16.6 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΙστορίαΠολιορκία της Βιέννης: Η οθωμανική χατζάρα στη καρδία της Ευρώπης

Πολιορκία της Βιέννης: Η οθωμανική χατζάρα στη καρδία της Ευρώπης


Του Γεώργιου Μπρέτα,

Η πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς για πρώτη φορά το 1529 δεν ήταν μόνο η επιθυμία για τη διεύρυνση της αυτοκρατορίας των Οθωμανών, ήταν και μια συμβολική κίνηση, καθώς ο σουλτάνος ήθελε να δείξει πως μπορούσε να απειλήσει οποιονδήποτε του εναντιώνονταν, γεγονός που έγινε καθώς η Ευρώπη δεν ξέχασε πότε το τι έγινε. Έτσι λοιπόν, θα δούμε το τι ακριβώς έγινε και πως η πολιορκία αυτή, άφησε ανεξίτηλα το στίγμα της στη συλλογική μνήμη της Ευρώπης.

Βρισκόμαστε στο έτος 1529, ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Α΄ έχει κερδίσει στη μάχη του Μόχατς το 1526 και έχει υποτάξει το κράτος της Ουγγαρίας που έχει μια σχετική αυτονομία, καθώς δίνεται στον ευγενή Ιωάννη Ζαπόλια ο τίτλος του βασιλιά από τον σουλτάνο σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που παρείχε σε αυτόν και την υψηλή πύλη. Αυτή η κατάσταση δεν είναι αρεστή στη δυναστεία των Αψβούργων που κυβερνούν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αφού ο αδελφός του αυτοκράτορα Κάρολου Ε΄ Φερδινάνδος ισχυρίζεται, πως η σύζυγός του είναι η νόμιμη διάδοχος του θρόνου της Ουγγαρίας, λόγω του ότι είναι κόρη του προηγούμενου βασιλιά της Ουγγαρίας που πλέον ήταν νεκρός.

Οι Αψβούργοι εκμεταλλευόμενοι μια εξέγερση εναντίον του νέου βασιλιά αποφασίζουν να εισβάλλουν στα εδάφη της Ουγγαρίας και αφού δεν συνάντησαν κάποια άξια λόγου αντίσταση, ο Φερδινάνδος ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ουγγαρίας. Ο Ζαπόλια από την άλλη, βρέθηκε σε τέλμα, αφού απειλούνταν η βασιλεία του και έτσι παίρνει την απόφαση να συναντήσει σε μάχη τους Αυστριακούς. Με την ισχνή δύναμη των 7.000 ανδρών, ο Ζαπόλια έδωσε τη μάχη στο Ταρτζάλ, αλλά οι Αυστριακοί τους συνέτριψαν και ο Ζαπόλια για να σωθεί, έφυγε στη Πολωνία. Από εκεί έστειλε μήνυμα στο Σουλεϊμάν για βοήθεια. Ο σουλτάνος έσπευσε αμέσως να βοηθήσει το προστατευόμενό του. Έτσι με μία τεράστια δύναμη περί τους 150.000 άνδρες, 20.000 καμήλες και μεγάλο αριθμό κανονιών ξεκινά την άνοιξη του 1529 από τη Κωνσταντινούπολη.

Ιωάννης Ζαπόλια. Πηγή εικόνας: hang.hu

Στις 18 Αυγούστου με τη βροχή να είναι ασταμάτητη, οι Οθωμανοί βρίσκονται στη πεδιάδα του Μόχατς για άλλη μια φορά και συναντούν το Ζαπόλια με μια μικρή δύναμη και προχωρούν. Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως, αφού ο Σουλεϊμάν καταφέρνει να ανακαταλάβει μεγάλο μέρος του βασιλείου του Ζαπόλια είναι πλέον στο κατώφλι της κεντρικής Ευρώπης, προκαλώντας το φόβο και το πανικό στις δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτή η προέλαση που έμοιαζε με ωστικό κύμα, ταρακούνησε τους Αψβούργους που ήταν πεπεισμένοι, ότι σειρά είχε η πόλη της Βιέννης. Πράγματι, ο Σουλεϊμάν ξεκίνησε προς τα τέλη του καλοκαιριού την προέλασή του στη Βιέννη. Ο Φερδινάνδος έχοντας συνειδητοποιήσει πως τίποτα δε θα σταματήσει τον εχθρό του εγκαταλείπει τη πόλη στο έλεος των αλλόθρησκων κατακτητών.

Οι προετοιμασίες και η πολιορκία

Με τη φυγή του Φερδινάνδου η πόλη αντιλαμβάνεται πώς είναι μόνη. Έτσι, συγκροτείται ένας στρατός της πολιτοφυλακής από τους πολίτες και ξεκινούν να ενισχύουν τα τείχη της πόλης. Επίσης, λαμβάνουν βοήθεια από τον αυτοκράτορα Κάρολο πού στέλνει μια δύναμη από Ισπανούς σωματοφύλακες και Γερμανούς ακοντιστές με διοικητή τον 70χρονο κόμη του Σάλμ που πολέμησε στη μάχη της Παβίας. Να τονίσουμε πως οι συνολικές δυνάμεις των αμυνομένων δεν ξεπερνούσαν τις 23.000 άνδρες και γύρω στα 70 κανόνια. Τα κτίσματα εκτός της πόλης διαλύθηκαν για καλύτερη εμβέλεια στη λειτουργεία του πυροβολικού και αφού οι αποθήκες της πόλης γέμισαν με τρόφιμα και τα πηγάδια με νερό, οι Βιεννέζοι ήταν έτοιμοι.

