξε τη Γαρυφαλλιά από τον γκρεμό.

Οι «Ταλιμπάν» είναι παντού, δεν ανήκουν μόνο στο Αφγανιστάν. Μπορεί η Ελλάδα μας να μην υποφέρει, ευτυχώς, από άλλου είδους καθεστώτα που επικρατούν εκεί, αλλά καλό είναι να κοιτάξουμε λίγο και τις δικές μας σοβαρές αδυναμίες. Γιατί δεν είμαστε τέλειοι (και ούτε πρόκειται να γίνουμε). Καλό είναι, όμως, να προοδεύουμε, και «άνθρωποι», όπως οι προαναφερθέντες, να μη μας γυρνούν πίσω, ούτε να μας κατεβάζουν όλο και πιο χαμηλά.

Τέλος, απαραίτητη είναι και μια μικρή αναφορά στους «ηθικολόγους» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όταν πολλοί προβαίνουν σε δημόσιες τοποθετήσεις περί ηθικής και ορθής συμπεριφοράς, καλό είναι πρώτοι από όλους να ακολουθούν εκείνοι τις «ταπεινές συμβουλές» με τις οποίες νουθετούν τους «φίλους» και τους «φόλοουερς» του προφίλ τους.

Πηγή εικόνας: popaganda.gr

Και προφανώς, ΔΕΝ είμαστε Αφγανιστάν, και μακάρι να μη γίνουμε ποτέ. Όμως, έχουμε σοβαρά προβλήματα κοινωνικής παθογένειας, τα οποία πρέπει να λυθούν, ή τουλάχιστον να βελτιωθούν σε μεγάλο βαθμό. Γιατί ο Ταλιμπανισμός δε βρίσκεται μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα. Ο υπόγειος ταλιμπανισμός είναι εκείνος που σέρνεται αθόρυβα κάτω από το χαλάκι της κάθε «δημοκρατίας».


ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
  • Για τον νεοελληνικό Ταλιμπανισμό και τις καθημερινές «σαρίες» θα μιλήσουμε;, tovima.gr, διαθέσιμο εδώ

 

TA ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

Παρή Στεφανή
Παρή Στεφανή
Έχει γεννηθεί το 2000 και ζει στον Πειραιά. Από το 2018 είναι φοιτήτρια στη Νομική Σχολή Αθηνών. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Τουρκικά. Έχει παρακολουθήσει μεγάλο αριθμό συνεδρίων και εκδηλώσεων σε σχέση με το αντικείμενο των σπουδών της. Επιπλέον φέρει συμμετοχές σε ρητορικούς αγώνες ως διαγωνιζόμενη, αλλά και ως κριτής. Αγαπάει τη λογοτεχνία, τη μουσική και τον χορό. Η αγαπημένη της φράση είναι «Φτάσε όπου δεν μπορείς!» του Νίκου Καζαντζάκη.