Της Σοφίας Σιδερίδου,
Πριν 2 χρόνια περίπου, πήγα να μείνω για κάποιους μήνες σε μια πανέμορφη, παραμυθένια, σχεδόν βγαλμένη από μυθιστόρημα, πόλη του Βελγίου, τη Γάνδη. Δεν είμαι αντικειμενική στο να μιλήσω για αυτή την πόλη και να περιγράψω την ομορφιά της, γιατί στην καρδιά μου έχει ούτως ή άλλως μια πολύ ξεχωριστή θέση. Επίσης, δεν είναι αυτός και ο σκοπός του άρθρου μου. Υπάρχει, όμως, ένα στοιχείο της Γάνδης που εντυπωσιάζει όλους όσους την επισκέπτονται. Είναι μια μικρή πλατεία λίγο δίπλα από το κεντρικό κανάλι που έχει τρεις λάμπες συνδεδεμένες με το μαιευτήριο της πόλης και κάθε φορά που γεννιέται ένα μωρό αυτές ανάβουν.
Όμορφο πολύ αυτό. Σου ζωγραφίζει αβίαστα ένα χαμόγελο όταν το βλέπεις πρώτη φορά. Είναι εύκολο να μιλάμε για όμορφα πράγματα, όπως μια εγκυμοσύνη που ήρθε την κατάλληλη στιγμή σε ένα ζευγάρι, που ήταν έτοιμο να μεγαλώσει έναν νέο άνθρωπο. Πολλές φορές και αβίαστα, στο άκουσμα μια εγκυμοσύνης και στον ερχομό ενός παιδιού σκεφτόμαστε κατά βάση το βρέφος. Μια εγκυμοσύνη φέρνει μια νέα ζωή, αλλάζει όμως και τις ζωές δύο ακόμα ανθρώπων. Ξεχνάμε, λοιπόν, ότι δεν είναι σημαντικό μόνο οι γονείς να κάνουν ευτυχισμένο το παιδί, αλλά όλο αυτό το μεγαλειώδες γεγονός να μπορεί να κάνει ευτυχισμένους και τους γονείς. Και όταν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, κάπου εκεί έρχεται για κάποια ζευγάρια και πιο συγκεκριμένα για κάποιες γυναίκες, η απόφαση της έκτρωσης.
Η άμβλωση συνιστά ένα ιδιάζον δεοντολογικό ζήτημα, που θέτει στο τραπέζι την συζήτηση περί ηθικής. Είναι ζήτημα ταμπού, είναι ζήτημα αιχμηρό και αμφιταλαντευόμενο. Είναι ζήτημα με δύο όψεις. Αμαρτία για την εκκλησία, φόνος για πολλούς, γυναικείο δικαίωμα για άλλους. Στην δική μου προσωπική διαδρομή, γνώσης επί του θέματος, προσπάθησα να συγκεράσω απόψεις, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να υποστηρίζεις ότι είναι φόνος και την ίδια στιγμή να δέχεσαι όμως ότι έχει το δικαίωμα, ούτε και το αντίστροφο.
Το ζήτημα επί της ουσίας είναι λυμένο στη χώρα μας. Οι αμβλώσεις είναι γυναικείο δικαίωμα και νόμος του κράτους από το 1986 (ν. 1609/1986). Επομένως, κάπου εκεί η συζήτηση θα μπορούσε να λήξει. Παρόλα αυτά, όμως, δεν λήγει. Φυσικά, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι και έχουν το δικαίωμα να έχουν διαφορετική ηθική άποψη επί του θέματος, και να συνεχίζουν να καταδικάζουν κοινωνικά τη γυναικά για αυτή της την απόφαση. Θα τους παρακαλούσα απλώς να παραμείνουν όσο πιο ήσυχοι γίνεται και να αφήσουν τουλάχιστον στην άκρη πομπώδεις και βαριές εκφράσεις περί φόνων και εγκληματιών. Και να τους θυμίσω ότι στη χώρα μας μπορεί η έκτρωση να μην είναι ποινικό αδίκημα, αλλά κάπου εκεί στα άρθρα 361επ του Ποινικού μας Κώδικα τιμωρούνται τα εγκλήματα της εξύβρισης και προστατεύεται το έννομο αγαθό της τιμής, για όποια γυναίκα τυχόν χρειαστεί να αποκρούσει τα πυρά.
Δεν μπορεί, λοιπόν, σε μια χώρα με ψηφισμένο νόμο να λήξει το ζήτημα αυτό, αν αναλογιστεί ήδη κανείς εκείνη την περιβόητη καμπάνια κατά των αμβλώσεων πέρυσι που γέμισε τις στάσεις του μετρό με μεσαιωνικές ψευδείς πληροφορίες, περί δολοφονιών και αφαίρεσης της ζωής. Οι αφίσες κατέβηκαν, το ζήτημα είναι όμως ότι οι αντιλήψεις έμειναν σε πολλούς, που ακόμα Βροντοφωνάζουν «ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΗ ΖΩΗ», όπως γραφόταν παντού. Ήρεμα απλώς θα πω ότι καμιά φορά είναι σημαντικό να διαλέγουμε και την ευτυχία, που δυστυχώς δεν είναι πάντα και για όλους τους ανθρώπους συνυφασμένη με μια εγκυμοσύνη είτε το ζευγάρι πρόσεχε είτε δεν πρόσεχε.
Δεν λέω ότι θα έπρεπε να ανάβουμε λάμπες σε κεντρικές πλατείες για μια τέτοια απόφαση, αλλά ούτε και να «σβήνουμε» τις εσωτερικές λάμπες του μυαλού μας γυρνώντας σε απόψεις περί φόνων. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να οδηγείται στη φυλακή, επειδή αποφάσισε να προβεί σε έκτρωση. Με βάση τα διεθνή ιατρικά πρωτόκολλα, είναι επιλογή και δικαίωμα της κάθε γυναίκας, η πρόσβαση στη νόμιμη και ασφαλή έκτρωση.
