Της Μαριλίνας Γερασίμου,
Ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή η συζήτηση των κομματικών αρχηγών για τις συνέπειες της πανδημίας του κορωνοϊού. Και συνέβη το αναμενόμενο. Δεν ακούσαμε τίποτα καινούργιο από αυτά ακούγαμε τους τελευταίους μήνες τόσο πολύ που σχεδόν τα έχουμε αποστηθίσει.
Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, κατηγόρησε για άλλη μια φορά την κυβέρνηση για την ανικανότητα της και για τις τρομερές συνέπειες που αυτή επέφερε. Η κυβέρνηση αντέκρουσε λέγοντας πως σε σύγκριση με άλλες χώρες παραμένουμε σε πολύ καλό επίπεδο. Το ΚΚΕ για άλλη μια φορά, αναφέρθηκε στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στο κεφάλαιο και στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που εξυπηρετούνται εν αγνοία μας. Ο πρωθυπουργός τόνισε ότι η κυβέρνηση υιοθέτησε πολιτικές ενίσχυσης του ΕΣΥ, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς και τους άλλους αρχηγούς να τον αμφισβητούν. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και ως προς το ζήτημα της επαναλειτουργίας των σχολείων, όπως και για το κατά πόσον το άνοιγμα του τουρισμού φέρει μεγάλη ή όχι ευθύνη, με τον τρόπο που έγινε, αναφορικά με την έξαρση των κρουσμάτων. Ουσιαστικά, τίποτα καινούργιο δεν ακούσαμε, τίποτα καινούργιο δε μάθαμε. Ο ένας κούναγε το δάχτυλο στον άλλον σε μια επανάληψη των πολιτικών πρακτικών που ακολουθούσαν και στην προ πανδημίας εποχή.
Για άλλη μια φορά, ακόμα και υπό αυτές τις κρίσιμες συνθήκες, η συζήτηση αναλώθηκε αφενός στην κατεδάφιση της κυβέρνησης από την πλευρά της αντιπολίτευσης και αφετέρου στην υπενθύμιση των επιτευγμάτων της κυβέρνησης και της υπόδειξης των λαθών της αντιπολίτευσης. Και όλα αυτά, φανερώνουν πως οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν κατέχουν ίχνος αντανακλαστικών· οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες εξελίσσονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όπως και στην προ-κορωνοϊού εποχή.
Ολόκληρη σχεδόν η χρονιά πέρασε με τους ανθρώπους να αναλογίζονται τις συντριπτικές αλλαγές που έχει ήδη φέρει η πανδημία στην οικονομία, στην εργασία, στην κοινωνία, στην οικογένεια και γενικώς σε ένα μοντέλο ζωής, το οποίο θεωρούσαμε δεδομένο. Και τα επιτελεία των κομμάτων πώς επεξεργάζονται τις ανατροπές; Ενώ θα περίμενε κανείς, η κρισιμότητα της κατάστασης να οδηγήσει σε επανασχεδιασμό της πολιτικής τους, και ουσιαστικά του τρόπου σκέψης τους, οι πολιτικοί παράγοντες της χώρας φαίνεται να εμμένουν στην πεπατημένη του τι περιμένουν οι ψηφοφόροι και του πως θα διατηρηθούν στις θέσεις τους.
Όλοι θα συμφωνήσουν πως τα παλιά πολιτικά συστήματα και μοτίβα δεν αρκούν για να αντιμετωπιστεί η νέα πραγματικότητα. Κι όμως, στην πράξη, κανένας δε φαίνεται διατεθειμένος να ξεφύγει από τις παραδοσιακές πρακτικές των εκατέρωθεν εξαπόλυσης πυρών και της μηδενικής διάθεσης συνεργασίας με τον «εχθρό». Στην πρόσφατη συζήτηση, οι πολιτικοί αρχηγοί κατάφεραν να συγκλίνουν μόνο αναφορικά με την ανάγκη πάταξης των θεωριών συνωμοσίας και την τήρηση των μέτρων προφύλαξης, όπως η χρήση μάσκας. Σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, και ειδικά σε εκείνα που αφορούν τη διαχείριση της κατάστασης και το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα, υπήρξε το απόλυτο χάσμα.
Η τακτική αυτή του να εθελοτυφλούμε, να επιμένουμε στις ίδιες θέσεις και να πετάμε κατηγορίες ο ένας στον άλλον σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ, μπορεί να είναι ανεκτή στο επίπεδο της συζήτησης μεταξύ απλών πολιτών, είναι όμως απολύτως διαλυτική, όταν επαναλαμβάνεται από τους πολιτικούς εκπροσώπους μας. Ειδικά, σε μια εποχή όπου η καχυποψία, η απόρριψη και η αυθαιρεσία δεν περιορίζεται στο πλαίσιο της πολιτικής αλλά επεκτείνεται, αμφισβητώντας επιστημονικά πρωτόκολλα και ιατρικά δεδομένα.
Εναντίωση στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο οι αναρτήσεις των απανταχού συνωμοσιολόγων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι και ένα πολιτικό σύστημα που προσποιείται ότι ανταποκρίνεται στις περιστάσεις δια της επαναλήψεως, που παρουσιάζει τις ίδιες παρωχημένες τακτικές κρυμμένες πίσω από χειρουργικές μάσκες. Σε αυτήν την πορεία προς την άγνωστη πραγματικότητα που μας επιφυλάσσει τη διαχείριση της πανδημίας, όπου μόνη μας πυξίδα είναι τα επιστημονικά δεδομένα, δεν περιμένουμε να ακούσουμε για άλλη μια φορά, τα λάθη της αντιπολίτευσης ή πόσο καλύτερα θα τα κατάφερνε η αντιπολίτευση. Έχουμε ανάγκη από πολιτικούς καθοδηγητές, που δεν θα αντιμετωπίσουν την πανδημία σαν πολιτικό παιχνίδι, και που έστω και για μια φορά, θα επιδείξουν ένα ανοιχτό πνεύμα συνεργασίας και συγκατάβασης, για το καλό όλων μας!
Γεννημένη το 2001 στην Αθήνα, είναι φοιτήτρια της Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεγαλύτερο πάθος της είναι οι αντιλογίες και ένα πράγμα που δε θα μπορούσε να λείπει από τη ζωή της είναι τα ταξίδια. Μετράει συμμετοχές σε μοντέλα προσομοιώσεων και διεθνή συνέδρια, ενώ στο κέντρο των ενδιαφερόντων της βρίσκονται η μουσική, η τέχνη και τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα.
