Της Αλεξάνδρας Οικονόμου,
Ένα τεράστιο ποσοστό των μαθητών σήμερα καταφέρνει να εισαχθεί στην ανώτατη εκπαίδευση είτε αφορά ΑΕΙ είτε ΤΕΙ. Μετά κόπων και βασάνων λαμβάνει το πτυχίο του, ενώ στη συνέχεια έρχεται η ώρα ενός νέου αγώνα, αυτού της αγοράς εργασίας! Μόνο που εδώ ο νόμος της αγοράς και της ζήτησης λειτουργεί αντίστροφα. Όλο και περισσότεροι νέοι αναζητούν δουλειά, ωστόσο οι θέσεις είναι ελάχιστες και οι ευκαιρίες απογοητευτικές. Το πτυχίο είναι όπως φαίνεται η αρχή. Έτσι, στη συνέχεια ακολουθεί ένα μεταπτυχιακό και, γιατί όχι, κι ένα διδακτορικό. Όμως και πάλι το αποτέλεσμα είναι μηδενικό. Καμία δουλειά και καμία εξέλιξη. Όχι μόνο είναι δύσκολο να βρεθεί θέση που να αρμόζει στο αντικείμενο σπουδών του νέου επαγγελματία, αλλά ακόμα περισσότερο να αποφέρει ένα βιώσιμο εισόδημα. Για δυνατότητα επαγγελματικής ανέλιξης δε… ούτε λόγος!
Η κατάσταση δεδομένου και της πανδημίας του Covid-19 σίγουρα θα αλλάξει προς το χειρότερο. Αυτό σημαίνει ότι το βάρος θα πέσει στα άτομα από 22-30 που πασχίζουν να εργαστούν. Οι συνέπειες αυτού του ιδιαίτερου κοινωνικού φαινομένου δεν είναι απλές.
Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με επιδόματα ανεργίας, τα οποία όσο χαμηλά κι αν είναι, αν αναλογιστεί τον αριθμό των άνεργων, εν τέλει αποφέρουν ένα ικανοποιητικό πόσο. Με αλλά λόγια, όσοι εργάζονται επιβαρύνονται σε υπερβολικό βαθμό με εισφορές προς κάλυψη εισοδημάτων και από την άλλη νέοι άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν να εργαστούν και να διοχετεύσουν την ενέργεια τους, μένουν στο περιθώριο.
Δεύτερη βασική συνέπεια είναι η ανομία. Αν σκεφτεί κανείς ότι η απώλεια εργασίας σημαίνει κι απώλεια εισοδήματος, με αποτέλεσμα την αδυναμία βιοπορισμού, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι μια μερίδα ανέργων ίσως καταφύγει σε ενέργειες μη ηθικά αποδεκτές όπως απάτες, εκβιασμούς ή εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, δηλαδή κλοπές και οι ληστείες, έχοντας πάντα στο νου τους την ανεύρεση των προς το ζην.
Τέλος, πολλοί νέοι εμφανίζουν ψυχολογική δυσθυμία. Λόγω της μη δυνατότητάς του να εργαστούν, δεν δύνανται να συμμετάσχουν σε πολιτισμικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Όλη η δυναμική τους μένει εγκλωβισμένη μέσα τους, δίχως να μπορεί να διοχετευθεί μέσω της παραγωγικής εργασίας στους κόλπους της κοινωνίας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα δυσκίνητο κράτος κι ένα εργασιακό υπόβαθρο που στερείται νέους επιστήμονες και τεχνίτες, με όρεξη, ζωντάνια, ενέργεια κι θέληση για κάτι καλύτερο. Όσο το οικοδόμημα δεν ανανεώνεται με νέο δυναμικό, αλλά αντίθετα διατηρείται εργασιακά επίπεδο με άτομα ηλικιωμένα, κουρασμένα κι έτοιμα προς συνταξιοδότηση, σίγουρα θα υπολειτουργούν όλες οι υπηρεσίες.
Εν κατακλείδι, αυτό που θα έπρεπε να μείνει είναι το δίλημμα που καταλήγει να έχει κάθε νέος Έλληνας στη χώρα μας… Να μείνει στην Ελλάδα αναμένοντας ποτέ θα «φιλοτιμηθεί» η κυβέρνηση να δημοσιεύσει προκηρύξεις για προσλήψεις (πάντα με εξευτελιστικές αμοιβές) ή να κάνει το βήμα να εργαστεί στο εξωτερικό με καλύτερους μεν όρους αλλά μακριά από την πατρίδα του;
Η απάντηση δική σας…
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη της Πρέβεζας, όπου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πλέον σπουδάζει στη Νομική του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει αγγλικά και γερμανικά.