Οι Οθωμανοί από την άλλη μεριά, έφτασαν στη πόλη στα τέλη Σεπτεμβρίου. Να πούμε εδώ, πως είχαν χάσει μεγάλο αριθμό καμηλών, αλλά και των κανονιών τους, καθώς ο καιρός ήταν αρκετά άσχημος. Οθωμανικές πηγές μας αναφέρουν πως διμοιρίες ολόκληρες αναγκάστηκαν να κρέμονται από δέντρα μέρα νύχτα για 2 μέρες, προκειμένου να μη τους παρασύρει το νερό που είχε δημιουργήσει έναν ορμητικό χείμαρρο. Αφού έφτασαν και προετοιμάστηκαν καταλλήλως, ξεκίνησαν οι επιθέσεις στα τείχη από τους γενίτσαρους χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, αφού αποκρούστηκαν από τους Γερμανούς ακοντιστές. Οι δυνάμεις των σιπάχι (σώμα ιππικού) δεν μπορούσαν να βοηθήσουν, καθώς πολλά άλογα είχαν πεθάνει και οι επιθέσεις αυτού του σώματος ήταν αποτελεσματικές μόνο σε υψώματα ή για επιθέσεις καταδρομικού τύπου, λόγω της έλλειψης βαριάς θωράκισης.

Πανόραμα της Βενετίας. Πηγή εικόνας: researchgate.net

Το πυροβολικό των Οθωμανών από την άλλη είχε χάσει τα μεγάλα θεόρατα κανόνια που εκπόρθησαν το κάστρο της Ρόδου κατά τη μεταφορά τους και έτσι, ο βομβαρδισμός έγινε από μικρού βεληνεκούς κανόνια που ήταν αντιπερισπασμός για να δοθεί χρόνος, ώστε να σκαφτούν υπόγειες σήραγγες για να πάρουν τη πόλη. Ο διοικητής όμως, της Βιέννης εντόπισε τους εχθρούς με ένα αρκετά ευφυΐες σύστημα. Τοποθετώντας κουβάδες νερού στα κελάρια της πόλης παρατηρούσε τους κραδασμούς του νερού, έτσι με έναν αρκετά σημαντικό αριθμό ανδρών, οι Βιεννέζοι κατέστρεψαν τα τούνελ, αλλά και σκότωσαν αρκετούς που ήταν κάτω. Βέβαια, και οι Τούρκοι κατάφεραν να κάνουν ζημία, καθώς μια ομάδα που έσκαβε, κατάφερε να γκρεμίσει τα τείχη και να δημιουργήσει κενό στην άμυνα της πόλης, κενό που έσπευσαν να καλύψουν οι γενίτσαροι εφορμώντας με όλο το μένος τους και με πολεμικές ιαχές. Οι αμυνόμενοι όμως, αντέδρασαν εξαιρετικά και απέκρουσαν και αυτή την επίθεση.

Ο καιρός περνούσε και οι Οθωμανοί δεν έκαναν ιδιαίτερη πρόοδο, ενώ, λόγω του άσχημου καιρού είχαν πρόβλημα με την τροφοδοσία. Οι αρρώστιες εξαπλώθηκαν γρήγορα και πήραν γρήγορα μορφή επιδημίας. Η κατάστασή τους ήταν άθλια και οι γενίτσαροι άρχισαν να ξεσηκώνονται ζητώντας να μάθουν, αν η πολιορκία θα συνεχιστεί. Στις 12 του Οκτωβρίου πλέον ο σουλτάνος αποφασίζει μια κολοσσιαία επίθεση στα τείχη της πόλης. Οι Οθωμανοί με αξιοζήλευτη αποφασιστικότητα όρμησαν στα τείχη ως σαν ένα τρομερό στοιχείο της φύσης. Παρά τα ανηλεή σφυροκοπήματα δεν καταφέρνουν να κερδίσουν ούτε μια σπιθαμή εδάφους, με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν. Αυτή η έκβαση της τελικής πολιορκίας σε συνδυασμό με το χιόνι που άρχισε να πέφτει, οδήγησε το Σουλεϊμάν στο να αποσύρει τα στρατεύματά του και να λύσει την πολιορκία.

Σουλεϊμάν. Πηγή εικόνας: Pinterest.com

Συμπεράσματα

Η βιεννέζικη εκστρατεία στην ουσία σηματοδότησε το ακραίο όριο της οθωμανικής υλικοτεχνικής ικανότητας να τοποθετήσει μεγάλους στρατούς βαθιά στην κεντρική και δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή και εν κατακλείδι, όπως είπαμε και στην αρχή, καλλιέργησε ένα φόβο και ταυτόχρονα μίσος για τη θρησκεία του Ισλάμ που κυριαρχούσε πάντα στη μνήμη της γηραιάς ηπείρου και των παιδιών της.


ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
  • Από την ιστοσελίδα Military, στο «Siege of Vienna», Διαθέσιμο εδώ
  • Από την ιστοσελίδα New World Encyclopedia, στο «Siege of Vienna», Διαθέσιμο εδώ
  • Από την ιστοσελίδα Britannica, στο «Siege of Vienna», Διαθέσιμο εδώ

 

TA ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

Γεώργιος Μπρέτας
Γεώργιος Μπρέτας
Γεννήθηκε το 2000 και σπουδάζει Ρωσική Γλώσσα και Φιλολογία στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας & Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών. Τρέφει μεγάλη αγάπη για τη στρατιωτική ιστορία.