Της Παρή Στεφανή,
«Ο Θεός δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, γι’ αυτό έπλασε τις μητέρες», σύμφωνα με τον Κίπλινγκ. «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία», έχει γράψει ο Φρόυντ. Παρατηρούμε πως δύο πρόσωπα σπουδαία, ευρέως γνωστά για τα επιτεύγματα και το έργο τους, αποδίδουν τεράστια σημασία στο θεσμό της οικογένειας.
Ο Κίπλινγκ μιλά για τη μητέρα, ο Φρόυντ για τον πατέρα. Ο πρώτος, βαθύτατα συναισθηματικός, ένας συγγραφέας που δικαιωματικά είναι γνωστός ως «πρωτοπόρος στην τέχνη του διηγήματος». Ο δεύτερος, θεμελιωτής της ψυχανάλυσης, με τις επιστημονικές θεωρίες που ανέπτυξε, επιχείρησε να φωτίσει όλες τις λεπτομερειακές αποχρώσεις του ψυχοσυναισθηματικού κόσμου του ατόμου.
Είναι αλήθεια πως ο καθένας από εμάς χωρίς τους γονείς του, δε θα υπήρχε στη ζωή. Η λέξη «χωρίς» είναι δύσκολη, ίσως και τρομακτική. Ας σκεφτούμε το εξής: Αν τοποθετούσαμε αυτή την τόσο δύσκολη λέξη μπροστά σε κάθε πρόταση που θα θέλαμε να πούμε στους γονείς μας, τότε τι θα τους εκφράζαμε;
- Χωρίς εσάς, δε θα υπήρχα στη ζωή.
- Χωρίς εσάς, δε θα είχα κανένα απολύτως στήριγμα που να βρίσκεται πάντα εδώ για εμένα.
- Χωρίς εσάς, δε θα μπορούσα να μοιραστώ με κανέναν τις μικρές και τις μεγάλες επιτυχίες της ζωής.
- Χωρίς εσάς, δε θα ήξερα τι σημαίνει ζεστασιά.
- Χωρίς εσάς, δε θα γνώριζα τι πάει να πει «αγαπώ».
- Χωρίς εσάς, δε θα γνώριζα τι πάει να πει «ευχαριστώ».
- Χωρίς εσάς, δε θα γνώριζα τι πάει να πει «ζωή».
Όλες οι προτάσεις ξεκινούν με το «χωρίς», και συνεχίζουν με το «δεν». Είναι τυχαίο αυτό; Και όμως, όχι. Το «χωρίς του γονείς» πονάει, δεν επιτρέπει τίποτε άλλο πέρα από την άρνηση. Είναι όμορφο το «μαζί», και σημαντικό. Μας κάνει να αισθανόμαστε ευγνώμονες και να χαιρόμαστε όχι μόνο για όλα όσα μας έχουν προσφέρει – και συνεχίζουν να μας προσφέρουν. Αισθανόμαστε τυχεροί ακόμα και μόνο με την ύπαρξή τους. Είναι «εδώ» και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
- Μαζί με εσάς, έμαθα να ζητώ συγγνώμη.
- Μαζί με εσάς, γνώρισα τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης.
- Μαζί με εσάς, κατάλαβα πως μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
- Μαζί με εσάς, έμαθα πώς μπορώ να πετύχω στη ζωή μου.
- Μαζί με εσάς, έμαθα να νοιάζομαι και να συγχωρώ.
- Μαζί με εσάς, κατάλαβα τι γονέας θέλω να γίνω.
- Μαζί με εσάς, μπορώ να γελώ, να ονειρεύομαι, να ζω…
Και κάτι τελευταίο: Γονέας δε γίνεται απαραίτητα κάποιος με τη σύλληψη και τη γέννηση του παιδιού του. Το σπέρμα και το ωάριο καμιά σημασία δεν έχουν. Ένα πράγμα χρειάζεται μόνο, και αυτό είναι η Αγάπη. Κανένας δε μας αγαπά – και δε θα μας αγαπήσει – περισσότερο πέρα από τους ίδιους μας τους γονείς. Ας προσπαθήσουμε να τους δείχνουμε και τη δική μας Αγάπη λίγο περισσότερο. Εκείνοι θα θυσιάζονταν για εμάς. Δεν τους αξίζει λίγη Αγάπη παραπάνω;
